Met een snelheid van 21.000 kilometer per uur suist de ruimtesonde door de atmosfeer van Mars. Het hitteschild aan de onderkant is roodgloeiend. Als de sonde een eind op weg is en langzaam afremt, ontvouwt zich een parachute en gaan de remraketten aan. Als deze defect zouden zijn zou de sonde met een veel te hoge snelheid te pletter slaan tegen de Marsbodem. Maar gelukkig: ze werken nog. Helaas worden de remraketten veel te vroeg weer uitgeschakeld. Met een, nog steeds, te hoge snelheid klapt de sonde tegen op de grond. Nog een teken van leven en dan… ruis.

De Europese ruimtevaartorganisatie ESA maakte op 20 oktober 2016 bekend dat de robot wel is geland maar dat deze zich niet gedraagt zoals verwacht. De sonde is succesvol de atmosfeer van Mars binnengedrongen, het hitteschild deed zijn werk, ook de parachute werkte naar behoren en ook de remraketten werden geactiveerd. Volgens ESA is het uitschakelen van deze remraketten de boosdoener, deze werden waarschijnlijk eerder uitgeschakeld dan de bedoeling was. Momenteel onderzoekt de ESA de data achter de landing en wat de oorzaak is van het vangen van ruis.¹

Schiaparelli, zoals de sonde genoemd wordt, zou op woensdagmiddag om 16:48 het Marsoppervlak bereiken. De sonde is vernoemd naar de Italiaanse astronoom en directeur sterrenwacht wijlen Giovanni Schiaparelli. Deze beweerde kanalen op Mars ontdekt te hebben en is ook de ontdekker van de astroïde Hesperia met een diameter van 138 kilometer. Het doel van de Schiaparelli-missie was niet om onderzoek te doen maar als generale repetitie om de landingstechnologie en parameters te testen voor de echte missie. In 2020 wil ESA namelijk een wagentje op Mars laten rijden die grondonderzoek moet gaan doen in de hoop sporen van leven te vinden.² 1,3 miljard euro uitgeven voor een generale repetitie, is dat geen geldverkwisting? Ik ben het ermee eens dat deze gelden beter besteed kunnen worden aan creationistisch onderzoek dan aan de zoektocht naar sporen van leven op verre planeten. Toch is het niet helemaal weggegooid geld, want hoe meer we zoeken hoe meer we erachter komen dat onze planeet een unieke eenling in ons zonnestelsel is die leven bevat. Daarnaast draait het moederschip van de sonde nog steeds om Mars heen en doet daarbij onderzoek naar de samenstelling van de atmosfeer.

Leven op Mars?

Is er leven zoals wij dat kennen op Mars mogelijk? Er zijn daarvoor verschillende wetenschappelijke bezwaren aan te dragen³:

1. Zo kent Mars extreme temperatuurverschillen (-140 graden Celsius tot +20 graden Celsius) wat niet bevorderlijk is voor het ontstaan van leven.⁴
2. De planeet heeft geen magneetveld dus wordt elke dag gebombardeerd met ultraviolette straling en andere kosmische straling.⁵
3. De atmosfeer van Mars kent een lage druk waardoor vloeistoffen al snel gasvormig worden.⁶
4. De planeet Mars is geologisch inactief, de vulkanische activiteit is gestopt, en daardoor is er geen chemische cyclus waarbij mineralen en andere voedingsstoffen vanuit de mantel naar boven komen.
5. Mars heeft geen beschermende atmosfeer meteorietbombardementen komen daardoor hard aan.
6. Het ontdekte water op Mars blijkt te zuur en zout om leven, als dat al zou kunnen⁷, op een natuurlijke wijze te laten ontstaan.⁸

Al deze factoren maken de kans heel klein dat er leven gevonden wordt op de planeet. Men heeft de hoop nu gevestigd op de korst van Mars. De missie van ESA in 2020 zal daarom ook boren in het Marsoppervlak. Als er leven is op Mars dan moet dat zich bevinden in de korst of in hypothetische ondergrondse meren. ESA is bij haar onderzoek vooral op zoek naar methaan, dit methaan zou een aanwijzing geven dat er bacterieel leven is op Mars. Maar dat is niet gegarandeerd, methaan kan namelijk ook een geologisch product zijn. Methaan ontstaat namelijk ook als het mineraal olivijn blootgesteld wordt aan water en kooldioxide, producten die aanwezig zijn op Mars.⁹ We volgen de Marsmissie met belangstelling maar delen de hoge verwachtingen van mogelijk leven op Mars niet. Hoe meer onderzoek er gedaan wordt naar leven op de planeet Mars hoe meer we erachter komen dat er geen leven (mogelijk) is.

Dit artikel werd in 2016 door mij geschreven en is na een lichte bewerking hier geplaatst.

Voetnoten

Het is donker rondom het Kennedy Space Center in Florida. Toch is het er een drukte van belang, alle ogen zijn gericht op de raket op het lanceerplatform. Binnen tien tellen zal de raket gelanceerd worden met aan boord een belangrijke ruimtesonde die op missie wordt gestuurd naar de Trojanen van Jupiter (zie hieronder voor een video van de lancering. Een ruimtesonde gebruikt voor naturalistische propaganda, maar ook een ruimtesonde met een mooie bestemmingen.

Trojanen

De Trojanen van Jupiter draaien mee in de baan van Jupiter rond de zon. De eerste werd in 1906 ontdekt door de Duitse astrofotograaf Max Wolf. Sindsdien zijn er heel wat Trojanen gevonden. De Trojanen worden verdeeld in twee ‘kampen’: het Griekse en het Trojaanse ‘kamp’. Dat komt dat ze in twee ‘wolken’ met Jupiter meedraaien. Eén ‘wolk’ gaat vóór Jupiter uit en de andere ‘wolk’ komt achter Jupiter aan. Hoe zijn deze rotsen daar gekomen en wat is de samenstelling van deze objecten? Hebben de Trojanen ook ringen? Het zijn allemaal vragen waarop ruimtesonde Lucy een antwoord op hoopt te vinden.

Het is de eerste missie in de geschiedenis naar deze Trojaanse asteroïden.¹ Lucy zal twaalf jaar doen over zijn ruimtemissie. Voordat Lucy de Trojanen zal bezoeken gaat de ruimtesonde eerst op bezoek bij een asteroïde in de hoofdgordel. Lucy bezoekt op 20 april 2025 de asteroïde 52246 Donaldjohanson met een diameter van vier kilometer. Daarna (op 12 augustus 20217) zal Lucy voor het eerst de Trojaan 3548 Eurybates bezoeken. Deze Trojaan is onderdeel van het zogenoemde Griekse kamp. Eurybates heeft ook een natuurlijke satelliet (een maan) met de naam Queta. Deze natuurlijke satelliet heeft een diameter van slechts 1 kilometer. De vier te bezoeken Trojanen in het ‘Griekse kamp’ hebben een diameter die varieert van 21 tot 64 kilometer. Na meer dan een jaar in het ‘Griekse kamp’ te zijn geweest vertrekt Lucy naar het andere kamp, het ‘Trojaanse kamp’. Op 2 maart 2033 zal Lucy 617 Patroclus-Menoetius bezoeken. Dit zijn twee Trojanen met elk een diameter van meer dan 100 kilometer. Patroclus en Menoetius zijn binaire asteroïden, dat wil zeggen dat ze om een gezamenlijk middelpunt (barycentrum of massamiddelpunt) draaien. Het zijn ook de grootste Trojanen die in deze NASA-missie bezocht worden.

Naturalisme

De NASA-missie Lucy wordt omgeven door veel naturalistische propaganda. De missie heet niet voor niets Lucy. Dat gaat terug tot 24 november 1974 toen Donald Johanson een fossiel van een mensaap ontdekte, die volgens naturalisten een belangrijke schakel is in de menselijke evolutie. Johanson groef enkele honderden botfragmenten op van deze Australopithecus (zo’n veertig procent van het skelet). In de avond vierde men een groots feest over de opgraving en op een gegeven moment werd het Beatles-nummer ‘Lucy in the Sky’ afgespeeld. Een naam voor het skelet was snel gevonden: Lucy. Voor naturalisten is deze vondst van grote waarde omdat het hier mogelijk gaat om een menselijke voorouder, creationisten zien de Australopithecus als een uitgestorven mensaap die mogelijk rechtop kon lopen.

Volgens NASA en andere naturalisten zijn de Trojanen ook als fossielen die iets kunnen vertellen over het ontstaan van ons zonnestelsel. Volgens deze naturalistische wetenschappers zijn dit de eerste planetaire bouwstenen en bevatten ze waardevolle aanwijzingen over hoe de planeten miljarden jaren geleden werden gevormd. Daarom kunnen deze Trojanen, volgens NASA, helpen om onze meest verre oorsprong te onthullen. Net als Lucy werd gezien als diamant voor de vermeende menselijke evolutie, zo worden deze Trojanen ook gezien als rondzwevende diamanten. De eerste asteroïde die bezocht wordt heet niet voor niets DonaldJohanson. Een eerbetoon aan de vinder van Lucy én planetaire evolutie ten top!

Creationisten

Hoewel creationisten het ontstaan van planeten met andere ogen bekijken en ook de miljarden jaren verwerpen, volgen zij deze missie toch met belangstelling. Waarom zijn deze Trojanen daar terechtgekomen? Zijn ze zo geschapen of heeft ons zonnestelsel een catastrofe ondergaan die zijn weerga niet kent? De Duitse astronoom dr. Peter Korevaar denkt dat ons zonnestelsel tussen Mars en Jupiter nog een planeet heeft bevat. Deze is relatief recent door een (nog) onbekende oorzaak geëxplodeerd. “Water en grote brokken steen zijn door het hele zonnestelsel geslingerd.” De gevolgen zijn duidelijk: kleine brokstukken én kraters op bestaande hemellichamen.² Daarmee zijn ook creationisten geïnteresseerd in de samenstelling van deze Trojanen. Niet als bouwstenen van de evolutie van ons zonnestelsel, maar als puinresten van een catastrofaal verleden. Trojanen zijn samen met de talloze kraters die de andere hemellichamen in ons zonnestelsel ‘sieren’ als stille getuigen van deze ramp.

Voetnoten