Met zeer hoge snelheid zoeft de raket door de ruimte. Aan boord zitten acht mannen. De spanning is bijna voelbaar. Af en toe knijpt een astronaut zijn handen tot vuisten. Zou het goed gaan? Zou het lukken? Veilig de lading en de mensen op Mars neerzetten is een enorme technologische uitdaging. Landen is een ding, maar hoe dan verder? En zou het echt waar zijn wat een bemanningslid in de oren gefluisterd werd? Vaarwel…!

Op 20 oktober 2016 was ik te gast bij Family 7 om over de ESA-sonde te vertellen die recent neerstortte op Mars.¹ Later schreef ik er ook nog een artikel over.² Iets voor die tijd verscheen er bij Fontaine Uitgevers een National Geographic-boek met als titel Mars. Onze toekomst op de rode planeet.³ Het boek is een indrukwekkende verschijning met veel foto’s en mooi vormgegeven. Op de eerste bladzijden staan gedetailleerde kaarten van onze buurplaneet met daarop ook aangegeven welke resten (al dan niet operationeel) de mensheid al heeft achtergelaten op de planeet.

Het boek gaat voor het grootste gedeelte over de mogelijke toekomst van de mensheid op deze rode planeet. Er wordt gekeken naar de technische mogelijkheden maar ook naar de uitdagingen die te nemen zijn. Dat maakt dat het boek tot een genuanceerde kijk geeft op de kwestie. Want uitdagingen zijn nog genoeg te nemen voordat het zover is. Als het de mensheid überhaupt lukt om deze uitdagingen te overbruggen.

Waarom willen de mensen van bijvoorbeeld NASA zo graag naar Mars? Dat geeft het boek aan op p. 158: “’Ik denk dat de vraag of er ooit leven ontstaan is op Mars, en mogelijk is uitgestorven, nog steeds de belangrijkste beweegreden is’, zegt William Hartmann, een senior wetenschapper en sinds lange tijd werkzaam als Mars-onderzoeker aan het Planetary Science Institute in Tuscon (…). Zoeken naar leven op Mars, oppert Hartmann, is de volgende stap naar het beantwoorden van de vraag of wij aardse levensvormen alleen in het universum zijn.” We zien daarmee dat het boek onverkort uitgaat van de naturalistische grote geschiedenis (big-bang-accretie-ontstaan-van-leven-gemeenschappelijke afstamming). Er worden geen vragen gesteld bij deze naturalistische tijdschaal. De creationistische lezer zal daarom af en toe het hoofd schudden als er zonder evidentie gesproken wordt over miljoenen of zelfs miljarden jaren.

Daarnaast komt na het lezen van dit interessante boek de vraag boven of het wel verstandig is om naar Mars af te reizen met mensen aan boord. Mars is voor mensen onherbergzaam, kankerverwekkend en zorgt voor psychische aantasting. De auteur schrijft eerlijk over de risico’s die kleven aan een dergelijke Marsmissie. Laten we vijf voorbeelden geven:

1. Op pagina 30 schrijft de auteur: “Magnetische stormen of een kroonvormige massa-uitstoot vanuit de zon, een verdwaalde asteroïde: onverwachte gebeurtenissen zouden een door Mars begrensd vaartuig zo ver uit de koers kunnen werpen dat het moeilijk is om te heroriënteren.”
2. Op pagina 74 schrijft de auteur: “Geologische en meteorologische catastrofes die op Aarde onbekend zijn, zouden ons op Mars kunnen plagen: stofstormen, ijsspuwende vulkanen, aardbevingen, aardverschuivingen, instorting van lavabuizen. We weten erg weinig over de krachten op en onder het oppervlak van Mars.”
3. Op pagina 124 schrijft de auteur: “Habitat en kleding beschermen ons mogelijk onvoldoende tegen zonne- en kosmische straling. Technologie om zuurstof te leveren zou kunnen falen. Het water op Mars kan ontoereikend zijn. Nadat we het meegebrachte voedsel hebben genuttigd, is het een uitdaging om zelf in ons eigen voedsel te voorzien.”
4. Op pagina 164 schrijft de auteur: “Op Mars kunnen onbekende microben in een slapende toestand voorkomen. Als ze tot leven worden gebracht door water of warmte door ons geïntroduceerd, kunnen ze ons lichaam binnendringen. Ook als ze onze gezondheid niet bedreigen, kunnen ze wel onze levensondersteunende machinerie beschadigen.”
5. Op pagina 254 schrijft de auteur: “Als een Martiaanse nederzetting zich onafhankelijk van de thuisplaneet ontwikkelt, evolueert sociaal isolement tot een diep gevoel van hopeloze onverbondenheid. Er is nooit een kans om even naar buiten te lopen om een luchtje te scheppen.”

Het is volgens de auteur nog erger: “Geen enkele plek op aarde komt qua weer, geologie of atmosferische omstandigheden overeen met wat mensen op de Rode Planeet moeten overwinnen… om in leven te blijven. Mars is een plek met grote ravijnen, zandduinen en enorme bergen. Bij elkaar is dat natuurlijk een lust voor het oog, maar het is ook verraderlijk terrein. Vallende keien, instortende lavabuizen en ijsgrotten, evenals Martiaanse windstormen komen nog bij de gevaren waar Mars-onderzoekers mee te maken zullen krijgen” (p. 75). Dit is slechts een kleine greep uit de talloze gevaren waar de mogelijke Mars-reiziger mee te maken krijgt. Daarnaast heb ik het nog niet gehad over de vraag of we wel naar Mars mogen afreizen. Dit omdat God de Schepper deze aarde toch tot onze woning heeft gemaakt en niet Mars heeft uitgekozen.

Op dit moment mensen sturen naar Mars staat gelijk aan zelfmoord. Laten we deze planeet, waar we nog zeer weinig over weten, eerst goed onderzoeken, alle risico’s op een rij zetten en deze risico’s proberen te ondervangen. Het boek van National Geographic zou daar een begin van kunnen zijn. Het lezen van een boek als dit laat zien dat de Aarde veruit superieur is om leven te herbergen. Planetenonderzoek laat ons stilstaan bij de Schepper. Hoe meer onderzoek er gedaan wordt naar de planeten in ons zonnestelsel, hoe meer wij erachter komen dat het leven hier niet toevallig gekomen is, maar gewenst door God de Schepper.

Voetnoten

1. De uitzending is op deze website geplaatst en hier terug te zien: https://oorsprong.info/is-er-leven-op-mars-jan-van-meerten-te-gast-bij-uitgelicht/.
2. https://oorsprong.info/esa-stuurt-sonde-naar-mars-voor-testmissie-sonde-schiaparelli-slaat-te-pletter-op-de-rode-planeet/.
3. Bron: David, L., 2016, Mars. Onze toekomst op de rode planeet (Hilversum: Fontaine Uitgevers).