Als ik een vogelaar zie staan, vraag ik altijd wat er te zien is. Mijns inziens een gezonde nieuwsgierigheid. Op 9 januari fietste ik over het pad in de Marspolder. Zag een observerende en fotograferende vogelaar. Zij keek naar twee Barmsijzen! Ik kan me niet heugen die soort ooit gezien te hebben (ben geen soortenjager). Zij vroeg mij naar het verschil tussen de Grote en Kleine Barmsijs. Ik stond met een mond vol tanden. Op de foto ziet u een vrouwtje Grote Barmsijs (ANWB vogelgids). Volwassen mannetjes hebben rood op de borst, vrouwtjes niet. Hoewel de gevoelstemperatuur laag was, konden we toch genieten. De vogels lieten zich van dichtbij bewonderen en dankzij de zon waren ze goed te fotograferen. Ze peuterden zaadjes uit elzenproppen.

Dit winterseizoen zijn er al veel Barmsijzen gezien in ons land. Waarom verblijven er de ene winter veel en de andere winter hier weinig Barmsijzen? Komt door een wisselend voedselaanbod: bij voedselgebrek trekken Barmsijzen uit Scandinavië en Rusland weg en dat leidt elders tot een invasie.

Ja, vogels zaaien niet, maaien niet en verzamelen niet in schuren, toch voedt de Schepper ze. De vrouwelijke vogelaar bleek post-Covid te hebben. Moest helemaal stoppen met werken. Kijkt nu voor ontspanning vogels. Bijzonder. Hoe bemoedigend: de mens gaat de vogels ver te boven! De Schepper kastijdt de Zijnen, naar de wet van Zijn genade, en wel zo dat alles tot hun voordeel en nut moet meewerken. Moet: zal! Wat een vertroostende, ongelooflijke belofte.

Dit artikel is met toestemming van de auteur overgenomen uit Het GemeenteNieuws. De volledige bronvermelding luidt: Kooij, H. van der, 2024, Hebbes!, Het GemeenteNieuws 23 (3): 3.