Home » Paleontologie » COLUMN: Dinoleed en een door God gestuurde evolutie

COLUMN: Dinoleed en een door God gestuurde evolutie

Langs de waterlijn loopt een kudde plantenetende dino’s. Gretig drinken ze van het verkoelende water. Af en toe heffen ze hun kop op om te kijken of er geen gevaar dreigt. Ze merken niet dat er stilletjes een ‘boomstam’ dichterbij drijft en al helemaal niet dat dit geen plantaardig materiaal is maar een heuse krokodil. Plotseling… veel gespartel, een naar alle kanten wegspringende kudde en geschreeuw van een dino in doodsnood. De krokodil heeft het dijbeen van de dino te pakken en bijt met alle kracht die in hem is. Loslaten? Dat nooit!

Dat dit geen fantasiestuk is blijkt wel uit een onlangs opgegraven fossiel. Vorige maand werd een in 2010 gevonden krokodillenfossiel beschreven in een wetenschappelijk tijdschrift. Het gaat om het soort Confractosuchus sauroktonos, een reusachtige krokodil die ooit de oevers onveilig maakte van een gebied dat wij nu Australië noemen. Het bijzondere aan de vondst is dat er resten van een juveniele dino werden gevonden in de maagstreek van deze krokodil. Het is een van de eerste duidelijke aanwijzingen dat krokodillen ook dinosauriërs aten. Lang heeft de krokodil niet van zijn volle buik kunnen genieten. Vlak na zijn laatste maaltijd ging ook hij dood. Wie een ooit een documentaire heeft gezien van de natuur, herkent het beginscenario. Krokodillen die op wacht liggen wanneer gnoes de Mara Rivier in Kenia oversteken.

Dinoleed, het fossielenarchief is er vol mee. We vinden bijvoorbeeld dinosauriërs met botkanker, bijtsporen op dinosauriërbotten en grote massakerkhoven met duizenden dinosauriërsoorten. Naturalistische wetenschappers zijn het erover eens dat dino’s ver voor de mensen leefden. Maar tegenwoordig zijn er zelfs gereformeerde theologen die scheppingsgeloof en universele gemeenschappelijke afstamming met elkaar willen combineren. Zij erkennen enerzijds dat God de Schepper is en anderzijds menen ze dat de aarde miljarden jaren oud is en dat dinosauriërs inderdaad ver vóór de eerste mensen leefden. De hierboven geschetste pijnlijke dinogeschiedenis vond dan ook plaats ver voordat de aarde, vanwege de zonde van het eerste mensenpaar, vervloekt werd. Dierenleed als Gods scheppingsmethode? ‘En God zag al wat Hij gemaakt had, en ziet, het was zeer goed’ (Genesis 1:31). Dierenleed als Gods vermaak en bekoring? Nee toch!

Een kind voelt al wel aan dat dinoleed (en al het overige dierenleed) niet bij een door God zeer goed geschapen wereld hoort. Het doden van een gnoe en het splijten van een dinodijbeen gaat gepaard met veel pijn en lijden. Zou dit Gods scheppingsmethode zijn? Ver voordat de mensheid op het toneel verscheen? Is God er de oorzaak van dat dieren moeten lijden? Nee toch? Binnen het klassieke scheppingsgeloof wordt verdedigd dat de aarde zeer goed is geschapen en dat er een ‘staat der rechtheid’ is geweest. Een moeilijk voor te stellen wereld zonder pijn, verdriet en lijden. Dit is echter niet altijd zo gebleven. De zonde van de mensheid bracht verwoesting en vervloeking met zich mee. Dinoleed als gevolg van een door de zonde vervloekte aarde. ‘Want ik houde het daarvoor, dat het lijden dezes tegenwoordigen tijds niet is te waarderen tegen de heerlijkheid, die aan ons zal geopenbaard worden. (…) Want het schepsel is der ijdelheid onderworpen, niet gewillig, maar om diens wil, die het der ijdelheid onderworpen heeft; (…) Want wij weten, dat het ganse schepsel te zamen zucht, en te zamen als in barensnood is tot nu toe’ (Romeinen 8:18-22).

Dit artikel verscheen eerder in het gezinsblad ‘Om Sions Wil’ en is met toestemming van de redactie hier overgenomen. De volledige bronvermelding luidt: Meerten, J.W. van, 2022, Dinoleed en een door God gestuurde evolutie, Om Sions Wil 2022 (6): 25. Hier is wat meer te lezen over ‘Om Sions Wil’.

ANDERE COLUMNS UIT 'OM SIONS WIL' JAARGANG 2022