Home » Medische ethiek
Categorie archieven: Medische ethiek
Kamervragen van mr. Diederik van Dijk inzake opgepakte wakers door ministers De Jonge en Yeşilgöz beantwoord
Onlangs stelde mr. Diederik van Dijk (SGP) schriftelijke Kamervragen aan Hugo de Jonge, minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties én minister van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening.1 Gisteren werden deze Kamervragen beantwoord door de minister en mede ondertekend door drs. Dilan Yeşilgöz-Zegerius, minister van Justitie en Veiligheid.2
De ministers hebben kennisgenomen van het artikel in het Reformatorisch Dagblad.3 Op de vragen 2 tot en met vier kunnen de ministers geen antwoord geven. Als reden: “De politie treedt op onder verantwoordelijkheid van het lokaal gezag (burgemeester en de officier van justitie). Het is niet aan mij of aan de minister van Justitie en Veiligheid om te treden in individuele casuïstiek.” Van Dijk heeft de minister gevraagd of een ‘eenmensprotest’ valt onder de Wet openbare manifestaties (Wom). De Jonge geeft aan dat dit alleen geldt voor een demonstratie waarbij een collectieve mening wordt geuit. Er is sprake van een demonstratie als er twee of meer personen demonstreren. Een uiting kan beschermd worden op basis van artikel 7 van de Grondwet, vrijheid van meningsuiting. De minister geeft aan dat de gemeente wel, in de Algemene Plaatselijke Verordening, regels kan stellen voor eenmansprotesten. Maar deze regels mogen nooit gaan over de inhoud van de uiting. Dit zou in strijd zijn met artikel 7.
Ongegrond?
Zoals de minister heeft aangegeven mag, op grond van de inhoud van een uiting, geen verbod worden opgelegd. “Het censuurverbod, neergelegd in artikel 7 van de Grondwet, staat (…) een preventief verbod in de weg.” Zelfs grievende en kwetsende uitingen worden zo beschermd door de grondwet (mits ze vallen buiten het strafrecht, zoals groepsbelediging of bedreiging). Een gemeente kan echter wel vormvoorschriften vast stellen, bijvoorbeeld waar een protest plaats zou moeten vinden. “De (vrees voor) vijandige tegenreacties op het eenmensprotest kan een rol spelen bij de overweging van de gemeente om zulke voorschriften op te stellen en daarmee de vrije meningsuiting beperken.” Dit verbod mag nooit een algeheel verbod ten gevolge hebben, of de vrijheid van meningsuiting ‘anderszins uithollen’. Soms echter dienen ‘deze en andere beperkingen van de vrijheid van meningsuiting of het demonstratierecht noodzakelijk te zijn in een democratische samenleving’. De minister verwijst in een voetnoot naar de doelcriteria van artikel 10 lid 2 van het EVRM. De minister kan de rechtmatigheid van deze specifieke casus niet beoordelen, daartoe is alleen de rechter bevoegd.
Gemeentes informeren
Van Dijk vraagt zich tenslotte af wat de minister doet om de gemeentes te informeren en toe te rusten. De ministers zetten zich ervoor in dat het lokaal bestuur optimaal gebruik kan maken van het instrumentarium. Het faciliteren en begeleiden van ‘eenmensprotesten’ gebeurt door de burgemeester. Er zijn diverse handreikingen over de omgang met het demonstratierecht. De Jonge verwijst daarbij naar de handreiking van de Gemeente Amsterdam.4 Door de Rijksuniversiteit van Groningen (RUG) wordt momenteel een landelijke website ontwikkeld. Hierop kan ‘iedereen gratis en vrij toegankelijk informatie over het demonstratierecht (…) inwinnen’. Bovendien kan een online adviestool geraadpleegd worden.5 Tenslotte verwijst De Jonge nog naar de website van het Nederlands Genootschap van Burgemeesters.6 “Deze is toegankelijk voor zowel adviseurs als bestuurders.”
Beslisnota
De beslisnota bevat grotendeels dezelfde inhoud als de vragen. Minister De Jonge heeft de vragen 1 en 5 tot en met 10 beantwoord. Minister Yeşilgöz-Zegerius de vragen 2 tot en met 4. Er wordt in de beslisnota nog verwezen naar het commissiedebat voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) waar, naar aanleiding van een initiatiefnota van het lid Slagt-Tichelman, het onder gegaan is over protestacties bij abortusklinieken. “Tijdens het debat heeft de minister voor Medische Zorg toegezegd te willen verkennen of en hoe onderzoek naar (de effecten van) demonstraties bij abortusklinieken kan worden uitgevoerd. Zij zal daarover met klinieken in gesprek gaan en wil daarover voor het zomerreces terugkoppelen.”
Voetnoten
‘Geen abortuspillen aan Polen opdringen’ – Mr. Diederik van Dijk stelt vragen over inmenging van Nederland met betrekking tot de abortuspraktijk van andere Europese landen
Tijdens het debat van maandag 8 april 2024 stelde mr. Diederik van Dijk vragen over de inmenging van Nederland met betrekking tot de abortuswetgeving in andere Europese landen. Met dank aan de SGP is een video van het SGP-deel van het debat beschikbaar gesteld op hun YouTube-kanaal.
Op het kanaal staat onder de video de volgende tekst:
”Via internet kunnen Nederlandse abortusklinieken pillen aan mensen in het buitenland leveren. De SGP maakt zich zorgen over deze Nederlandse ‘zendingsdrang’ op het gebied van abortus. “We maken ons hiermee schuldig aan inmenging in andere landen,” stelt Kamerlid Diederik van Dijk. VVD en D66 zijn allesbehalve blij met dit terechte argument van de SGP. Dit debat vond plaats op maandag 8 april 2024.”
Nadenken over ‘Geslacht en/of Gender’ met huisarts dr. Luc VandeCasteele – Vlaamse Comité Bezorgde Ouders beleggen op 29 april 2024 D.V. een webinar
Op 29 april 2024 D.V. belegt het Vlaamse Comité Bezorgde Ouders een webinar over geslacht en/of gender. In de lezing wordt ingegaan op de actuele situatie in ‘Genderland’. Daarnaast staan de vragen centraal waar de toegenomen gendertwijfels onder de jeugd vandaan komen en wat dit zegt over ons beeld van de mens. De vragen zijn terecht. Als disclaimer bij deze lezing meen ik te moeten melden dat we zeer voorzichtig, zelfs afwijzend, moeten zijn in de richting van antroposofie. In dat opzicht is het heel erg jammer dat Comité Bezorgde Ouders geen christelijke huisarts heeft gevonden die hierover kan spreken.
Samenvattend
De nieuwsbrief van Comité Bezorgde Ouders, helaas op zondag verzonden, geeft een samenvatting van deze lezing.
”In 20 à 30 jaar tijd is het thema “gender” pijlsnel in het centrum van de actualiteit terechtgekomen. LBGTQIA+ – mensen die voor hun rechten opkomen, maar ook: kinderen met genderdysforie, jongeren die zich niet met het geboortegeslacht willen identificeren: wat is hier aan de hand? Transpersonen zijn er altijd geweest, maar ze waren heel zeldzaam. Wat kan er achter de huidige exponentiële toename zitten? Wat vraagt dit fenomeen van ouders, leerkrachten en opvoeders, van zorgverleners, van overheden, en van de kinderen en jongeren zelf? Hoe kunnen we de geslachtelijkheid van de mens begrijpen vanuit een ruim kader waarin de geestelijke kern van de mens niet over het hoofd gezien wordt?”
Dr. Luc VandeCasteele (1954) rondde zijn universitaire opleiding tot arts af in 1978. Van 1979 tot 1980 volgde hij in Nederland de opleiding antroposofische geneeskunde. Hij werkte van mei 1980 tot eind 2019 als antroposofische georiënteerde huisarts te Gent en omstreken. Daarnaast was hij adviserend schoolarts van twee antroposofische Steinerscholen. Bovendien was hij van 1987 tot 2010 bestuurslid van de Belgische Antroposofische Vereniging. VandeCasteele is momenteel nog steeds actief voor de Vrije Hogeschool voor Geesteswetenschappen (Dornach, Zwitserland). Hij publiceerde drie boeken ‘Het dierbare België’, ‘Islam en Christendom’ en ‘Geen mens zonder god’. Het laatste boek was een reactie op een boek van de atheïstische professor dr. Etienne Vermeersch.1 Volgens het middelste boek zijn de Islam en het Christendom in wezen diep verbonden, uiteraard wijzen wij deze gedachte af. Het eerste boek is mij onbekend, maar lijkt een antroposofische duiding van de Belgische politiek.2
De kosten voor deelname aan de webinar bedragen vijf euro. Deze start om 19.30 uur en duurt tot en met 22.00 uur. Deze webinar hoopt via Zoom plaats te vinden. Aanmelden voor de webinar kan via de in de voetnoot vermelde link.3 De opbrengst van de avond gaat ‘naar het schrijven en drukken van alternatieve programma’s relationele en seksuele vorming’.4
Afsluitend
Door de Nederlandse Vereniging van Antroposofische Artsen (NVAA) wordt antroposofische geneeskunde niet gezien als een vervanging voor de reguliere geneeskunde, maar een aanvulling daarop.5 Anderen zien deze vorm van geneeskunde als ‘pseudowetenschap’.6 Ook vanuit de theologie moeten we zeer gereserveerd tegenover antroposofie staan.7 Hoewel de bezwaren tegenover antroposofie legitiem zijn meen ik dat het transgenderisme en genderdysforie8 vanuit verschillende invalshoeken benaderd dient te worden. Het zou kunnen dat de lezing van dr. Luc VandeCasteele ons nieuwe inzichten geeft. Anderzijds moeten we uitkijken dat we met een mogelijke aansluiting aangaande het genderdenken, antroposofie niet als het Paard van Troje binnenhalen.9
Voetnoten
Laat meisjes zichzelf zijn en reduceer hen niet tot hyperseksuele wezens
”Onherstelbare schade” heet het geruchtmakende boek van Abigail Shrier waarin ze de noodklok luidt over de immense schade die wat ze de „transgendergekte” noemt, teweegbrengt aan tienermeiden. Hoe komt dit en waarom treft het juist meiden?
Tussen 2019 en 2022 verdrievoudigde het aantal aanvragen voor transgenderzorg in Nederland, van 2820 in 2019 naar 8630 in 2022. Naast deze spectaculaire groei doet zich een ander opvallend verschijnsel voor: de verandering in samenstelling van de patiënten. Naast de bekende patiëntengroepen van personen die reeds in de kinderjaren genderdysforie ervoeren en de groep van oudere mannen die zich graag in vrouwenkleding tooien (travestie), signaleert kinderpsychiater Marian Grossman sinds enkele jaren een derde, nieuwe groep. Tieners, vooral meisjes, die voorheen nooit genderverwarring ervoeren, kloppen nu aan bij genderklinieken.
Vanwaar die ongekende stijging? En waarom vooral onder meisjes? Het antwoord hierop is niet eenvoudig. In de genderrevolutie is sprake van een scala van ontwikkelingen die op elkaar inspelen en elkaar versterken. Deze variëren van individualisme en postmodernisme tot de opkomst van sociale media en de zoektocht(en) naar identiteit. Naast deze verklaringen wordt de laatste tijd ook de hyperseksuele cultuur genoemd als factor van betekenis.
Vlucht
De westerse cultuur is sinds de seksuele revolutie in sterke mate geseksualiseerd. Seksuele opvattingen en verbeeldingen oefenen sterke invloed uit, met name onder jongeren. Dankzij internet en sociale media hebben deze ideeën en verbeeldingen een groot bereik. Met name meisjes lijken hier gevoelig voor te zijn. Dit kan zich in twee richtingen bewegen. Het kan betekenen dat de hyperseksuele tendens omhelsd en als normerend gezien wordt. Dit kan zover gaan dat meiden bereid zijn plastische chirurgie te laten toepassen op hun lichaam om aan het gewenste ideaalbeeld te voldoen.
Een andere mogelijkheid is dat genoemde hyperseksualisering hen juist negatief beïnvloedt. Volgens de Australische seksuologe Patricia Weerakoon worden tienermeiden beelden, idealen en belevingen voorgehouden waar ze niet aan kunnen of willen voldoen. Vrouwelijkheid lijkt samen te vallen met seksuele objectivering, wat veel meiden als ongewenst ervaren. Om dit te voorkomen wordt een transitie naar het andere geslacht als reële optie overwogen. Dit als ‘vlucht’ uit hun vrouwelijkheid vanwege een gevoel van onbehagen over het eigen geslacht. Dat onbehagen wordt veroorzaakt door als ongewenst ervaren stereotype beelden van vrouwelijkheid in de omringende cultuur. De Amerikaanse hoogleraar genderstudies Abigaïl Favale signaleert hier een parallel met eetstoornissen zoals anorexia (die ook veelal voorkomen bij meisjes). Het koesteren van de eetstoornis en de vermagering zorgt ervoor dat het typisch vrouwelijke aspect van het lichaam vervaagt en uitgewist wordt. Favale spreekt in dit verband over een rebellie, een protest tegen de hyperseksualisering van het vrouwelijke lichaam, die zich vervolgens keert tegen het eigen lichaam. Dit zou een mogelijke verklaring kunnen zijn voor het feit dat drie keer zoveel meisjes als jongens voor transitie kiezen.
Het is tragisch dat zoveel jonge meiden –mede als gevolg van de hyperseksuele cultuur waarin ze leven– tot dergelijke ingrijpende stappen komen. In plaats van ingrijpende behandelingen aan het lichaam –die meestal geen aantoonbare verbetering van de mentale gezondheid opleveren– zou de vraag aan de orde moeten komen wat er „innerlijk en in hun leven aan de hand is dat hen doet geloven dat een leven als het andere geslacht het leven beter of gemakkelijker zal maken”, aldus Marian Grossman. Wat jongeren vooral nodig hebben, is goede psychotherapeutische hulp die hen inzicht geeft in hun genderverwarring en de haat jegens het eigen lichaam die vaak hierachter schuilgaat en hen helpt hiermee om te gaan. Niet ons lichaam heeft transitie nodig, maar ons denken: „word innerlijk veranderd door de vernieuwing van uw gezindheid (denken)” (Romeinen 12:2).
Gods veelkleurigheid
Hier ligt tevens een belangrijke taak voor opvoeders. Het is van groot belang dat in de opvoeding de waarheid van God over mens en leven leidend is. Opvoeders dienen kinderen te helpen bij de ontmaskering van de leugenachtige hyperseksuele cultuur, met name door aandacht te hebben voor hun mediagebruik. Het is immers via (sociale) media dat onze kinderen zo intens geconfronteerd worden met hyperseksuele beelden. Matigheid met media is een belangrijke sleutel in het beschermen tegen de hyperseksuele cultuur.
Verder is het van levensbelang dat ouders hun dochters een besef van onvoorwaardelijke acceptatie geven. Wezenlijk is hierbij de Bijbelse overtuiging dat God ons gemaakt heeft en niet wij (Psalm 100). De veelgehoorde slogan ”Je mag zijn wie je wilt zijn” is onjuist en on-Bijbels. Maar de overtuiging dat je mag zijn wie je bent –zoals God je geschapen heeft– kunnen we volledig beamen. Laten we Gods oneindige wijsheid en veelkleurigheid als het gaat over vrouwelijkheid niet reduceren tot onbereikbare en wereldse maatstaven – die vaak ook nog eens vanuit een typisch mannelijk perspectief opgesteld zijn. Maar laten we onze meiden aanvaarden zoals ze zijn. Dat helpt hen zichzelf te aanvaarden zoals ze zijn, inclusief hun lichaam en geslacht. Juist de Bijbelse waarheid kan hier vrijmaken.
Dit artikel is met toestemming van de auteur overgenomen uit het Reformatorisch Dagblad. De volledige bronvermelding luidt: Klaassen, M., 2024, Laat meisjes zichzelf zijn en reduceer hen niet tot hyperseksuele wezens, Reformatorisch Dagblad 53 (284): 35 (artikel).
Wanneer word je mens?
Vroeger was het duidelijk: vaders en moeders vertelden hun kinderen dat ooievaars baby’s brengen. Intussen is die ooievaar vaarwel gezegd. Ouders leggen hun kinderen uit dat ze zijn begonnen als embryo. Prima, maar ‘t maakt het er niet eenvoudiger op. Wat vertel je namelijk over zo’n embryo? Is dat al een mens? En zo niet, wanneer wordt het dan een mens?
Het ontstaan van een nieuw mensenleven kun je gerust een wonder noemen. Dat wordt met name duidelijk als je inzoomt op de ontwikkeling van een embryo:
- Het begint allemaal bij de bevruchting (conceptie). Een minuscule zaadcel, die kleiner is dan 0,05 millimeter, fuseert met een naar verhouding reuzegrote eicel, van 0,135 millimeter. Samen wordt dit een zygote. Deze zygote begint zich al snel te delen in meerdere cellen.
- Al direct na de bevruchting – het embryo is dan nog geen 16 cellen groot! – begint de communicatie tussen embryo en moeder. Binnen twee etmalen verschijnt er in het bloed van de moeder al een speciaal voor de zwangerschap gemaakt eiwit (‘early pregnancy factor’). Voordat het embryo zich in het baarmoederslijmvlies nestelt (nidatie), heeft het er op deze manier al voor gezorgd dat het door het moederlichaam wordt herkend. Het embryo wordt dus niet (zoals al het andere dat lichaamsvreemd is) door het immuunsysteem van de moeder afgestoten.
- Al delend nestelt het embryo zich in het slijmvlies van de baarmoederwand. Daarmee begint een continu ontwikkelingsproces dat levenslang doorgaat.
- Bij een zwangerschap van tien weken (gerekend vanaf de eerste dag van de laatste menstruatie), spreek je niet meer van een embryo, maar van een foetus. Vanaf dat moment is de menselijke vorm geheel aanwezig en zal de vrucht alleen nog maar rijpen en uitgroeien.
Wat is leven?
In de embryologie worden de vorm- en functieveranderingen van het embryo bestudeerd. Kunnen embryologen dan misschien antwoord geven op de vraag wanneer er sprake is van menselijk leven? Niet volgens embryoloog prof. dr. J.A. Los (1926-2000). Hij onderstreept dat hij en zijn collega’s niet het menselijk leven bestuderen. Wat ze wel doen is zo nauwkeurig en ondubbelzinnig mogelijk de vorm- en functieveranderingen van het embryo beschrijven. Een embryoloog leest het leven slechts af aan levensverschijnselen, zegt Los. Het leven zelf bestuderen is net zo onmogelijk als de dood bestuderen. Een medicus die moet vaststellen of iemand is overleden, kent de dood niet. Hij concludeert alleen dat de dood is ingetreden op grond van het ontbreken van symptomen van leven. Dit geeft aan dat leven en dood in de kern een mysterie zijn: niemand weet wat leven is, alleen dat het gegeven is.
Het embryo is een mens?
Terug naar de vraag wanneer er sprake is van menselijk leven. Meteen na de conceptie zijn er kenmerken van leven waarneembaar. Die zaken kan de embryoloog beschrijven. Hij beschrijft dan een mens in het allereerste begin van zijn ontwikkeling, en niet: een embryo in het begin van de menswording. Vanaf dat moment heb je dus te maken met een levende embryo van de mens. Hierover kan de embryoloog geen waardeoordeel uitspreken, juist omdat hij geen kennis heeft over het leven zélf. Niemand weet wat leven is. Wie is dan bevoegd om van een embryo te zeggen dat het ‘minder mens’ is dan hijzelf? De kerkvader Augustinus gaat in zijn Enchiridon ook uit van een continue ontwikkeling vanaf de conceptie: ‘stel dat een geboren kind heel vroeg in de zwangerschap was overleden, dan nog was het dít mensenkind’. Puur embryologisch gezien is het embryo een mens. Weliswaar is hij in staat om twee of meer mensen te worden, maar naar zijn genoom wordt hij door de wetenschappers gerekend tot de soort Homo sapiens. De embryoloog heeft met zijn onderzoeksmethoden nooit een ‘persona’ en evenmin een ‘ziel’ gezien of beschreven, wat men daar ook mee moge bedoelen. Het embryo is en blijft daarom mens, uit hoofde van zijn ‘zo zijn’. Daarom mag dit menszijn geen ruilobject zijn voor het welzijn van andere mensen. En we weten dat niet de moeder, maar het kindje vanaf het allereerste begin de gehele zwangerschap stuurt tot en met de geboorte.
Intrinsieke finaliteit
Het embryo is drager van een intrinsieke finaliteit. Dat wil zeggen dat het een essentiële doelgerichtheid heeft: niet richting paard of kip, maar uitsluitend richting mensenkind. Daardoor neemt het deel in de waardigheid van de menselijke persoon. Dr. W.J. Eijk wijst erop dat het ontwikkelingsproces vanaf de bevruchting doelmatig en doelgericht verloopt. Volgens de hedendaagse biologie ligt deze intrinsieke finaliteit besloten in het ontwikkelingsprogramma dat het kind stuurt. Dit programma wordt uitgevoerd door de chromosomen – de magazijnen van erffactoren – die vanaf de conceptie vastliggen. Dit criterium geldt ongeacht of het embryo nu een persoon is of niet. Erkenning van deze intrinsieke finaliteit vormt de meest fundamentele waarborg voor de bescherming van het leven voor en na de geboorte.
Dit artikel is met toestemming overgenomen uit Leef. De volledige bronvermelding luidt: Seldenrijk, R., 2015, Wanneer wordt je mens?, Leef 31 (5): 10-11 (PDF).
Hoe een artikel in De Stentor duidelijk maakt dat abortus géén medische zorg is
Met verbazing las Kees van Helden een artikel in De Stentor waarvoor een journalist drie dagen meeliep in een abortuskliniek in Arnhem. Het artikel laat volgens de coördinator van vereniging Kies Leven zien dat abortus geen medische zorg is en ook niet als mensenrecht in de grondwet thuishoort. Hij schreef er onderstaand opiniestuk over: ‘De abortusarts sust het geweten, schroeit het geweten zelfs dicht en slaat de plank volledig mis.’1
‘Een abortus ondergáán, zeggen de medewerkers van de Mildredkliniek keer op keer. ‘Abortus plegen’ zul je hier niet horen. Wat hier gebeurt, is immers geen moord, benadrukt arts Moradi.‘ Een opmerkelijk citaat in een artikel in De Stentor van afgelopen maand (9 maart 2024). Een journalist liep drie dagen mee in de Mildredkliniek in Arnhem. De kliniek die sinds 1971 bestaat en waar ver voor de legalisering van abortus al illegale abortussen werden uitgevoerd.
Verrassend is dat het verslag en de interviews heel open weergeven wat in de kliniek zoal plaatsvindt. Op een maandag ontvangen ze wel honderdtwintig telefoontjes van vrouwen die vragen hebben over hun mogelijke ongewenste zwangerschap. Allerlei redenen komen voorbij, falen van anticonceptie, geen extra kind alleen willen opvoeden, partner wil geen kind meer, etc.
Bloedstolsels
“Verreweg de meeste vrouwen hebben het er heel moeilijk mee” vertelt de receptioniste aan de journalist. En toch zijn de vijf dagen bedenktijd afgeschaft, wat bizar. Soms denken vrouwen dat een abortuspil een makkelijke oplossing is maar je kan heel heftig bloedverlies hebben. “Stolsels ter grootte van een appel” worden als voorbeeld genoemd. Dat is toch een heel ander verhaal dan we gewoonlijk in de media te horen krijgen. En deze ‘veilige doe-het-zelf thuisabortuspil’ kun je medio januari 2025 ook via de huisarts krijgen. Het Fiom schrijft bijvoorbeeld: ‘Het kan ook zijn dat je wat meer bloed verliest en dat er stolsels in het bloed zitten.‘2 Dat klinkt een stuk minder ernstig dan dat de abortuskliniek vertelt. Maar is het ook eerlijk?
Curettage
Arts Moradi legt uit dat het een hele klus is om de baarmoedermond open te krijgen. Dat doen ze met steeds grotere ijzeren staafjes. Laat dat nu net de reden zijn dat gynaecoloog Pim Ankem uit het AMC in 2015 al beschreef dat we zo min mogelijk moeten curetteren.3 Bij een volgende zwangerschap heeft de vrouw hierdoor een verhoogde kans van 70 procent dat de zwangerschap in een vroeggeboorte eindigt vóór de 32 weken. Terwijl staatssecretaris van Rijn in 2017 in antwoord op Kamervragen nog beweerde dat het bij abortus om een ander instrumentarium gaat.4
2e Trimester abortus
De journalist mag ook meekijken bij een abortus van ruim 15 weken. Op de echo ziet zij hoe het kindje stukje bij beetje wordt verwijderd. De tegenstrijdigheid in de beschrijving is groot. Er wordt gesproken over: “Het verwijderen van een zwangerschap”. Er wordt bedoeld: een kindje van bijna tien centimeter groot die in stukjes wordt geknipt om verwijderd te kunnen worden. Daarna worden de delen in een zeef gelegd om te controleren of de abortus compleet is. Er wordt bedoeld: of ze alle delen van het kindje uit de baarmoeder hebben verwijderd. Het is te gruwelijk om te lezen, om te zien en om het jezelf in te beelden wat die abortusarts aan het doen is. Wat hij of zij met eigen ogen uit de baarmoeder ziet komen. Dat is geen stukje weefsel, geen klompje cellen of een ‘zwangerschap’, maar het zijn armpjes, beentjes, een lijfje en een hoofdje van een kind.
Het geweten sussen
Medewerkster Mieke die 30 jaar verloskundige is geweest zegt: “Ja, dit is wel ander werk. Als verloskundige zeg je: kijk! Het hartje klopt! Hier zeg je dat niet en blijf je zo neutraal mogelijk. Hier heb je het eerder over een klompje cellen en weefsel, niet over een kindje.” Echter het is wél een kindje!
In Frankrijk werd abortus vorige week opgenomen in de grondwet. Het recht van een vrouw om haar eigen kindje te doden. “Wat hier gebeurt, is immers geen moord, benadrukt arts Moradi”. Moradi sust het geweten, schroeit het geweten zelfs dicht en slaat de plank volledig mis. De ontkenning van ‘moord’ door abortusarts Moradi laat juist zien dat het dat wél is. Het artikel in De Stentor maakt heel duidelijk dat abortus zeker geen medische zorg is en ook niet thuis hoort in de grondwet als een mensenrecht.
Dit artikel is met toestemming overgenomen van de website CVandaag. Het originele artikel is hier te vinden.
Voetnoten
Bizar: enorme toename abortus, maar D66 wil nóg ruimere wetgeving
Hieronder ziet u de interrupties van mr. Diederik van Dijk naar aanleiding van een speech in de Tweede Kamer door Wieke Paulusma (D66). Het onderlinge korte debat vond plaats tijdens de behandeling van de VWS-begroting op woensdag 24 januari 2024. Met dank aan de SGP dat zij deze video deelden op het YouTube-kanaal.
Mr. Diederik van Dijk (SGP) stelt Kamervragen over opgepakte waker bij abortuskliniek
Op 21 maart 2024 berichtte het Reformatorisch Dagblad over een waker bij een abortuskliniek die opgepakt zou zijn door de politie. De waker was vrijwilliger bij de vereniging Kies Leven en bracht zes uur door op het politiebureau in Den Bosch. Ze kreeg te horen dat haar aanhouding onterecht was en werd weer vrijgelaten.1 Mr. Diederik van Dijk vond dit een merkwaardige vertoning en stelde deze week hierover Kamervragen aan Hugo de Jonge, minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties én minister van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening.2
’Eenmensprotest’
Hij vraagt of minister De Jonge kennis heeft genomen van het artikel in het Reformatorisch Dagblad. Van Dijk vraagt in de tweede vraag naar de mening van de minister over het feit dat iemand zes uur in de cel moet zitten vanwege een vreedzaam ‘eenmensprotest’. Het arresteren van een persoon zonder dat daar een aanklacht uit volgt, kan natuurlijk niet ingezet worden als oplossing voor een vermeend hinderlijke situatie. Dit soort onterechte arrestaties en hechtenis zou als intimiderend ervaren kunnen worden. Het hierboven genoemde ‘eenmensprotest’ is ook geen betoging zoals deze beschreven staat in de Wet Openbare Manifestaties (WOM). Het valt onder de grondwettelijk beschermde vrijheid van meningsuiting. Daarom kan zo’n vreedzaam ‘eenmensprotest’ ook niet verboden worden, ‘of beëindigd vanwege vijandige tegenreacties dan wel de vrees daarvoor’.
Flyers
Mr. Van Dijk vraagt zich af of de mening die opkomt voor het ongeboren leven, en dit kenbaar maakt door middel van flyers met hulp voor ongewenste zwangerschappen, ook valt ‘onder de reikwijdte van vrijheid van meningsuiting’ en derhalve grondwettelijk beschermd wordt. Het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) vereist onder andere dat een beperkingsmaatregel noodzakelijk is in een democratische samenleving. Het ‘als hinderlijk ervaren’ van een waker biedt, volgens het SGP-Kamerlid, ‘onvoldoende juridische grond (…) om een eenmensprotest te beëindigen’. De burgemeester heeft niet de bevoegdheid om zo’n ‘eenmensprotest’ te beschouwen als een manifestatie zoals het WOM die beschrijft. Tenslotte vraagt Van Dijk zich af wat De Jonge doet om de gemeenten te informeren en toe te rusten ‘over hoe zij dienen om te gaan met eenmensprotesten’.
Afsluitend
Het is goed dat mr. Diederik van Dijk hierover Kamervragen heeft gesteld. Het is de omgekeerde wereld dat mensen die eigenlijk gearresteerd hadden moeten worden en sancties opgelegd hadden moeten worden op vrije voet mogen bewegen en mensen die geen enkel misdrijf hebben gepleegd gearresteerd worden. Het is sterk ideologisch geladen om hulp aan mensen (dat is het immers) als criminele daad aan te merken.
Voetnoten
PERSBERICHT: Internationale Vrouwendag: One of Us dringt aan om te luisteren naar de hartslag van Europa
De Europese Federatie One of Us hekelt de grondwettelijke goedkeuring van abortus door Frankrijk als een gevaarlijke maatschappelijke afwijking en pleit voor de bescherming van het ongeboren kind en werkelijke empowerment van vrouwen. One of Us roept op tot een hernieuwde toewijding aan de menselijke waardigheid en rechten, en een Europa dat elk leven koestert en beschermt.
Ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag betreurt de Europese Federatie One of Us de beslissing van Franse beleidsmakers om abortus in de grondwet te verankeren. De Federatie benadrukt dat alle wetenschappelijke bewijzen de continuïteit van het menselijk leven vanaf de bevruchting aantonen en benadrukt het belang van de bescherming van het ongeboren kind, wiens hart al in de vierde week van de ontwikkeling begint te kloppen.
Abortus in de Franse grondwet vertegenwoordigt een gevaarlijke maatschappelijke afwijking en waan, in tegenstelling tot wat radicale feministen en media onder invloed van ultra-progressieve ideologieën beweren. Het besluit van Frankrijk maakt het land geen pionier op het gebied van vrouwenrechten. In plaats daarvan symboliseert het een gevaarlijk pad van sociale verdeeldheid, ontmenselijking, gebrek aan steun voor vrouwen die ervoor kiezen hun zwangerschap voort te zetten en een bedreiging voor fundamentele mensenrechten zoals de vrijheid van meningsuiting en gewetensbezwaren. Dit is vooral zorgwekkend omdat Frankrijk een van de hoogste aantallen abortussen per jaar heeft, met meer dan 230.000 gerapporteerde abortussen in 2022.
“Abortus zal dieper verankerd zijn in de harten van vrouwen die het ondergaan dan in het marmer van de Grondwet” heeft Jean Marie Le Méné, de voorzitter van de Jerome Lejeune Foundation, een Frans lid van de federatie One of Us, verklaard.
Deze Franse politieke beslissing is niet representatief voor de Franse samenleving noch voor Europa
In tegenstelling tot wat sommige media beweren, weerspiegelt het in de grondwet opnemen van abortus niet nauwkeurig de waarden van de Franse samenleving of Europa. Veel Franse NGO’s, burgers en politieke figuren verzetten zich tegen de opname van abortus in de Grondwet en zien dit als een puur politieke en ideologische manoeuvre. Ze spreken hun schaamte uit over deze koers en dringen er bij andere EU-lidstaten en landen op aan om het voorbeeld van Frankrijk niet te volgen. In plaats van een voorbeeld te stellen voor de vernietiging van menselijk leven, is het noodzakelijk om de bescherming ervan prioriteit te geven en het te koesteren.
Een deel van de Franse beleidsmakers en media die de opname van abortus in de Grondwet toejuichen, proberen deze pleitbezorging uit te breiden naar Brussel en de Europese instellingen, met als doel abortus als een Europese waarde vast te leggen. Aurore Bergé, de Franse Minister voor Gelijkheid tussen Vrouwen en Mannen, verklaarde onlangs: “We willen abortus opnemen in het Handvest van de Grondrechten van de EU.”
Het Europese burgerinitiatief One of Us, ondertekend door meer dan 1,7 miljoen Europese burgers en de federatie van bijna 60 nationale NGO’s zijn tegen abortus in het EU-Handvest van de grondrechten. One of Us roept op tot de bescherming van het menselijk leven en de menselijke waardigheid vanaf de conceptie tot de natuurlijke dood.
Dialoog en actie bevorderen die de fundamentele waarden van Europa hooghouden
Ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag roept One of Us vicevoorzitter Pablo Siegrist de media, verenigingen en beleidsmakers op om te luisteren naar de hartslag van Europa. “Europa kan de samenleving niet verenigen en de toekomst niet opbouwen door te vertrouwen op ontmenselijking en vernietiging. Luisteren naar de hartslag van Europa betekent de echte urgenties aanpakken: de waarde van het leven van de jongste mensen erkennen, steun voor zwangere vrouwen in moeilijkheden of nood vergemakkelijken en adoptiemogelijkheden uitbreiden voor vrouwen en gezinnen die niet voor hun kind kunnen zorgen.”
One of Us probeert de stem van het leven in Europa te versterken – een leven dat klopt voor eenheid, waardigheid en respect voor ieder mens. De collectieve missie van One of Us is het stimuleren van dialoog en actie die deze fundamentele waarden hooghouden en pleiten voor oplossingen die het leven eren en echte eenheid bevorderen.
Online
Hieronder ziet u welke (online) media en of andere kanalen aandacht hebben besteed aan dit bericht:
(1) Kies Leven: https://kiesleven.nl/internationale-vrouwendag-one-of-us-dringt-aan-om-te-luisteren-naar-de-hartslag-van-europa/.
(2) Fundamentum: https://www.oorsprong.info/persbericht-internationale-vrouwendag-one-of-us-dringt-aan-om-te-luisteren-naar-de-hartslag-van-europa/.
Waarom roept de pro-life beweging zoveel weerstand op?
De vereniging Kies Leven heeft in een uitgebreid rapport/informatiegids “Zorgen om zwangerschapsafbreking in Nederland 2023” diverse punten op een rij gezet over het thema zwangerschapsafbreking (abortus) en op 27 februari is deze informatiegids bij de Eerste en Tweede Kamer aangeboden. Kamerleden Diederik van Dijk (SGP), Mirjam Bikker (ChristenUnie) en Jochem Vrugt (beleidsmedewerker BBB) kwamen hun exemplaar persoonlijk in ontvangst nemen. Alle overige leden van de Staten Generaal hebben de informatiegids in hun postvakje gevonden. We zien uit naar wat ieder van hen met de informatie gaat doen.
Al jaren is er een beweging aan de gang die abortus steeds verder wil normaliseren. Het moet eenvoudiger, het moet laagdrempeliger en het mag zeker geen negatieve gevolgen hebben. Elk ander geluid over abortus wordt tegengesproken of zelfs ontkend.
Een recent voorbeeld hiervan (niet meegenomen in het bovengenoemde rapport met sluitingsdatum 31-12-2023): onlangs plaatste huisarts Sophie Brühl een artikel op LinkedIn over verschillende anticonceptiemethodes. Maria Grijpma schreef daaronder de volgende opmerking: “Ik heb jaren in een abortuskliniek gewerkt. Heb veel vrouwen liefdevol begeleid en door de angst en pijn heen gepraat. Een abortus is niet niks. Dat laat littekens na, later spelen spijt en schuld en schaamte ook vaak op. En dan heb ik het nog niet over de ‘systemische blik’ plus gevolgen: Je had (het begin) van een kindje, dat niet geboren is en wel een plek heeft in het familiesysteem.” En: “Ik weet wel dat er vele tranen vloeien, dat vrouwen soms na 30 jaar alsnog wroeging kunnen hebben, omdat ze de pijn destijds verborgen. De baarmoeder, zo’n gevoelig orgaan…voorkomen lijkt me echt veel beter dan normaliseren.” Een heel eerlijke reactie. Maar wat een commentaar van gynaecologen, huisartsen en pro-abortusactivisten, die hun uiterste best doen om de beweringen van Maria Grijpma te neutraliseren.
De informatiegids zwangerschapsafbreking
In het rapport (76 pagina’s) is aandacht voor allerlei aspecten van het onderwerp abortus waar we in de dagelijkse praktijk als vereniging Kies Leven tegen aan lopen. Hieronder enkele daarvan.
Het doel van de Wet afbreking zwangerschap is recht doen aan het ongeboren leven én aan de noodsituatie van de vrouw. De overheid wil het aantal abortussen zo laag mogelijk houden. Hiervoor wil zij goede voorlichting en gratis anticonceptie inzetten. Echter de registratie van redenen voor een abortus, welke noodsituatie ertoe leidde is niet openbaar. Dit belemmert de overheid in het zoeken naar effectieve oplossingen.
Nog vrij recent zijn de vijf dagen bedenktijd afgeschaft en komt in 2025 de abortuspil beschikbaar via de huisarts. Meer dan de helft van de huisartsen wil hier niet aan meewerken.
De initiatiefwet om abortus uit het Wetboek van Strafrecht te halen is een volgende stap om abortus nog laagdrempeliger te maken. Ook hier zijn risico’s aan verbonden zoals beschreven in de informatiegids.
Abortuspillen nemen een grote vlucht (letterlijk en figuurlijk). Met een Nederlandse vergunning worden abortuspillen de hele wereld over gestuurd zonder dat er goede controle is op mogelijke (grote) gevolgen. Een initiatiefnota van Corinne Ellemeet om abortuspillen per post te kunnen versturen na alleen online contact, heeft tot doel om dit proces nog eenvoudiger te maken. Terwijl aan het online versturen vele risico’s kleven voor de vrouwen in nood.
Op veel plaatsen waar die nodig is en waar je die wel zou verwachten schiet de informatievoorziening over abortus te kort. Bij abortusklinieken mist op de websites zelfs een goede uitleg over de ingreep voor het ongeboren kind (het sterft, zo is de bedoeling), maar ook over de procedures zelf en de mogelijke gevolgen op korte en lange termijn voor de moeder. Hierbij blijven pijn, verdriet, spijt, verhoogde kans op vroeggeboorte bij een volgende zwangerschap en mogelijke relatie tot ontwikkelen van borstkanker onbesproken. Daarnaast is er geen enkele duidelijkheid of er bij de intake daadwerkelijk andere opties worden geboden voor de persoonlijke noodsituaties. Maar ook organisatorisch zijn er manco’s. Zo ontbreekt de verplichte wettelijke openheid over de financiële jaarcijfers van de klinieken volledig.
De media spelen een grote rol bij het thema abortus. Diverse voorbeelden worden in de informatiegids besproken. De berichten vanuit de landelijke media zijn vaak niet neutraal, eerder pro abortus, en beïnvloeden daarmee de samenleving. Met regelmaat worden berichten geplaatst over agressief gedrag van pro-life demonstranten zonder bewijsmateriaal en met aantoonbaar onjuiste informatie.
Kortom: er is meer mis met abortus dan dat het onomkeerbare gevolgen voor ongeboren kinderen en de zwangere vrouwen heeft.
Waar komt toch de weerstand tegen het pro-life geluid vandaan?
Sinds de invoering van de abortuswet in 1984 (en de gedoogde ‘illegale’ abortussen daarvoor meegeteld), zijn er in Nederland al bijna anderhalf miljoen abortussen uitgevoerd. Er zijn dus veel vrouwen in Nederland die met een dergelijke ervaring rondlopen en tegelijkertijd op belangrijke posities zitten. Dat kan op bestuurlijk niveau zijn of bijvoorbeeld bij de media. Opvallend is dat veel voorvechters van abortus zélf een abortus hebben gehad. En daar zit een groot pijnpunt. Meredith Greer, eindredacteur bij de Volkskrant, schrijft in een interview bij Linda.nl: “Als het om leven gaat, dan is het beëindigen daarvan moord en is er sprake van een schuldige. En dat ben jij dan.” Dat speelt mee bij vragen als: Is het nu wel of geen kind? Is er sprake van wel of geen leven? Het erkennen dat het om leven en een kind gaat resulteert direct in een veroordeling van het eigen handelen. Dat er daarover wel spijt, pijn en verdriet bestaan en erkennen dat een abortus wél gevolgen kan hebben, betekent dat je als vrouw (of man die daarin is meegegaan of toe heeft aangezet) een foute beslissing genomen kan hebben, ook al leek het eerder een juiste. Dat kan traumatisch zijn, ook al druk je dat weg.
Dan helpt een andere keuze: maak abortus tot iets wat niets voorstelt, waar je niet over hoeft na te denken en zorg dat alle negatieve gevolgen niet lijken te bestaan, dan hoef je jezelf ook nergens schuldig over te voelen. Bij zo’n keuze helpt het als je al een breder “zelfbeschikkingsrecht” standpunt huldigt. Dit is wat we in de samenleving zien gebeuren, nu er steeds meer vrouwen en mannen met een abortusverleden rondlopen!
Dit verklaart waarom zelfs Maria Grijpma, een voormalig medewerker van een abortuskliniek, zo publiekelijk wordt gecorrigeerd wanneer ze eerlijk vertelt over spijt, pijn en verdriet na een abortus. We moeten echter de vraag durven stellen: “Is dit eerlijk tegenover alle vrouwen die op dit moment voor de keuze van het afbreken van hun ongewenste zwangerschap staan?” Is een abortus echt de juiste hulp die ze nú nodig hebben? Daarom heeft Kies Leven deze informatiegids geschreven en aan de Eerste en Tweede Kamer aangeboden.
De informatiegids is hier te downloaden of te bestellen.
Online
Hieronder ziet u welke (online) media en of andere kanalen aandacht hebben besteed aan dit bericht:
(1) Kies Leven: https://kiesleven.nl/waarom-roept-de-pro-life-beweging-zoveel-weerstand-op/.
(2) Bijbels Beraad M/V: https://www.bijbelsberaadmv.nl/2024/02/29/waarom-roept-de-pro-life-beweging-zoveel-weerstand-op/.
(3) Christelijk Nieuws: https://christelijknieuws.nl/2024/03/08/waarom-roept-de-pro-life-beweging-zoveel-weerstand-op/.
(4) Revive: https://revive.nl/sgp-cu-en-bbb-ontvangen-rapport-van-kies-leven-over-zorgen-om-abortus/.
(5) Het Zoeklicht: https://www.zoeklicht.nl/nieuws/verregaande-pro-choice-ontwikkelingen-rond-abortus.
(6) Stirezo: https://stirezo.nl/artikelen/tweede-kamer-krijgt-rapport-van-kies-leven.
(7) Fundamentum: https://www.oorsprong.info/waarom-roept-de-pro-life-beweging-zoveel-weerstand-op/.
Meest recente berichten
-
Een bijbelse visie op hermeneutiek en Schriftgezag – Bespreking van ‘Biblical Hermeneutics’
-
Wie maakt er zo’n lawaai in de Bush? – De Schreeuwpiha (Lipaugus vociferans), een van de meest luidruchtige vogels van het dierenrijk
-
Ingezonden brief – STOP: Vergeet de Joden niet!
-
Kluwen donsballetjes met ogen
-
De bioloog die niet gelooft in evolutie – Science4Truth interviewt dr. Erik van Engelen