Het is donker rondom het Kennedy Space Center in Florida. Toch is het er een drukte van belang, alle ogen zijn gericht op de raket op het lanceerplatform. Binnen tien tellen zal de raket gelanceerd worden met aan boord een belangrijke ruimtesonde die op missie wordt gestuurd naar de Trojanen van Jupiter (zie hieronder voor een video van de lancering. Een ruimtesonde gebruikt voor naturalistische propaganda, maar ook een ruimtesonde met een mooie bestemmingen.

Trojanen

De Trojanen van Jupiter draaien mee in de baan van Jupiter rond de zon. De eerste werd in 1906 ontdekt door de Duitse astrofotograaf Max Wolf. Sindsdien zijn er heel wat Trojanen gevonden. De Trojanen worden verdeeld in twee ‘kampen’: het Griekse en het Trojaanse ‘kamp’. Dat komt dat ze in twee ‘wolken’ met Jupiter meedraaien. Eén ‘wolk’ gaat vóór Jupiter uit en de andere ‘wolk’ komt achter Jupiter aan. Hoe zijn deze rotsen daar gekomen en wat is de samenstelling van deze objecten? Hebben de Trojanen ook ringen? Het zijn allemaal vragen waarop ruimtesonde Lucy een antwoord op hoopt te vinden.

Het is de eerste missie in de geschiedenis naar deze Trojaanse asteroïden.¹ Lucy zal twaalf jaar doen over zijn ruimtemissie. Voordat Lucy de Trojanen zal bezoeken gaat de ruimtesonde eerst op bezoek bij een asteroïde in de hoofdgordel. Lucy bezoekt op 20 april 2025 de asteroïde 52246 Donaldjohanson met een diameter van vier kilometer. Daarna (op 12 augustus 20217) zal Lucy voor het eerst de Trojaan 3548 Eurybates bezoeken. Deze Trojaan is onderdeel van het zogenoemde Griekse kamp. Eurybates heeft ook een natuurlijke satelliet (een maan) met de naam Queta. Deze natuurlijke satelliet heeft een diameter van slechts 1 kilometer. De vier te bezoeken Trojanen in het ‘Griekse kamp’ hebben een diameter die varieert van 21 tot 64 kilometer. Na meer dan een jaar in het ‘Griekse kamp’ te zijn geweest vertrekt Lucy naar het andere kamp, het ‘Trojaanse kamp’. Op 2 maart 2033 zal Lucy 617 Patroclus-Menoetius bezoeken. Dit zijn twee Trojanen met elk een diameter van meer dan 100 kilometer. Patroclus en Menoetius zijn binaire asteroïden, dat wil zeggen dat ze om een gezamenlijk middelpunt (barycentrum of massamiddelpunt) draaien. Het zijn ook de grootste Trojanen die in deze NASA-missie bezocht worden.

Naturalisme

De NASA-missie Lucy wordt omgeven door veel naturalistische propaganda. De missie heet niet voor niets Lucy. Dat gaat terug tot 24 november 1974 toen Donald Johanson een fossiel van een mensaap ontdekte, die volgens naturalisten een belangrijke schakel is in de menselijke evolutie. Johanson groef enkele honderden botfragmenten op van deze Australopithecus (zo’n veertig procent van het skelet). In de avond vierde men een groots feest over de opgraving en op een gegeven moment werd het Beatles-nummer ‘Lucy in the Sky’ afgespeeld. Een naam voor het skelet was snel gevonden: Lucy. Voor naturalisten is deze vondst van grote waarde omdat het hier mogelijk gaat om een menselijke voorouder, creationisten zien de Australopithecus als een uitgestorven mensaap die mogelijk rechtop kon lopen.

Volgens NASA en andere naturalisten zijn de Trojanen ook als fossielen die iets kunnen vertellen over het ontstaan van ons zonnestelsel. Volgens deze naturalistische wetenschappers zijn dit de eerste planetaire bouwstenen en bevatten ze waardevolle aanwijzingen over hoe de planeten miljarden jaren geleden werden gevormd. Daarom kunnen deze Trojanen, volgens NASA, helpen om onze meest verre oorsprong te onthullen. Net als Lucy werd gezien als diamant voor de vermeende menselijke evolutie, zo worden deze Trojanen ook gezien als rondzwevende diamanten. De eerste asteroïde die bezocht wordt heet niet voor niets DonaldJohanson. Een eerbetoon aan de vinder van Lucy én planetaire evolutie ten top!

Creationisten

Hoewel creationisten het ontstaan van planeten met andere ogen bekijken en ook de miljarden jaren verwerpen, volgen zij deze missie toch met belangstelling. Waarom zijn deze Trojanen daar terechtgekomen? Zijn ze zo geschapen of heeft ons zonnestelsel een catastrofe ondergaan die zijn weerga niet kent? De Duitse astronoom dr. Peter Korevaar denkt dat ons zonnestelsel tussen Mars en Jupiter nog een planeet heeft bevat. Deze is relatief recent door een (nog) onbekende oorzaak geëxplodeerd. “Water en grote brokken steen zijn door het hele zonnestelsel geslingerd.” De gevolgen zijn duidelijk: kleine brokstukken én kraters op bestaande hemellichamen.² Daarmee zijn ook creationisten geïnteresseerd in de samenstelling van deze Trojanen. Niet als bouwstenen van de evolutie van ons zonnestelsel, maar als puinresten van een catastrofaal verleden. Trojanen zijn samen met de talloze kraters die de andere hemellichamen in ons zonnestelsel ‘sieren’ als stille getuigen van deze ramp.

Voetnoten