“Het rapport ‘Ruimte en richting’ over homorelaties in de kerk roept op de synode van de Nederlandse Gereformeerde Kerken (NGK) nog veel vragen op. Als we dit denkspoor volgen, trekken we dat dan ook door naar polyamorie?” Bovenstaande zin las ik onlangs in het Reformatorisch Dagblad. In een andere kerk, de Christelijke Gereformeerde Kerken, zijn vragen aan de orde over het al dan niet toelaten van vrouwen tot het ambt. Het geeft een heel gespannen situatie, zo blijkt uit de berichten in de media. De vraag is waar dit eigenlijk allemaal om draait. Graag een enkele gedachte daarover.
We weten allemaal dat de christelijke kerk op grond van de Bijbel een bepaalde leer en een duidelijke manier van leven voorstaat. Reeds door de eeuwen heen is de christelijke kerk een belijdende kerk geweest. Een belangrijk punt voor de leer is dat we alleen van de zonde, de dood en de duivel verlost kunnen worden door Christus en Zijn werk. Een andere belangrijke gedachte is dat doden weer zullen opstaan en weer een andere belangrijke gedachte is dat God drie-enig is. Dit zijn fundamentele delen van het christelijke geloof. Door alle eeuwen heen heeft de kerk die beleden en geleerd. Hetzelfde geldt voor de levenswandel. Het huwelijk van één man en één vrouw is vanuit de Bijbel altijd gepraktiseerd. Ook geeft de Bijbel in de Tien Geboden aan wat goed en wat kwaad is. Er is naast een christelijke leer ook een christelijke levenswandel. Door de eeuwen heen heeft de kerk daarin een belangrijke boodschap gehad. Die boodschap ging terug op de gedachte dat de Bijbel met gezag spreekt over leer en leven. We noemen dat het gezag van de Bijbel. Dit betekent dat de Bijbel in allerlei vragen van leer en leven beslissend is. De vraag of dode mensen weer opstaan is Bijbels gezien zeer helder. Mensen zullen weer opstaan uit de doden. Met de opstanding van Christus is dit duidelijk geworden. Paulus schrijft daarover in 1 Korinthe 15.
Nu is er echter wat aan de hand. We leven in een tijd van wetenschap en culturele verandering. Die veranderingen leiden er soms toe dat dingen uit de Bijbel op gespannen voet komen te staan met wat een meerderheid in een bevolking en een kerk eigenlijk nog geloofwaardig vindt. En dan zien we vaak dat mensen wat afdoen van het gezag van de Bijbel. We kunnen dat heel duidelijk zien rond vragen over evolutie of schepping. Er zijn heel veel theologen die krampachtig proberen het hele evolutie-denken in harmonie te brengen met de Bijbelse gedachten van schepping. Het gaat me hier niet om de concrete stellingnames, maar om de gedachte. Bij een conflict tussen de Bijbel en de cultuur wordt dan door sommigen voor de cultuur of de wetenschap gekozen. De regel dat de Bijbel met gezag spreekt over leer en leven wordt dan losgelaten. De Schrift is nog wel van belang, maar niet meer voor alle dingen in het leven. Naast de Schrift komen dan ook andere bronnen naar voren die van belang zijn voor wat we kunnen geloven en weten.
Wat mij betreft is dit een gevaarlijk pad, dat we niet moeten gaan bewandelen. De kerk der eeuwen heeft dit pad nooit bewandeld. En de praktijk leert dat velen die deze weg zijn ingegaan, tenslotte grote delen van de Schrift zijn vergeten. Anderen gingen weer zover dat ze tenslotte de hele Bijbelse boodschap als niet waar hebben gebrandmerkt. Het kan dus heel naar aflopen als we gaan morrelen aan het gezag van de Schrift. Wat mij betreft ligt hier een van de allerbelangrijkste vragen voor de kerk in Nederland. Welke plaats geven we aan het getuigenis van Gods Woord? Wie op dit punt geen klare wijn wil schenken, loopt tenslotte het grote gevaar niets meer over te houden. De huidige discussies over de Bijbel gaan dus echt ergens over. Laten we hopen dat er velen zijn die voluit willen vasthouden aan Gods Woord voor alle eeuwen en in alle omstandigheden. Daar varen we wel bij.
Dit artikel is met toestemming van de auteur overgenomen uit het Eilanden-Nieuws. De volledige bronvermelding luidt: Visscher, W., 2024, Het gezag van de Bijbel, Eilanden-Nieuws 94 (9.283): 3 (artikel).
