Voor NASA begint het jaar 2019 goed. Op 1 januari vloog de ruimtesonde New Horizons langs het object Ultima Thule. Het verst bezochte object ooit in ons zonnestelsel.
- Bestaat Ultima Thule uit een of twee objecten?
- Hoe groot is deze ijsbol?
- Heeft Ultima Thule een atmosfeer?
- Zijn er stofringen rond het hemellichaam?
- Waar bestaat de bodem uit?
- Hoeveel kraters zijn er op het oppervlak?
Bron: Nielsen, R.H., 2018, New Horizons stevent af op Kosmisch Verweggistan, Wetenschap in Beeld 2019 (1): 28-35.
New Horizons heeft ondertussen al meer dan 6,5 miljard kilometer afgelegd. De ruimtesonde werd gelanceerd in 2006 en deed in 2015 de dwergplaneet Pluto aan. Dat leverde voor creationisten interessante inzichten op.1 In augustus 2015 werd besloten om een nieuw object in de ruimte te bezoeken. In 2016 werd de route uitgestippeld naar Ultima Thule, een klein ijsobject in de Kuiper Belt. Gedurende 1,5 miljard kilometer is New Horizons slapende gehouden. Begin 2018 ontwaakte de ruimtesonde en brak een record door twee ijsbollen te fotograferen op een afstand van 6,12 miljard kilometer van de aarde.
Op 1 januari 2019 was het dan zover: Ultima Thule. Een paar dagen voor de flyby maakte New Horizons een onscherpe foto van het object. De overige foto’s laten nog op zich wachten, het zal 20 maanden duren voordat New Horizons alle data heeft doorgestuurd naar de aarde. De onscherpe foto is wat verfijnd waardoor de vorm van Ultima Thule zichtbaar wordt. Het heeft de vorm van een ongepelde pinda. Ultima Thule is bij benadering 32 kilometer lang en 16 kilometer breed. Het is nog onduidelijk of het object uit twee objecten bestaat of dat het een geheel is. Daarvoor is de foto nog wat te vaag en zullen we dus moeten wachten totdat er meer foto’s binnenkomen. De naam Ultima Thule verwijst naar een afgelegen plaats voorbij de grenzen van de bekende wereld. Dit is nog niet de officiële naam, die wordt pas gekozen als er meer bekend is over het object. Als Ultima Thule werkelijk een atmosfeer heeft en er stofringen rond het hemellichaam zijn (zie kader) dan levert dat weer nieuwe argumenten op voor creationisten.2
Dit artikel werd in 2019 geschreven.
Voetnoten
- Spencer, W., 2018, The satellites of Pluto, Journal of Creation 32 (1): 4-7. Sarfati, J.D., 2017, Pluto’s moons or satellites, Journal of Creation 31 (3): 58. Faulkner, D.R., 2017, Even more surprises with Pluto’s satellites, Journal of Creation 31 (2): 52. Hartnett, J.G., 2016, Pluto’s moons a big surprise, Journal of Creation 30 (2): 8-9. Nunen, H. van, 2016, Welke geheimen onthult Pluto? De gegevens zijn binnen, Weet 45: 22-23. Spencer, W., 2015, Rediscovering Pluto, Journal of Creation 29 (3): 3-5 en Meerten, J.W. van, 2015, Ruimtesonde bijna bij Pluto. Wat zal de New Horizons daar vinden?, Weet 33: 44-46.
- Zie de NOS-nieuwsberichten: https://nos.nl/artikel/2265824-ruimtesonde-new-horizons-veilig-langs-ruimterots-ultima-thule.html en https://nos.nl/artikel/2265724-ontmoeting-aan-rand-van-zonnestelsel-new-horizons-bij-ultima-thule.html.
