Na ruim twaalf jaar zet Johan Huibers (66) zijn ark van Noach te koop. Via een veiling moet het schip een nieuwe eigenaar gaan krijgen. Huibers had grote plannen met het schip, zo wilde hij de wereld rondvaren om het evangelie te delen. Door verschillende redenen lukte dit niet. Daardoor ligt het schip al sinds 2016 aangemeerd in Krimpen aan den IJssel. Van een mislukt project is volgens hem geen sprake, zegt hij in gesprek met Cvandaag: “Het was mijn missie om die ark te bouwen en dat is gelukt.”

Huibers herinnert zich nog exact hoe de bouw van de ark van Noach jaren geleden tot stand kwam. “Ik was 24 jaar toen ik vanuit de kerk de vraag kreeg of ik de tienerclub wilde gaan leiden. Ik vond het prachtig, maar die luitjes stelden mij vragen waar ik geen antwoorden op wist te geven. Aangezien Google er nog niet was, moest ik in de bibliotheek op zoek naar antwoorden. Dat betekende dat ik de hele week de Bijbel las. En als je dat doet, dan grijpt God je in je nekvel. En dat is precies wat mij overkwam. Ik ontdekte de schatten van het evangelie en de grootste schat die ik ontdekte is dat je eeuwig leven ontvangt als je in Jezus gelooft. Die boodschap wilde ik aan de hele wereld gaan vertellen, maar toen wist ik nog niet hoe.”

Een jaar of vijf later – inmiddels werkte Huibers in een boekenhandel – stuitte hij op een boek van Rien Poortvliet met de titel: ‘De ark van Noach, of: Ere wie ere toekomt.’ “Ik kocht het boek en diezelfde avond nog las ik er op de bank aan mijn kinderen uit voor. Opeens wist ik het en riep ik luidkeels door de woonkamer: ‘Ik ga die ark bouwen en daarmee vaar ik heel Nederland door. Misschien kom ik later ook wel op de wereldzeeën terecht.’ Mijn dochter Deborah – die toen 7 jaar was – sprong van de bank en rende naar haar moeder en zei: ‘Papa gaat de ark bouwen!’ Mijn vrouw Bianca reageerde wat lacherig en zei: ‘Als papa dat lukt, dan gaan wij op vakantie naar de maan.’”

Huibers’ missie was geboren. “Alles wat ik wilde was in Nederland – en daarbuiten – op een innovatieve manier iets van de Bijbelse geschiedenis delen en daar voldeed (en voldoet) de ark precies aan. Wat het mooie van de ark was (en is), is dat de mensen vanzelf wel komen.”

Uiteindelijk werd het immense schip gebouwd. Huibers bouwde in vier jaar tijd de replica van Noachs ark op ware grootte. Het schip – met afmetingen van 122 meter lang, 29 meter breed en 27 meter hoog – kende Dordrecht als eerste aanlegplaats. Daar lag het schip tussen 2012 en 2016. “In die tijd had het de functie van een museum, waarbij de Bijbelse tijd tot in detail uitgebeeld werd. We beschikten over hokken met dieren, maar ook een wetenschappelijke afdeling, bioscopen en een restaurant. In die jaren kwamen meer dan 100.000 bezoekers aan boord.”

In 2016 was Huibers vanwege de aanleg van een woonwijk in Dordrecht genoodzaakt om met zijn schip uit te wijken naar Krimpen aan den IJssel. Vanaf dat moment ging het schip als museum dicht en was Huibers voornemens om met zijn schip naar Brazilië te varen. “Ik zag dit als een kans om dit project met de wereld te delen. Na het succes van de eerste jaren had dat een prachtig vervolg kunnen zijn”, vertelt hij daarover.

Maar door verschillende redenen lukte dit niet. “Er was 1.2 miljoen euro ingezameld om de overtocht te kunnen maken, maar dat geld verdween plotseling. Niet dat ik daarom in de put zat, maar ik moest toch andere plannen gaan maken. In de jaren daarna kreeg ik telefoontjes uit Houston (Amerika, red.) met de vraag of het interessant zou zijn om het schip daar een tijdje aan te meren. Ik ben er nog geweest en er werd mij verteld dat de Amerikaanse overheid zelfs bereid was om het project te subsidiëren. Maar ook door dat plan ging een streep.”

In de jaren daarna kreeg Huibers nog telefoontjes uit Istanbul en Israël, maar ook dat liep uiteindelijk op niets uit. “Ik denk dat ik vanaf 2016 misschien wel met partijen uit ruim twintig verschillende landen gesproken heb die eventueel geïnteresseerd waren om de ark te kopen of in het project te participeren. Afgelopen juni was ik nog in gesprek met Zuid-Koreanen, maar uiteindelijk leverde dat ook niets op.”

In de tussentijd het schip opnieuw als museum openen, was ook geen optie, vertelt Huibers. “Ik heb mijn stinkende best gedaan om dat wel voor elkaar te krijgen. Maar vlakbij de plek waar de ark kwam te liggen, zou een boot komen waarop asielzoekers konden verblijven. Daarnaast had ik 40.000 euro moeten betalen om het schip weer als museum te kunnen openen, omdat daarvoor het bestemmingsplan gewijzigd moest worden. Zulke bedragen kon ik niet meer ophoesten.”

Huibers denkt wat dat betreft met weemoed terug aan de periode dat hij met zijn ark in Dordrecht aangemeerd lag. “In die zin was ik echt verwend geraakt. De gemeente regelde alles voor mij, ze hielpen mij met de aanlegplaats en hebben allerlei berekeningen gedaan waardoor het project destijds mogelijk werd gemaakt.”

Na zijn jarenlange inspanningen om zijn project nieuw leven in te blazen, besloot Huibers onlangs om zijn schip te gaan verkopen. Dit vindt plaats via een veiling op 18 december. “Nadat duidelijk werd dat ‘Zuid-Korea’ niet door zou gaan, zeiden mijn kinderen: ‘Pa, je moet naar Troostwijk Veilingen. Geef ze de kans. Wat we van jou nodig hebben, is je akkoord.’ En dat akkoord heb ik gegeven.”

Terugblikkend op al die jaren waarin hij vergeefse pogingen deed om zijn langgekoesterde wens – met het schip de wereldzeeën te bevaren en het project wereldwijd te delen – in vervulling te laten gaan, weigert Huibers te spreken van een mislukt project. “Integendeel zelfs. Het was mijn missie om de ark te bouwen en dat is mij gelukt. Daarnaast ben ik ook ontzettend dankbaar en trots dat er in die beginjaren meer dan 100.000 mensen de ark bezocht hebben en zo iets hebben meegekregen van de Bijbelse geschiedenis. Ik put nog steeds ontzettend veel kracht uit alle bijzondere gesprekken die ik met mensen op de ark voerde. Dus no way dat mijn missie mislukt is, het is wat mij betreft geslaagd.”

Huibers vertelt vervolgens over een bijzonder gesprek in de ark dat hem altijd is bijgebleven. “Er was een meneer die samen met zijn vrouw en twee kinderen op een zaterdagmiddag de ark bezochten. Ik kende hem niet. Op een briefje dat hij in de ideeënbus deponeerde, stond geschreven dat dit bezoek aan de ark het laatste gezinsuitje zou zijn. Hij was namelijk van plan om te gaan scheiden. Maar door het bezoek aan de ark en de tekst ‘de vrede zal overheersen’ die hij binnen las, kwam hij tot inkeer. Ik vond het zo bijzonder dat ik dat briefje tot op de dag van vandaag bewaard heb.”

Huibers zegt geen moeite te hebben met het idee dat hij het schip binnen een aantal weken hoogstwaarschijnlijk aan iemand anders zal moeten afstaan. “Helemaal niet zelfs. Ik heb in al die jaren mijn stinkende best gedaan en ik denk dat dit het goede moment is om het aan anderen over te laten. Natuurlijk ben ik wel heel benieuwd wie de boot gaat kopen.”

Hoe ziet de toekomst van de ark eruit volgens het ideaalplaatje van Huibers? “Ik ben gek op kinderen en jongelui, dus ik zou het fantastisch vinden als het schip een invulling krijgt die op hen gericht is. Voor mijn part wordt het een kinderspeeltuin waar basisscholen voor een schoolreisje naar toegaan, zoals ik vroeger zelf met de bus op schoolreisje ging.”

Hoe ziet Huibers’ eigen toekomst eruit nu de ark binnen enkele weken hoogstwaarschijnlijk een nieuwe eigenaar heeft? “Ik heb nog één droom die ik sowieso hoop te verwezenlijken en dat is dat ik ooit op een dag met mijn eigen schip de Noordzee bevaar. Dat is iets waar ik al ruim dertig jaar van droom. Ondanks de verkoop van de ark, ben en blijf ik ervan overtuigd dat dat ooit een keer gaat gebeuren.”

Noot van de redactie: Al eerder hebben we over de verkoop van deze replica geschreven. Deze artikelen zijn hier en hier te vinden.

Dit artikel is met toestemming overgenomen van de website CVandaag. Het originele artikel is hier te vinden.

‘Archeologen ontcijferden een oude Babylonische kleitablet die volgens hen mogelijk aanwijzingen geeft over de locatie van de ark van Noach’, zo schreef Cvandaag eerder deze maand.⁴ De zoektocht naar de ark van Noach blijft onderzoekers bezighouden. In Amerikaanse kringen spreekt men van de ‘Ark-aeology’, een variant van het woord ‘archeologie’.

In het Cvandaag-artikel werd gewezen op een video van dr. Irving Finkel. Hij laat een kleitablet zien met een wereldkaart van de Babyloniërs en vertelt over een medewerkster die een ontbrekend stukje vond. Daardoor is het mogelijk de locatie van Urartu te bepalen. De combinatie met de tekst aan de achterkant van het tablet maakt duidelijk dat daar een groot schip is, waarin mensen werden gered. Finkel ziet hierin aanwijzingen voor overleveringen van de ark van Noach.

Die duiding lijkt mij juist, maar de gegevens zijn al vele jaren bekend. De berichtgeving wekt de indruk dat de ontcijfering nog maar net gelukt is, maar de video van Finkel maakt duidelijk dat het ontbrekende stukje al vele jaren terug gevonden is en dat de ontcijfering niet nieuw is.

Welke berg?

Volgens het boek Genesis is de ark in het gebergte van Ararat geland. De overeenkomst met de naam Urarta valt direct op. Binnen het gebied van Urarta ligt de berg Ararat. Daar zijn in de loop der jaren veel zoektochten verricht naar de ark. Tot nu toe tevergeefs, al zijn soms opzienbarende claims gemaakt. De Bijbel geeft aan dat de ark rustte op ‘de bergen van Ararat’ of ‘het gebergte van Ararat’ (Gen. 8:4). Het woord Ararat duidt op het gebied, en het is aannemelijk dat dit Urarta is, maar er wordt geen speciale berg of een piek in een gebergte vermeld.

De berg die tegenwoordig als Ararat bekend staat, behoort tot een gebergte met twee hoge pieken. Als hoogste berg in de regio is die vaak bedekt met sneeuw. Deze berg Ararat is 5165 meter hoog. De berg Cudi, die ook genoemd wordt als landingsplaats, ligt 325 kilometer zuidelijker van de Ararat in Zuid-Turkije. Deze berg is minder hoog, namelijk 2089 meter.

In de jaren ’80 van de afgelopen eeuw kwam er veel aandacht voor de zoektochten naar de ark, onder andere vanwege de actieve betrokkenheid van James Irwin, een NASA-astronaut. Er is echter geen enkele keer een duidelijk bewijs gevonden voor de aanwezigheid van de ark. Allerlei foto’s en satellietopnamen zijn te vaag of kunnen ook anders uitgelegd worden. Vanwege de huidige politieke situatie is het moeilijk om toestemming te krijgen voor een expeditie.

De organisatie Associates for Biblical Research heeft in 2006 een themanummer van het tijdschrift Bible and Spade gewijd aan de zoektocht naar de ark. Daarin hebben Bill Crouse en Gordon Franz een uitvoerig artikel geschreven waarin zijn bepleiten dat de berg Cudi/Kardu de landingsplaats is geweest van de ark, en niet de berg Ararat. Zij noemen tientallen historische vermeldingen en komen vanuit oude getuigenissen de aanwijzingen tegen dat restanten van de ark te zien waren in het noorden van het vroegere Assyrische rijk. Diverse Joodse targoems vermelden Qardu als landingsplaats. Flavius Josephus, de geschiedschrijver uit de tijd van het Nieuwe Testament, schrijft over een bergtop in Armenië, en hij vermeldt dat de overblijfselen nog zichtbaar zijn. Ook noemt hij de berg van de Cordyeeërs in Armenië (Oudheden 1:90-95). Het lijkt erop dat hij de berg Cudi/Kardu bedoelt. Ook Eusebius wijst hiernaar.⁵

In hetzelfde nummer van het genoemde tijdschrift pleit Rick Lanser voor de Ararat. Hij doet dit veel uitvoeriger in een vierdelige serie ‘The landing-place of Noah’s Ark’, te raadplegen op internet.⁶

Het Gilgamesj-epos en andere verhalen

De genoemde Finkel verwijst naar een Babylonisch vloedverhaal dat veel ouder is dan het gevonden tablet met kaart. Hij bedoelt het Gilgamesj-epos. Daarin staat Utnapishtims beschrijving van de zondvloed, die door de goden was bedoeld om de gehele mensheid te verdelgen. De god Ea gaf de aanwijzing een schip te bouwen. Uiteindelijk liep het schip vast op de berg Nisir. Op de zevende dag erna liet Utnapishtim een duif uitvliegen, die echter terugkeerde. Later deed hij hetzelfde met een zwaluw, die evenmin een rustplaats kon vinden. Toen hij vervolgens een raaf liet uitvliegen, keerde deze niet terug. Nadat het water was gezakt en bijna was verdwenen, werden alle vogels en andere dieren losgelaten en bracht Utnapishtim een dankoffer.

Er zijn overeenkomsten met de beschrijving in Genesis, maar ook grote verschillen, in het bijzonder het gedrag van de goden en de oorzaak van de vloed. Er zijn nog meer overleveringen van een grote vloed en redding in een groot schip gevonden. De kern van deze verhalen wijst in de richting van een historische gebeurtenissen. Bram van den Heuvel onderzoekt deze verhalen en schrijft hierover een proefschrift voor de ETF in Leuven. Hij heeft ook een website met de vele overleveringen, gerubriceerd naar regio.⁷

Dit artikel is met toestemming overgenomen van de website CVandaag. Het originele artikel is hier te vinden.

Voetnoten