Op 13 november ging de zon om 16.44 onder. Om 16.45 stond ik op de Drosseweg zo dat ik zicht had op een slaapplek van witvogels. Slecht 1 te zien. Sliepen ze weer op het struikeneilandje in de Marspolder? Inderdaad zo bleek.
Hier gebleven, uitkijkend naar dalende witvogels in de schemering . Het was zacht, vrijwel windstil. Een heerlijk stille schemering. Het van verschillende kanten ineens zien aankomen en dalen van witvogels blijft fascineren. Om 17.07 telde ik 8 witvogels op het eiland, 17.08 +2,17.09 +2, om 17.13 +3. Ineens: het geluid van een Waterral. Alsof er een speenvarken gekeeld werd!
Ik moest denken aan 50 jaar geleden. Toen ik in het broedseizoen in een moerasgebied met een cassetterecorder, op een bandje het geluid van een Waterral, deze verborgen rietvogelsoort inventariseerde. Al roeiend langs waterrietkragen in het nachtelijk duister regelmatig het geluid laten horen. Elke vogel die antwoordde (territoriumgedrag) werd genoteerd. Later hoorde ik dat er op een avond in het donker ook een stel aan het roeien was geweest. Ze hadden zulke nare geluiden gehoord dat ze dachten dat er een misdrijf plaatsvond. Geschrokken waren ze snel huiswaarts gekeerd. En ik was me van geen kwaad bewust.
Oei, opletten +1, roepende Steenuil, +1, tikkende Merel, 17.17 +1, +1?, 17.22 +1. Totaal ca. 20 Grote Zilverreigers! Daar sta je dan in een sfeer zo vredig, dat je, door heimwee en weemoed?, die zou willen vasthouden. De ochtenstond heeft goud, de avondstond zilver in de mond!
Dit artikel is met toestemming van de auteur overgenomen uit Het GemeenteNieuws. De volledige bronvermelding luidt: Kooij, H. van der, 2025, Zilver in de schemering, Het GemeenteNieuws 23 (48): 5.