Home » Column
Categoriearchief: Column
COLUMN: Stinkende kortschild
Het bestuderen van Gods schepping leidt tot verwondering. Daarvoor hoef je niet eerst wetenschapper te worden of naar het buitenland te vliegen. In de achtertuin of langs de weg is zoveel moois te zien. De gevolgen van de zondeval zijn ook zichtbaar, insecten die elkaar opeten enzovoort. Het wordt dan een wonder dat de Heere nog enige lichtpuntjes in Zijn schepping heeft overgelaten en de mens vanwege zijn diepe val niet voor eeuwig weggevaagd heeft.
Afgelopen zomer kregen wij een vakantiehuis aangeboden in Ouddorp. Op een dag hoorde ik bij de buitendeur mijn dochter roepen: ‘Papa, kom eens kijken, een beest, een tor’. Ik liep naar de plaats waar het geroep vandaan kwam. Inderdaad liep er op de grond een bijzonder beest. Toen we met ons hoofd er te dichtbij kwamen, hief het beest haar achterlijfje omhoog als een schorpioen. We vormden kennelijk een té grote bedreiging. ‘Papa, hoe heet dat diertje?’ ‘Ik zou het niet weten, een soort oorwurm?’ Ik haastte mij naar binnen om de telefoon te pakken, maakte een aantal foto’s en voerde die, als eerste waarneming, in de zojuist geïnstalleerde waarnemingenapp ObsIdentify. Met deze app (die ik getipt kreeg van een vriend) kun je zelf waarnemingen doen en de wetenschap verder helpen. Ik las dat het vrijwel zeker een stinkende kortschild was.
Een stinkende kortschild (Ocypus olens) is een kever. Bij bedreiging wordt inderdaad het achterlijfje omhooggehouden. Ik lees op Wikipedia dat er, wanneer dit niet genoeg indruk maakt, een melkwitte vloeistof wordt afgescheiden. Hier heeft het beest ook zijn wetenschappelijke naam aan te danken. Olens betekent namelijk ‘geurig/stinkend’. In aanraking komen met het achterlijfje is niet het meest pijnlijke. We kunnen beter uitkijken voor zijn bovenkaken, want daarmee kan de kever een stevige beet geven. De stinkende kortschild is voor de moestuin nuttig, want het beestje eet slakken en aan planten knagende insectenlarven. Helaas staan ook regenwormen op het menu, die zijn dan wel weer bevorderlijk voor de moestuingroei. Het is wonderlijk dat de Heere, ondanks de zondeval, Zijn schepping nog in evenwicht wil houden. Maar het is ook verdrietig dat om de zonde van de mensheid het ganse schepsel zucht (Rom. 8).
Sinds de installatie van deze app heb ik al veel geleerd over Nederlandse planten en dieren. Ik ben meer te weten gekomen over het goudoogje, de pluimvoetbij, de oogstreeprandwants, de gegroefde lapsnuitkever en de gele rietklimmer. Een kennis, die ik de vondsten liet zien, sprak met verbazing: ‘Ik wist niet dat er zoveel insecten op dit kleine stukje grond te vinden zijn’. Laten we navolging geven aan het artikel van Arjan Verwoert (OSW 17): verken met een groepje Zijn schepping! Dat is leerzaam en tot verheerlijking van Zijn Naam.
Dit artikel verscheen eerder in het gezinsblad ‘Om Sions Wil’ en is met toestemming van de redactie hier overgenomen. De volledige bronvermelding luidt: Meerten, J.W. van, 2023, Stinkende kortschild, Om Sions Wil 2023 (20): 11. Hier is wat meer te lezen over ‘Om Sions Wil’.
COLUMN 2: Archeologie in Staphorst.
COLUMN 3: Wereldwijd oordeel.
COLUMN 4: Stinkende kortschild.
COLUM: ICC, geen internationale maar Angelsaksische conferentie
Waarom de ICC geen internationale, maar Angelsaksische conferentie is. De column van deze maand is een kritisch-sympathetische persoonlijke beschouwing van de International Conference on Creationism (ICC). Commentaar leveren is uiteraard erg makkelijk. Daarom probeer ik in deze column ook het begin van een oplossing aan te dragen. Deze column doet niets af aan de waardering van de ICC-organisatie.
Angelsaksisch
De ICC wordt al jaren aangekondigd als een internationale conferentie voor het zogenoemde creationisme. Een snelle blik op de proceedings van deze belangrijke conferentie laat echter zien dat veruit de meeste creationistische wetenschappers Amerikanen (VS) zijn. Het overige smaldeel komt veelal uit Angelsaksische landen zoals Canada, Verenigd Koninkrijk en Australië. Zeer sporadisch zijn er wetenschappers uit andere landen aanwezig. Op deze wijze kan ICC beter gewijzigd worden in ACC (Anglospheric Conference on Creationism). Maar zo wordt helaas het karikatuurbeeld versterkt dat het klassieke scheppingsgeloof een Amerikaans fenomeen is. Of om de woorden van de bekende Stephen Jay Gould te gebruiken: een ‘local, indigenous, American bizarrity’. Onterecht, want in elk land zijn wel creationistische geleerden te vinden. Waarom voelen creationistische wetenschappers uit continentaal-Europa, Afrika, Azië of Zuid-Amerika zich niet aangetrokken tot de ICC? Wellicht is de reis te ver of te duur of voelt men minder voor de Amerikaans-creationistische poehastijl.
Waar te vinden?
De organisatie met de meeste creationistische wetenschappers is niet in de Verenigde Staten van Amerika te vinden, maar in Zuid-Korea. Bovendien bevinden zich in de verschillende landen van Europa ook veel wetenschappers die uitgaan van het klassieke scheppingsgeloof, zoals bijvoorbeeld Duitsland. Geleerden die uitgaan van het klassieke scheppingsgeloof zijn zeker al sinds de Romeinse tijd aanwezig. Atheïstische wetenschappers volgen deze ontwikkeling met argusogen en de Raad van Europa meende het ‘creationisme’ zelfs als staatsgevaarlijk te moeten bestempelen. Ook in Afrikaanse en Aziatische landen zijn relatief veel creationistische wetenschappers te vinden en datzelfde geldt voor een land als Brazilië. Waarom presenteren die onderzoekers hun werk niet op de ICC, zodat ICC met recht een International Conference on Creationism wordt?
Fonds
Toen ik in 2018 op de ICC was, heb ik het bovenstaande kenbaar gemaakt aan de organisatie. Ik had toen een mooi gesprek met de welwillende organisatie. Vlak na deze ICC heb ik nog wat Europese wetenschappers proberen te stimuleren om hun onderzoek te presenteren. Helaas kwam ik in een turbulente tijd terecht door coronarestricties, mijn vertrek bij Logos Instituut, het overlijden van ons zoontje én mijn persoonlijke gezondheidsomstandigheden. Daarom heb ik er daarna weinig energie meer in kunnen steken. Mijn oplossing zou zijn: maak een ICC-fonds en stimuleer internationaal wetenschappers om gebruik te maken van dat fonds en zo hun werk te presenteren op de ICC. Stel bijvoorbeeld 5.000 euro per onderzoekspaper beschikbaar. Als het Answers in Genesis lukt om met een eindejaarsactie ruim 17 miljoen dollar binnen te halen, dan moet het de ICC-organisatie toch wel lukken om 50 internationale onderzoeksprojecten te laten presenteren? Niet uit werkheiligheid, maar tot eer van onze Schepper en tot heil en nut van onze naasten.
COLUMN: Archeologie in Staphorst
Veel orthodoxe christenen geloven dat deze aarde minder dan tienduizend jaar oud is. De wereldgeschiedenis is te verdelen in de eerste en tweede wereld. De eerste wereld was de wereld vóór de zondvloed en de tweede wereld is de wereld ná de zondvloed. Niet dat er na de zondvloed een nieuwe wereld ontstond, maar wel een door het water gereinigde wereld.
Voor reformatorische christenen is dit niet nieuw. Ze lezen bijvoorbeeld in het zogenoemde zondvloedgebed: “Gij die naar Uw streng oordeel de ongelovige en onboetvaardige wereld met den zondvloed gestraft hebt, en den gelovigen Noach, zijn acht zielen, uit Uw grote barmhartigheid behouden en bewaard; (…).” Helaas rekenen veel mensen tegenwoordig niet meer met duizenden jaren en een wereldwijde zondvloed. De wereld is miljarden jaren oud en de mensheid is in de loop van een aantal miljoenen jaren geëvolueerd vanuit een aapachtige voorouder tot de huidige beschaafde wezens. Nu kunnen we denken dat die mensen niet met God en Zijn gebod rekenen en het dus niet vreemd is dat ze op zoveel miljoenen en miljarden jaren uitkomen. Moeten we dat dan maar negeren? Maar wat als deze basisovertuigingen wél met elkaar in aanraking komen?
Raadsleden van de ChristenUnie en de SGP van de Biblebelt-gemeente Staphorst hebben dat in 2010 ervaren. Gemeenten zijn sinds 2007 verplicht een archeologische verwachtingskaart op te stellen. Dit werd ook in Staphorst gedaan. Onderzoeks- en adviesbureau BAAC werd ingeschakeld en de kaart werd gepresenteerd. In het rapport wordt gesproken van de voorlaatste ijstijd, het Saalien, zo’n 370.000 tot 130.000 voor Christus. De christenpolitici van de Gemeente Staphorst waren het niet eens met die duiding. Het rapport zou niet aansluiten bij de basisovertuiging van veel orthodoxe Staphorsters dat de aarde niet ouder is dan zesduizend jaar. Vondsten uit de zogenoemde steentijd hoeven daarmee niet bij het vuilnis gezet of ontkend te worden. De raadsleden gaven aan dat deze steentijdvondsten zeer waardevol zijn, maar merkten daarbij op dat deze vondsten onmogelijk ouder dan zesduizend jaar kunnen zijn. Uiteindelijk bleek een alternatief rapport waarbij wél rekening gehouden wordt met het Bijbelse kader niet haalbaar. De Staphorster christenpolitici kregen het echter wel voor elkaar dat er voorin het definitieve rapport een extra voorwoord verscheen met daarin de opmerking dat veel Staphorsters anders denken over de leeftijd van de aarde.
Jammer dat een rapport vanuit de Bijbelse basisovertuiging niet haalbaar bleek. Het zou mooi zijn als er een archeologisch instituut opgericht zou worden met archeologen die wel vanuit deze basisovertuiging denken en door Biblebelt-gemeenten kunnen worden ingeschakeld om dergelijke rapporten op te stellen. Dat zou moeten kunnen. Er zijn immers ook verschillende archeologen die denken vanuit deze basisovertuiging en werken in de Levant (Israël en omstreken) en Mesopotamië.
Dit artikel verscheen eerder in het gezinsblad ‘Om Sions Wil’ en is met toestemming van de redactie hier overgenomen. De volledige bronvermelding luidt: Meerten, J.W. van, 2023, Archeologie in Staphorst, Om Sions Wil 2023 (10): 11. Hier is wat meer te lezen over ‘Om Sions Wil’.
COLUMN 2: Archeologie in Staphorst.
COLUMN 3: Wereldwijd oordeel.
COLUMN 4: Stinkende kortschild.
COLUMN: Geloofwaardig Nepnieuws?
Deze tijd staat bol van nepnieuws. Vooral tijdens de coronacrisis werden er allemaal hoaxen (nepnieuws) de wereld ingestuurd. Zo zouden draadloze netwerken corona verspreiden.
Wist je dat er door de tijd heen ook een heleboel hoaxen over het christendom geweest zijn?
Om enkele voorbeelden te noemen: sommigen beweerden Goliaths schedel te hebben gevonden. Anderen claimden dat Charles Darwin bekeerd werd op zijn sterfbed. Het bewijs blijft echter achterwege. Een hoax die ook om de zoveel tijd rondwaart: een waarschuwing tegen de godslasterlijke film Corpus Christi waarin Jezus en Zijn discipelen bespot zouden worden. Een verzinsel, de film bestaat niet. Ook hebben verschillenden al beweerd de ark van Noach te hebben gevonden. Of wat te denken van een enorme reus die iemand opgroef. Een unieke prachtvondst die de Bijbelse beschrijving van reuzen zou ondersteunen. Het laatste was overigens een bedenksel van een Amerikaanse boer die zelf een gebeeldhouwde reus in de grond had gestopt…
Zo zie je maar, overal kan nepnieuws opduiken, zelfs rondom christelijke waarheden. De ene keer bedoeld om het christelijk geloof onderuit te schoffelen; de andere keer als goedbedoelde poging om de Bijbel te bewijzen. Maar de Bijbelse Waarheid is en blijft toch in de eerste plaats een zaak van geloof. Toch maar houden bij de echte Waarheid, of het nu over het christelijk geloof gaat of niet!
Dit artikel is met toestemming van de auteur en de redactie overgenomen uit Nabij Jou. De bronvermelding luidt: Staaij, H. van der, 2023, Geloofwaardig nepnieuws, Nabij Jou 1 (4): 25. Meer informatie over dit tijdschrift is te vinden via de website: https://nabijmagazine.nu/.
COLUMN: Naar de maan?
Op 16 november 2022 werd vanaf het Kennedy Space Center in Florida een raket gelanceerd met daarin de Orioncapsule. ‘Three’, ‘two’, ‘one’ (…) ‘and lift off for Artemis One. We rise together, back to the moon and beyond’, zo luidde het commentaar. Het is al meer dan vijftig jaar geleden dat er voor het laatst mensen op de maan liepen.
Artemis I, zoals dit project van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA genoemd werd, was een voorbereidende vlucht voor een bemande maanlanding medio 2025. Artemis II (medio 2024) wordt de tweede voorbereidende vlucht. Artemis III is dan de werkelijke bemande missie. Hierbij moeten op z’n minst twee mensen een voet op het maanoppervlak zetten. Toegegeven: een huzarenstukje van NASA. Maar mag alles wat kan?
De maan werd geschapen op de vierde dag ‘tot tekenen en tot gezette tijden’ (Genesis 1:14). Dr. Peter Korevaar liet op een Nederlands congres zien dat het bestaan van de maan wijst op de Schepper. Twee zaken: (1) De maan stabiliseert onze aardas. Zonder de maan wordt het landleven bedreigd door extreme klimaatschommelingen. (2) De maan zorgt voor getijden. Zonder de maan zou zeeleven bijna volledig uitsterven. Dit is vanaf de aarde te onderzoeken, maar mag je ook naar de maan toe?
Of wetenschappelijk onderzoek christelijk verantwoord is, hangt af van twee zaken: (1) is het ethisch verantwoord (kán het bijvoorbeeld mensenlevens kosten)?, en (2) is het uit bevrediging van nieuwsgierigheid en arrogantie of tot Gods eer? Kan onderzoek op de maan tot Gods eer zijn? Door spiegels op de maan te zetten, zijn we erachter gekomen dat de maan van ons af beweegt. Echter met zo’n snelheid dat het een probleem is voor het naturalistische model. Toch vraag ik mij af of we niet beter met onze beide benen op de grond kunnen blijven. De missies kosten een kapitaal, zijn milieubelastend en veruit het meeste maanonderzoek is niet tot Gods eer, maar eerder een meewerken aan de nieuwe toren van Babel.
Bij de eerste maanlanding in 1959 schreef ds. C. Hegeman in De Saambinder: ‘De Heere wordt onteerd en het mensdom leeft in grote verdwazing. Letten wij toch op de vermeende ‘titanische’ macht der wereldgroten en al de uitvindingen van deze tijd; dat men plannen heeft om zon, maan en andere planeten te gaan bezoeken. Doch het Woord van God wordt waarheid: “Maar d’Opperheer, Die Zijn geduchte stoel, Op starren sticht, en grondvest op de wolken, Zal lachen met dat vruchteloos gewoel. En spotten met de waan der dwaze volken”.’ Naar de maan? Laten we daar voorzichtig mee zijn! Helaas trekken naturalisten zich van dáár niets van aan. Laten we het aan de Heere overlaten of Hij met deze kromme stok nog een rechte slag wil geven.
Dit artikel verscheen eerder in het gezinsblad ‘Om Sions Wil’ en is met toestemming van de redactie hier overgenomen. De volledige bronvermelding luidt: Meerten, J.W. van, 2023, Naar de maan?, Om Sions Wil 2023 (5): 11. Hier is wat meer te lezen over ‘Om Sions Wil’.
COLUMN 2: Archeologie in Staphorst.
COLUMN 3: Wereldwijd oordeel.
COLUMN 4: Stinkende kortschild.
COLUMN: Censuur in Schoolboeken?
Afgelopen najaar kwamen reformatorische scholen onder vuur te liggen vanwege vermeende censuur in schoolboeken. Volgens het NRC Handelsblad was er zelfs een lijst met verboden onderwerpen, zoals dinosaurussen en de evolutietheorie. Hoewel de toenmalige minister Arie Slob uitsprak dat er geen aanwijzingen zijn dat refoscholen onderwijsdoelen weglieten was de toon wel gezet. Is het weglaten van onderwerpen uit standaard schoolboeken verstandig?
In eerste instantie zou je kunnen zeggen dat het ‘censureren’ van onderwerpen in schoolboeken verstandig is. Kinderen krijgen in de samenleving al genoeg onzedelijk en antichristelijk gif binnen zodat de school een oase zou moeten zijn om op adem te komen. Ik wil echter in deze column op zoek gaan naar alternatieven: een eigen onderwijsmethode en een jaargroep overstijgende leerlijn en/of begeleide confrontatie. De evolutietheorie (met de geologische miljarden jaren) én dinosaurussen zouden we niet uit de schoolboeken moeten weren of onbesproken laten. Vroeg of laat krijgen onze kinderen met deze onderwerpen te maken en veel kinderen hebben al op jonge leeftijd liefde en ontzag voor de prachtige dino-schepselen. Maar niet alleen daarom!
Het gaat hier om feiten die prima passen binnen een wereldbeeld met het klassieke scheppingsgeloof als uitgangspunt. Dat diersoorten kunnen veranderen (evolutie) is een vermogen dat de Schepper in Zijn schepping heeft gelegd. Universele Gemeenschappelijke Afstamming (UGA) wordt echter terecht gezien als strijdig met de scheppingsgeschiedenis zoals verwoord in Genesis. Er zijn ook argumenten tegen deze denkwijze te geven zijn. In het voortgezet onderwijs kunnen ze de argumenten voor UGA zelf opzoeken en tijdens een begeleidend moment wegen (begeleidende confrontatie). Denk daar niet te gemakkelijk over, want de geologische argumenten voor een miljarden jaren oude aarde zijn niet zwak. De VO-leraar dient daarom genoeg bagage te hebben om de leerlingen aan een weerwoord of andere denkrichting te helpen.
Af en toe kom ik op scholen om gastlessen te geven over o.a. dinosaurussen. Een aantal jaren geleden sprak ik een docent uit groep 8 naar aanleiding van een hoofdstuk over vulkanisme uit een seculiere aardrijkskundemethode. Ik vroeg hem hoe hij zo’n les gaf, met plaattektoniek over miljarden jaren. Hij gaf mij te kennen dat hij dan de les gewoon gaf, maar dat hij ook aangaf dit niet te geloven en zeker de tijdschaal niet omdat dit in strijd is met de Bijbel. Toen vroeg ik wat hij als alternatief aanbood, gaf hij aan geen kennis te hebben van alternatieven (zoals Catastrophic Plate Tectonics) en dat dus ook de leerlingen niet kon uitleggen. Dat is de leerkracht niet te verwijten. Gelukkig is er onlangs een biologiemethode verschenen die de kinderen verwondering over Gods schepping wil bijbrengen en de kinderen ook vanuit een Bijbels kader wil laten denken (Wondering the World). Edu-sign is ook begonnen aan een aardrijkskundemethode (Traveling the World).
Het is een aanfluiting te noemen dat we al meer dan honderd jaar vrijheid van onderwijs mogen genieten en nu pas een eigen biologie- en aardrijkskundemethode voor het basisonderwijs hebben. Het is natuurlijk niet helemaal zwart-wit, er bestaat veel los materiaal, bijvoorbeeld de Schildserie van KOC. Ik doel echter op een doorgaande leerlijn. We willen de kinderen toch in álle vakken Bijbels onderwijzen en opvoeden? We willen onze kinderen Bijbels opvoeden, niet omdat de ander een tegengestelde mening heeft, maar omdat God dit van ons vraagt (bijv. in Deut. 6:7). Het is zeer belangrijk om onze kinderen ook bij biologie en aardrijkskunde te leren dat God de aarde in zes dagen geschapen heeft, er een historische zondeval is geweest en een wereldwijde zondvloed. Juist bij vakken als biologie en aardrijkskunde kunnen scheppingsverwondering en de gevolgen van de zondeval gezien worden.
Dit artikel verscheen eerder in het gezinsblad ‘Om Sions Wil’ en is met toestemming van de redactie hier overgenomen. De volledige bronvermelding luidt: Meerten, J.W. van, 2022, Censuur in schoolboeken?, Om Sions Wil 2022 (11): 25. Hier is wat meer te lezen over ‘Om Sions Wil’.
COLUMN 2: Dinoleed en een door God gestuurde evolutie.
COLUMN 3: Censuur in Schoolboeken?
COLUMN 4: De les van de kokmeeuw.
COLUMN: Wie was de Farao van (de) Exodus?
Wie was de Farao van (de) Exodus? Een vraag die geleerden al meer dan honderd jaar heeft beziggehouden. En nog steeds is het laatste woord er niet over gezegd. Dát de Exodus uit Egypte heeft plaats gevonden staat voor bijbelgetrouwe christenen uiteraard niet ter discussie, maar ook zij discussiëren flink over wie de wrede Farao was die de Israëlieten onderdrukte.
Afgelopen maand las ik een fictief jeugdboek over een gezin dat in Egypte allerlei avonturen beleeft. De auteur liet doorschemeren dat de Farao die beschreven wordt in het bijbelboek Exodus mogelijk Ramses II was. Geleerden zien deze farao als een van de grootste Farao’s aller tijden. Hij heeft grote bouwprojecten op zijn naam staan zoals de bekende en in de jaren ’70 verplaatste tempel Aboe Simbel. Hij overleed in 1213 voor Christus, uitgaande van de standaard Egyptische chronologie. De familie in het beschreven jeugdboek bezoekt enkele bouwprojecten van Ramses II. Was hij de Farao van de uittocht?
Ramses II
Wie een beetje thuis is in de Bijbelse tijdlijn die valt iets op: de uittocht vond plaats rond 1400 (of 1450) voor Christus. Ramses II leefde daarmee minimaal 200 jaar later. Als de jaartallen kloppen kan hij de Farao van de Exodus dus niet zijn. Wanneer je de uittocht verplaatst naar 1200 voor Christus kom je ook in de knoop met andere Bijbelse gegevens (de tempelbouw door Salomo bijvoorbeeld vond 480 jaar ná de uittocht plaats). Ramses II werd opgevolgd door Merenptah. Van Merenptah is een stele (een stuk steen) bekend met daarop een vermelding van Israël. Merenptah regeerde tot 1203 voor Christus. Stel dat de uittocht in 1213 voor Christus plaats vond, dan is het in strijd met de Bijbelse gegevens en daarom onmogelijk dat er tien jaar na de uittocht al een staat Israël bestond. Maar als Ramses II niet de farao van de Exodus was, wie dan wel?
Amenhotep II
Bijbelgetrouwe geleerden zoals dr. Petrovich denken dat de farao van de uittocht Amenhotep II is. De Studiebijbel Oude Testament (SBOT) laat van deze farao het volgende weten: ‘Hij was een sterke persoonlijkheid met grote lichamelijke kracht. Hij stond bekend om zijn wreedheid. Uit het onderzoek van zijn mummie bleek dat hij stierf in de kracht van zijn leven, op 45-jarige leeftijd. Zijn graf is in haast ingericht; er werd dus nog niet gerekend op zijn dood. Hij werd niet opgevolgd door zijn oudste zoon, maar door een jongere zoon, Thoetmoses IV’. Dit past goed bij de beschrijving die wij lezen in de Bijbel. Amenhotep II werd opgevolgd door enkele Farao’s die op zwakke wijze regeerden.
Dedumose II
Andere bijbelgetrouwe geleerden denken dat de standaard Egyptische chronologie niet klopt en dat de jaartallen in die chronologie rond de uittocht/intocht zo’n 150 jaar verschoven moeten worden. Deze geleerden opperen dat de Farao van de uittocht Dedumose II was. Volgens de bekende internetencyclopedie Wikipedia krijgt deze theorie niet veel steun van geleerden in dit vakgebied. Al met al is het lastig om de werkelijke farao van de uittocht te vinden. Uiteraard wil dit niet zeggen dat er nooit een uittocht heeft plaatsgevonden. Het ontbreken van bewijsmateriaal is niet het bewijs van het ontbreken van de Exodus. In het algemeen werd zo’n grote nederlaag als bij de Exodus niet opgeschreven en er veel is verloren gegaan of nog niet teruggevonden.
Dit artikel verscheen eerder in het gezinsblad ‘Om Sions Wil’ en is met toestemming van de redactie hier overgenomen. De volledige bronvermelding luidt: Meerten, J.W. van, 2021, Wie was de Farao van (de) Exodus, Om Sions Wil 2021 (23): 27. Hier is wat meer te lezen over ‘Om Sions Wil’.
COLUMN 2: Nederlandse vulkanen?
COLUMN 3: Zwerfstenen in de polder.
COLUMN 4: Evolutie is een feit!
COLUMN 5: Wie was de Farao van (de) Exodus?
COLUMN: Evolutie is een feit!
Evolutie is een feit? Mogelijk denkt u: ‘Hoe durf je een artikel met een dergelijke titel in te sturen?’ Nota bene in een reformatorisch gezinsblad waar een andere scribent, Arjan Verwoert, de schoonheid van Gods schepping en de onmogelijkheid van evolutie juist beschrijft. Wacht even voordat u de bladzijde omslaat en mij ziet als een persoon die zwaar beïnvloed is door de evolutionaire tijdgeest. Laat mij uitleggen wat ik bedoel.
Ik ben van harte overtuigd van een zesdaagse schepping zoals deze beschreven wordt in Genesis. Daarnaast geloof ik op grond van de geslachtsregisters in Genesis 5 en 11 dat deze schepping niet langer dan 10.000 jaar geleden plaatsvond. Toch ben ik van mening dat evolutie een feit is. Wat we met evolutie bedoelen hangt af van onze definitie. Evolutie komt van het Franse evoluer dat ‘ontwikkelen’ betekent of daarvóór van het Latijnse werkwoord evolvere wat ‘zich ontrollen’ betekent. Het woord wordt in de biologie gebruikt om geleidelijke veranderingen in populaties over een bepaalde tijd te beschrijven. Een bepaalde mate van evolutie kunnen we waarnemen en is daarom een feit! Laat mij dit met drie voorbeelden verduidelijken:
- Afgelopen zomer waren we met ons gezin een dagje naar de zee bij Julianadorp (Noord-Holland). Er stond veel wind en het was daarom geen geschikt zwemweer. Samen met onze kinderen besloten we schelpen te gaan verzamelen. Iedere keer verbaas ik mij erover hoe groot de variatie onder de schelpen is. De hoofdgroepen schelpen zijn goed te onderscheiden. Je hebt de zwaardschede, de kokkel, de mossel etc. Maar als je bijvoorbeeld de kokkels in detail wil bestuderen dan zie je verschillende kleuren, patronen etc. Iedere kokkel heeft zijn of haar eigen kenmerken.
- Op bepaalde winderige eilanden op het zuidelijke halfrond hebben insecten het vermogen tot vliegen verloren. Dit verlies aan vliegvermogen helpt hen te overleven. Zouden deze insecten nog steeds rondvliegen dan zouden ze door de sterke winden in de zee geworpen worden en omkomen.
- Charles Darwin, de grondlegger van de evolutietheorie, bezocht de Galapagoseilanden en ontdekte daar verschillende soorten vinken met verschillende snavelgroottes. Darwin speculeerde dat al deze vinken gemeenschappelijke voorouders hadden die op een dag de Galapagos bereikten en nakomelingen kregen. Later bestudeerde het echtpaar Grant maar liefst veertig jaar deze vinken. Ze maakten zowel perioden van extreme regen als droogte mee. In bepaalde perioden waren er hardere en grotere zaden en waren de vinken met de grote(re) snavels in de meerderheid, andere jaren waren er kleinere zaden en waren de vogels met een kleinere snavel in het voordeel.
Deze voorbeelden kunnen we zien als variatie op een bestaand thema. Deze variatie kun je ‘evolutie’ noemen. Veel mensen denken bij ‘evolutie’ echter, mijns inziens onterecht, alleen aan Universele Gemeenschappelijke Afstamming. Dat alle dier- en plantensoorten, maar ook mensen een gemeenschappelijke voorouder hebben is niet waargenomen. Dit is verregaande extrapolatie en wordt vooral gevoed door naturalistische vooronderstellingen. God schiep basissoorten (oertypen) met het vermogen om zichzelf aan te passen. Zo zouden deze oertypen kunnen blijven voortbestaan en niet bij de minste of geringste verandering in de omgeving uitsterven. Maar kokkels blijven kokkels, vinken blijven vinken en kevers blijven kevers. Er is wel variatie onder de kokkels, vinken en kevers, maar deze variatie is begrensd en is altijd een variatie binnen een bestaand bouwplan. Wat heeft God Zijn schepping toch wonderlijk gemaakt!
Dit artikel verscheen eerder in het gezinsblad ‘Om Sions Wil’ en is met toestemming van de redactie hier overgenomen. De volledige bronvermelding luidt: Meerten, J.W. van, 2021, Evolutie is een feit!, Om Sions Wil 2021 (19): 27. Hier is wat meer te lezen over ‘Om Sions Wil’.
COLUMN 2: Nederlandse vulkanen?
COLUMN 3: Zwerfstenen in de polder.
COLUMN 4: Evolutie is een feit!
COLUMN 5: Wie was de Farao van (de) Exodus?
COLUMN: Zwerfstenen in de polder
Grote stenen met gletsjerkrassen liggen in het veld. Tussen de stenen door groeit gras en allerlei ander groen en houden geiten en schapen het gebied kaal. Om het gebied staat een afrastering en loopt een wandelpad. Hoe komen die stenen daar? Ze liggen er als stille getuigen van een klimaatramp die zijn weerga niet kende.
In de maand mei waren we als gezin een weekje weg. Als verblijf hadden we gekozen voor het mooie en kindvriendelijke vakantiepark ‘t Urkerbos. Om even tot onszelf in te keren en van de rust te genieten. Op woensdagavond, toen de kinderen naar bed gebracht waren, besloot ik nog een stukje te wandelen en mij in het bos te verwonderen over Gods schepping. Na een stukje gelopen te hebben zag ik aan de overkant een grote steen staan met daarop in witte letters ‘Geologisch reservaat P. van der Lijn’. Het was droog dus ik besloot de aangegeven route te lopen. Had over dit geologische reservaat al veel gelezen, maar was er nog nooit zelf geweest.
Hoe zijn deze stenen hier gekomen? Op het bordje lezen we dat de basis voor dit keienveld gelegd is in de voorlaatste ijstijd.
“Het landijs voerde uit het noorden grote hoeveelheden klei, zand, grind en stenen mee. Waar het landijs halt hield en smolt, ontstonden afhankelijk van de afstand vanaf de ijsrand hopen keien, steengruis, zand en slib. Onder het ijs zelf werd dit materiaal vermalen tot leem, de grondmorene. Dit mengsel wordt keileem genoemd, en is vaak taai en slecht doorlatend voor water.”
Daarna nam de zee de regie over. In 1942 werd de polder drooggelegd en kwam dit keienveld boven water. Al vrij snel besloot men dit keienveld te laten liggen en er een geologisch reservaat van te maken. Wetenschappers die denken dat de aarde jong is, zullen dezelfde verklaring geven als hierboven. Zij gaan ervan uit dat na de zondvloed er eerst een warme periode was. Maar dat honderd of enkele honderden jaren daarna het klimaat geleidelijk of drastisch begon te veranderen en er ijzige tijden aanbraken. Deze periode heeft ook weer enkele honderden jaren geduurd.
Thuisgekomen vertelde ik het een en ander aan mijn vrouw en we besloten om de volgende dag de route nogmaals te lopen samen met onze kinderen. En zo gezegd zo gedaan. Na een regenachtige donderdagmorgen was het in de middag weer droog en besloten we de route te lopen. Al wandelend vertelde ik de kinderen hoe deze stenen hier gekomen zijn. Dat er een grote klimaatramp eraan ten grondslag lag en dat deze stenen bewaard zijn gebleven als stille herinnering van die ramp. Ik liet hen ook de gletsjerkrassen zien en vertelde hen dat lang geleden, ongeveer in de tijd van Abraham, er een periode van ijzige koude over Nederland ging en dat deze stenen sindsdien in ons land te vinden zijn.
Onwillekeurig moest ik bij deze ‘stenen’ denken aan Jozua. In Jozua 4: 21-24 lezen we hierover (SV):
“Wanneer uw kinderen morgen hun vaderen vragen zullen, zeggende: Wat zijn deze stenen? Zo zult gij het uw kinderen te kennen geven, zeggende: (…) Opdat alle volken der aarde de hand des HEEREN kennen zouden, dat zij sterk is; opdat gijlieden den HEERE, uw God, vrezet te allen dage.”
De ijstijden zijn weer voorbijgegaan, maar welke rampen zullen ons nog te wachten staan? Zwerfstenen als stille getuigen en een oproep tot bekering.
Dit artikel verscheen eerder in het gezinsblad ‘Om Sions Wil’ en is met toestemming van de redactie hier overgenomen. De volledige bronvermelding luidt: Meerten, J.W. van, 2021, Zwerfstenen in de polder, Om Sions Wil 2021 (13): 27. Hier is wat meer te lezen over ‘Om Sions Wil’.
COLUMN 2: Nederlandse vulkanen?
COLUMN 3: Zwerfstenen in de polder.
COLUMN 4: Evolutie is een feit!
COLUMN 5: Wie was de Farao van (de) Exodus?
Meest recente berichten
-
‘Van Meertens’ in het archief van de Heren en Graven van Culemborg – Een inventarisatie
-
Briefje van dr. Peter van der Veen in reactie op blog dr. Koert van Bekkum over het loden tabletje van de berg Ebal
-
WoordStudie: Scheepvaart in de antieke wereld
-
Parenteel van Jurianus Theodorus van Meerten (1899-1974) en Maartje Cornelisse (1904-1976)
-
Statistieken van de website oorsprong.info – November 2023