“De dagen des mensen zijn als het gras, gelijk een bloem des velds, alzo bloeit hij. Als de wind daarover gegaan is, zo is zij niet meer, en haar plaats kent haar niet meer. Maar de goedertierenheid des HEEREN is van eeuwigheid en tot eeuwigheid over degenen, die Hem vrezen, en Zijn gerechtigheid aan kindskinderen; Aan degenen, die Zijn verbond houden, en die aan Zijn bevelen denken, om die te doen.” (Psalm 103:15-18)

Chemicus dr. Wim Hoek is afgelopen donderdag 23 februari 2023 overleden in de leeftijd van 86 jaar. Hij heeft veel betekend voor de verspreiding van het klassieke scheppingsgeloof en het daarop voortbordurende scheppingsparadigma in Nederland. Wim was een actief baasje en zelfs op hoge leeftijd bezocht hij congressen en besloten bijeenkomsten. Ons is opnieuw een creationistische nestor ontvallen.

Informatie

Willem Hoek werd geboren op 28 juni 1936 te Nieuwleusen en overleed op 23 februari 2023 in zijn woonplaats Vroomshoop. Sinds 25 november 1983 was hij weduwnaar van Friederieke Jeannette Hoek-Huisinga.¹ Hoek studeerde scheikunde en promoveerde in 1966 aan de Universiteit van Groningen op een organisch-chemisch proefschrift met als titel ‘Synthese en fysiologische eigenschappen van enige adamantaanderivaten’.

Werkgroep Schepping

In leven was dr. Wim Hoek scheikundeleraar en gaf hij sinds 1996 leiding aan de Evangelische Boek- en CD-winkel De Wegwijzer in Vroomshoop.² Hoek hield ook een eigen website bij en schreef regelmatig stukjes voor het magazine Bijbel & Onderwijs. Hoek was bezwaard tegen de theorie van Universele Gemeenschappelijke Afstamming. Hij raakte betrokken bij de ondertussen opgeheven (?) Werkgroep Schepping te Hengelo. Deze werkgroep vertaalde onder andere de boeken ‘De leugen: evolutie’ (van Ken Ham), ‘Hoe oud is de aarde?’ (van dr. A.J. Monty White) en ‘Oorsprong: Twee modellen’ (van dr. Richard B. Bliss). Deze boeken zijn ondertussen allen uitverkocht en hebben een ruime verspreiding in Nederland genoten. Op Evolutie.biz³ publiceerde Hoek zijn gedachten over het evolutionaire debat en deelde deze artikelen ook via andere kanalen. Zijn jongerenbrochure ‘Evolutie of Schepping? Wat geloof jij?’ vormde de basis voor de inmiddels beruchte scheppingsfolder die in het Darwinjaar 2009 huis-aan-huis werd verspreid. Op het gebied van Schepping en Evolutie was hij een actief baasje.

Bescheiden

Als ik hem om advies vroeg dan was hij bescheiden: ‘Ik ben een oud baasje, wil je van mij nog leren?’. Maar zo gaf ik dan aan: ‘Grijsheid is wijsheid’! Tijdens bijeenkomsten kwam hij altijd naar mij toe voor een praatje of een idee en waardeerde zijn bescheiden inbreng. Hij hield van de samenwerking en onderlinge onenigheid deed hem pijn aan zijn hart. Hij voelde zich dan vaak machteloos en wees dan vooral naar Boven. Dankzij Wim kon ik de serie tijdschriften ‘Bijbel & Wetenschap’ van de Evangelische Hogeschool compleet maken! Hij had namelijk nog dat ene nummer dat ontbrak en stuurde het op in de hoop dat ik daar wat aan zou hebben. We zullen Wim missen, om wie hij was en om wat hij deed! In een dankdienst op woensdag 1 maart 2023 D.V. in de kerk van de Baptistengemeente Vroomshoop hoopt de familie afscheid te nemen. Deze dienst begint op 11.00 uur. Vanaf 10.15 uur is er gelegenheid om afscheid te nemen van Wim en de familie te condoleren. U kunt ook via www.silentium.nu een bericht achter laten voor de familie. De begrafenis zal in besloten kring plaatsvinden.

Voetnoten

Vandaag kwam het bericht tot ons dat geologisch ingenieur dr. John D. Morris zondag 29 januari 2023 is overleden. Zijn boek ‘The Young Earth’ was een van de eerste Engelstalige creationistische boeken die ik kocht en las. Hij speelde vanaf creationistische zijde een belangrijke rol in het schepping-evolutie-debat en gaf jarenlang leiding aan Institute for Creation Research.

Biografie

Dr. John David Morris werd in 1946 geboren als zoon van de bekende Henry M. Morris. Zijn vader speelde een belangrijke rol in de heropleving van de zondvloedgeologie in de Verenigde Staten van Amerika. John Morris studeerde in 1969 af aan de Virginia Polytechnic Institute and State University in het vakgebied Civil Engineering. Hij behaalde in 1977 zijn mastergraad in Geological Engineering aan de University of Oklahoma. In 1980 promoveerde hij aan de University of Oklahoma op een proefschrift met als titel: ‘Relationship between Coal Petography and Optimum Coking Temperature’.

Institute for Creation Research

Vanaf 1984 is hij betrokken bij Institute for Creation Research. Vanaf 1996 tot 2020 was hij president van deze creationistisch organisatie. Morris raakte betrokken bij een zoektocht naar de ark van Noach op de huidige berg Ararat. Hij schreef daar in 1988 een boekje over met als titel Noah’s Ark and the Ararat Adventure. In 1994 verscheen zijn boek The Young Earth, waarvan in 2007 een Revised and Expanded Edition verscheen. Deze uitgebreide editie was een van mijn eerste Engelstalige creationistische boeken die ik las. Morris droeg met The Geology Book in 2000 bij aan een serie voor middelbare scholieren. In 2013 schreef hij samen met de zoöloog Frank Sherwin (MSc.) het boek The Fossil Record. Als laatste is zijn boek The Global Flood te noemen dat eveneens in 2013 verscheen. Dr. John Morris schreef ook talloze artikelen en droeg zo bij aan de popularisering en verspreiding van het creationistische gedachtengoed.

Om van te leren: The Paluxy River Mystery

Morris was de afgelopen jaren wat naar de achtergrond verdwenen. Afgelopen zondag 29 januari 2023 overleed hij. ‘Want de mens gaat naar zijn eeuwig huis, en de rouwklagers zullen in de straat omgaan‘ (Prediker 12:5, SV). Zijn werk blijft echter voortbestaan en is tot bemoediging van veel creationisten om door te gaan met het verdedigen van het klassieke scheppingsgeloof. Morris schuwde de discussie niet en ging die ook niet uit de weg. Hij is daarmee een voorbeeld voor creationisten die kritiek van de opponent willen negeren. Ik roep in herinnering zijn briefje in het toonaangevende wetenschappelijke tijdschrift Nature.⁴ In deze brief reageerde Morris op een artikel van Tony Thulborn.⁵ Morris geeft aan dat zijn eerdere interpretaties Paluxy River Tracks niet goed waren. Hij schrijft in de brief:

“It is true, as Thulborn stated, that, at a January 1986 lecture at the University of New South Wales, I called attention to recent changes in the nature of the tracks which bring into question the original interpretations by myself and others. Having been involved in this project for a decade and having written the definitive book on the subject, I did not find this comfortable, but as an empiricist and honest man, I dared not do less. Even though Thulborn calls the present nature of the tracks ‘embarrassingly obvious’ and the process by which they changed ‘well known’, the truth is, evidently, tat an unprecedented geological phenomenon has taken place which is, as yet, only poorly studied and less well understood.“

Wat mij betreft is dit een schoolvoorbeeld hoe we eerlijk om kunnen/moeten gaan met de data. De Paluxy River Footprints zijn volgens dr. John Morris op basis van veldwerk niet meer houdbaar als anti-evolutionair argument.⁶ Als eerdere claims niet meer houdbaar zijn ná creationistisch-wetenschappelijk onderzoek, dan moeten we dat eerlijk toegeven. Dit is (ook in de ogen van Morris) ‘not (…) comfortable’, maar wel zo correct. Het is mooi om te zien dat Nature aan dr. John Morris de mogelijkheid gaf om te reageren!

Op 6 februari 2022 overleed dr. William Evan Stillman in de leeftijd van negentig jaar. Stillman was een van de oprichters van Creation Science Fellowship (CSF). CSF is de organisatie achter de vier- tot vijfjaarlijks grote International Conference on Creationism.⁷ Deze conferenties zijn erg belangrijk voor de opbouw van een creationistisch wereldbeeld.

Dr. William E. Stillman studeerde Civil Engineering aan de University of Pennsylvania en behaalde hier een mastergraad in 1961. Daarna promoveerde hij in 1965 aan The Ohio State University in Engineering Mechanics op een proefschrift met als titel ‘Numerical analysis of shells of revolution by the method of assumed displacement functions’.⁸ Hij doceerde aan de University of Tennesse, de University of Pittsburgh, Wuhan Institute of Technology en Rowan University. In het overlijdensbericht wordt het volgende gemeld: “He was an apologist for the trustworthiness of the Bible, orthodox theology, and scientific creationism”.⁹ Hoewel hij actief was voor Creation Science Fellowship en de International Conference on Creationsm heeft hij slechts één keer zelf een paper gepresenteerd over kometen, dat was op de tweede internationale conferentie in 1990. De titel van zijn paper luidde: ‘The Lifetime and Renewal of Comets’.¹⁰ Wel heeft hij verschillende papers gereviewd. En schreef hij enkele eenvoudige artikelen voor CSF. Diverse artikelen van hem zijn (deels) te raadplegen via Research Assistance Database.¹¹ Hij laat zijn vrouw, vijf kinderen, dertien kleinkinderen en achttien achterkleinkinderen achter. De afscheidsdienst wordt gehouden op 12 februari 2022 om 16:00 uur lokale tijd in Bethlehem United Methodist Church in Thornton (PA).

Voetnoten

Vanmorgen hoorde ik, via een besloten contactgroep, dat de bekende creationistische microbioloog dr. Kevin Anderson is overleden aan de gevolgen van het coronavirus. Hij werd vrijdag opgenomen in het ziekenhuis en is daar gisteren overleden.

Kevin L. Anderson was sinds 2003 directeur van het Van Andel Creation Research Center van de Creation Research Society. Hij was microbioloog en behaalde zijn Ph.D. aan Kansas State University. In Nederland is Anderson bekend vanwege zijn deelname aan de documentaire ‘Is Genesis History?’¹² door Weet Magazine in 2017 uitgegeven als ‘Is Genesis Geschiedenis?’¹³ De laatste jaren hield Anderson zich bezig met het argument van ‘zacht dino-weefsel’. Volgens de geleerde past dit ‘zachte dino-weefsel’ beter bij een jonge ouderdom van de dinosauriërs en pleit het tegen de vermeende miljoenen jaren ouderdom van deze beesten. Naturalistische pogingen om te komen tot een oplossing voor dit ‘probleem’ werden door hem bekritiseerd. Anderson deed met het iDINO-project ook zelf onderzoek naar de preservering van dit ‘zachte dino-weefsel’.¹⁴ In 2013 publiceerde hij samen met Mark Armitage een artikel in Acta Histochemica: ‘Soft sheets of fibrillar bone from a fossil of the supraorbital horn of the dinosaur Triceratops horridus’.¹⁵ In 2017 schreef hij het boek ‘Echoes of the Jurassic‘, waarin hij zijn argument verdedigde dat ‘zacht dino-weefsel’ goed past binnen het scheppingsparadigma en kritiek op het argument weersprak.

In 2018 was ik, dankzij een sponsor, te gast op de International Conference on Creationism in Pittsburgh. Daar sprak ik Anderson over zijn werk en beluisterde zijn presentatie over ‘zacht dino-weefsel’ voor groot publiek.¹⁶ Creationisten zullen Anderson en zijn werk missen, hij deed nauwkeurig werk en ging daarbij niet over één nacht ijs. Maar schuwde de publiciteit niet als hij het oneens was met een naturalistische verklaring. Laten we zijn familie in het gebed opdragen! Zaterdag 22 januari 2022 is er afscheid genomen van Anderson en is hij begraven.¹⁷

Voetnoten