Home » Artikelen geplaatst door Tom Zoutewelle
Auteursarchief: Tom Zoutewelle
Waar eindigt wetenschap en worden aannamen een geloof?
Waar eindigt wetenschap en worden aannamen een geloof? Grote vragen in de wetenschap zijn doorgaans moeilijk te beantwoorden. Vaak worden de grenzen van de wetenschap overschreden bij gebrek aan waarnemingen.
Een belangrijke spelregel in de natuurwetenschap is dat je alleen uitspraken kunt doen over processen of gebeurtenissen die je kunt waarnemen. De natuurwetenschap heeft het moeilijk als er processen of gebeurtenissen verklaard moeten worden die in het verleden hebben plaatsgevonden. Ik geef twee voorbeelden: het ontstaan van het heelal en het ontstaan van leven.
Als we waarnemingen doen aan het heelal kijken we eigenlijk terug in het verleden. Het licht van sterrenstelsels heeft er miljoenen jaren over gedaan om de aarde te bereiken. Astronomen hebben daaruit de conclusie getrokken dat alle sterrenstelsels zich van ons af bewegen. Gaan we terug in de tijd, dan komen al die sterrenstelsels samen in één punt, het begin van de Big Bang. Het ontstaan van het heelal wordt door astronomen wel omschreven als een kosmisch wonder. Er is een zeer nauwkeurige afstelling van natuurwetten en constanten noodzakelijk zijn, anders zou het heelal nooit ontstaan zijn. Om materie goed te verdelen mag de kracht van de Big Bang in de eerste seconde niet meer gevarieerd hebben dan een factor tien tot de macht min achttien en dat is onwaarschijnlijk weinig!
Veel astronomen nemen daarom hun toevlucht tot het idee van een “multiverse” (multi-universe). Het huidige heelal zou voorafgegaan zijn door talrijke minder succesvolle heelallen. Uiteindelijk zou er het huidige heelal ontstaan zijn omdat het heelal en wij mensen er nu eenmaal zijn. Het was gewoon een kwestie van geluk dat alle natuurconstanten de juiste waarden hadden. Echter, de “multiverse” hypothese hoort niet thuis in de wetenschap. Want er is geen enkele wetenschappelijke waarneming van een ander heelal mogelijk en daarmee is deze hypothese niet wetenschappelijk testbaar. Het is een geloof.
Het ontstaan van leven is ook een historische gebeurtenis. We kunnen het huidige leven bestuderen om het ontstaan van leven te reconstrueren, maar het blijft een historische gebeurtenis waarvan geen waarnemingen beschikbaar zijn. Het onderzoek aan het huidige leven levert ook geen waarnemingen op: leven ontstaat niet vanzelf, niet in de natuur en ook in niet in laboratoria onder kunstmatige omstandigheden.
Een kansberekening
Zo heeft de bekende proef van Miller die jarenlang in Naturalis heeft gestaan een aantal instabiele aminozuren en een hoop chemische troep opgeleverd. Het leven op aarde zou ooit begonnen zijn met een eenvoudige cel. Inmiddels weten we door jaren van biochemisch onderzoek dat zelfs de meest eenvoudige cel een wonder van specifieke complexiteit is. Om het ontstaan van de eerste cel mogelijk de maken moet er bij aanvang een aantal zaken beschikbaar zijn: een veilige omgeving (celwand), de mogelijkheid van informatieopslag (DNA of RNA), de beschikbaarheid van energie, etc.. De Amerikaan Eugene Koonin heeft zich verdiept in het vraagstuk naar het ontstaan van leven. Hij is een autoriteit op het gebied van de moleculaire biologie. In zijn boek “The Logic of Chance” geeft hij een berekening van de kans is dat er ergens in het heelal leven vanzelf ontstaan zou kunnen zijn.
Voor de goede orde, een kans kun je uitdrukken in een getal. Laat je een muntstuk uit je hand vallen, dan is de kans op “kop” 0,5. Koonin ging uit van een eenvoudige levensvorm met 1800 nucleotiden. Hij kwam uit op een kans van tien tot de macht min duizend-en-achttien, een getal met meer dan 1000 nullen achter de komma. Dat is dus een onwaarschijnlijke kleine kans. Als je dat afzet tegen het aantal moleculen in het heelal (circa 1080) en de leeftijd van het heelal (13,7 miljard jaar) dan zijn er gewoon te weinig moleculen en tijd om dit te laten gebeuren. Opvallend genoeg neemt ook Koonin zijn toevlucht tot het idee van een “multiverse”. Als er een oneindig aantal heelallen zijn geweest, wordt zelfs de meest onwaarschijnlijke gebeurtenis mogelijk. Ook hier moeten we weer vaststellen dat er geen sprake is van een waarneming. Wat rest zijn aannamen die een rotsvaste overtuiging vereisen dat het gebeurd is. Ik noem dat “geloof”.
We moeten dus concluderen dat niet alleen christenen “een geloof” hebben, maar ook wetenschappers grote vragen in de wetenschap beantwoorden met “een geloof”. Er is echter wel een verschil waarin je gelooft: in een God of in natuurlijke processen.
God vs. wetenschap
In de moderne natuurwetenschap is er een absoluut verbod om God te gebruiken in een wetenschappelijke theorie. Wetenschappers stellen dat God niet waar te nemen is, en dus is het gebruik van God als verklaring een no-go in iedere wetenschappelijke theorie. Slecht nieuws dus voor christenen die werkzaam zijn in de wetenschap? Dat valt nog te bezien. Ik stel vast dat de natuurwetenschap kennelijk niet geschikt om de vraag naar het bestaan van God te beantwoorden. Christenen die werkzaam zijn in de natuurwetenschap conformeren zich in de praktijk aan deze regel, veel keus hebben ze overigens niet. Opvallend genoeg liggen de kaarten anders in de filosofie, de tak van sport die de spelregels van de wetenschap bepaalt.
Lees het boek “There is a God” van de gerespecteerde Engelse filosoof Anthony Flew er maar eens op na. Flew is zijn leven lang atheïst geweest, maar kwam op latere leeftijd tot het inzicht dat er een God voor nodig is om het ontstaan van een heelal en het leven te verklaren. Zijn logica was kinderlijk eenvoudig: van een steen mag je niet verwachten dat er zoiets als zelfbewustzijn uit voortkomt. De huidige hype rond AI is een goed voorbeeld van de verwarring. Zonder menselijke input van informatie en intelligente software is AI onmogelijk.
Bij de opkomst van de moderne natuurwetenschap zijn talrijke voorbeelden van christen wetenschappers die hun geloof in God openlijk beleden: Newton, Pasteur, Linneus, Cuvier, Owen, Planck, de lijst is eindeloos. Ook tegenwoordig zijn er nog natuurwetenschappers die christen zijn. Maar daar moet wel bij worden opgemerkt dat er restricties zijn: geen gebruik van God als verklaring in wetenschappelijke publicaties. Geloven doe je in je vrije tijd buiten de wetenschap. Christenen die menen dat er geen tegenstelling is tussen geloof en wetenschap zouden beter moeten weten. In de praktijk van de natuurwetenschap is er geen ruimte voor God.
De afgelopen decennia is er veel verwarring ontstaan onder christenen over de oorsprongsvraag. De vanzelfsprekendheid dat je gelooft in een God die het leven geschapen heeft is verdwenen, de evolutietheorie is een geaccepteerd alternatief geworden.
Het alternatief van de Intelligent Design beweging heeft in Nederland helaas onvoldoende aandacht gekregen. Wetenschappers die actief zijn in deze beweging stellen dat er goede wetenschappelijke aanwijzingen zijn dat de informatie voor het leven “intelligent” is, maar doen geen uitspraken over de oorsprong van die intelligentie. Vergelijk het met een boek: het boek heeft zichzelf niet geschreven, je weet dat er een auteur is geweest ook al ken je die auteur niet. Ik sluit af met de woorden uit Het Boek: “De hemel en de aarde zijn ontstaan door de woorden van God. Alles wat we zien, is dus ontstaan uit iets dat we niet kunnen zien. Dat begrijpen we omdat we geloven” (Hebreeën 11 vers 3, Bijbel in Gewone Taal).
Bovenstaand verhaal schreef de auteur in aanloop naar de studiedag “De grote vragen” op het Driestar College in Gouda (25 november 2023 D.V.). Over deze studiedag is hier meer informatie te vinden.
Dit artikel is met toestemming overgenomen van de website CVandaag. Het originele artikel is hier te vinden.
Mysterieuze Denisovamens herrijst (niet) uit DNA
Dit artikel is geschreven samen met dr. Peter Borger.
Vrijwel alle media berichtten er vorige maand over: een groep wetenschappers was erin geslaagd het uiterlijk van een uitgestorven prehistorische mens te reconstrueren. Het ging om de Denisovamens, een tijdgenoot van de neanderthaler.
Is dat nu zo bijzonder; zulke reconstructies komen toch geregeld in de media? Opmerkelijk genoeg was deze reconstructie niet gemaakt op basis van botten of een schedel. Het uiterlijk van de Denisovamens werd gereconstrueerd uit een DNA-monster, dat uit een fossiel vingerkootje van een pink was geïsoleerd, zo blijkt uit de publicatie in vaktijdschrift Cell.1
Het team onder leiding van de Israëlische wetenschappers David Gokhman en Liran Carmel van de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem beschrijft in het artikel hoe het skelet van de Denisovamens er op 56 kenmerkende punten uit moeten hebben gezien. Dat gaat dan van de dikte van hun tandglazuur tot de omvang van de ribbenkast. De Volkskrant beschreef het als een „sciencefictionachtige herrijzenis van een geheimzinnige oermens.”
De vraag is echter of de wetenschap in staat is om het uiterlijk van uitgestorven oermensen te achterhalen op basis van DNA-sequenties – de volgorde van de DNA-letters. Is hier mogelijk sprake van een overdreven vertrouwen in de wetenschap dat door de seculiere media gretig wordt bevestigd?
Het brede, lage voorhoofd van Denisovamensen wordt volgens dit onderzoek epigenetisch verklaard. Op de keper beschouwd is dat geen evolutie, maar variatie door epigenetische herprogrammering van het DNA. Deze oermensen waren dus gewoon mensen – homo sapiens. Dat is ook het beeld dat oprijst als we het DNA van de Denisovamens vergelijken met de rest van het geslacht homo. DNA-kenmerken van deze mens komen in beperkte mate voor bij inwoners van Melanesië en de Australische Aboriginals; ze zijn schaars bij inwoners van Oost-Azië, Amerikaanse indianen en Polynesiërs. Europeanen of Afrikanen bezitten geen DNA-kenmerken die afkomstig zouden zijn van de Denisovamens.
Als we de schaarse fossiele vondsten daarbij optellen –drie tanden, een vingerkootje van een pink, een teenbotje en een stuk kaak– dan is de stamboom van de Denisovamens in nevelen gehuld. Zeker is dat de Denisovamens een tijdgenoot was van de mens. Een epigenitische variant van het geslacht homo ligt voor de hand.
Analyseren
De wetenschappers die dergelijk onderzoek uitvoeren zijn bio-informatici. Ze gebruiken computers om de grote hoeveelheden biologische gegevens te analyseren. Daarbij maken ze gebruik van statistiek om bepaalde vragen te beantwoorden. Dat is nodig omdat de hoeveelheid genetische informatie van organismen enorm is.
De genetische informatie van elk mens bestaat uit 6 miljard bouwstenen, opgeslagen in 46 chromosomen. Een klein deel daarvan, ongeveer 2 procent, draagt de informatie voor de onderdelen en werktuigen die de cellen bouwen en laten functioneren. Het zijn de genen die coderen voor eiwitten.
Het overgrote deel van de genetische informatie op het DNA fungeert echter als besturingssysteem. Net als bij een computer moeten de programma’s in het DNA worden aan- en uitgezet. Elke cel heeft zijn eigen eiwitten nodig en de hoeveelheid ervan moet heel precies worden gedoseerd. Het zou funest zijn als eiwitten willekeurig zouden worden aangemaakt. Vandaar dat het grootste deel van het genoom zich bezighoudt met regelwerkzaamheden. Dit aan- en uitzetten van genetische informatie bepaalt hoe een organisme eruitziet.
De rol van bio-informatici beperkt zich niet tot het uitlezen en interpreteren van DNA. Ze repareren het onvolledige DNA uit de botten en plaatsen het in een biologische context, want het DNA van oermensen bestaat uit fragmenten waarvan veel van de oorspronkelijke informatie verloren is gegaan.
Het DNA in botten heeft een gemeten halfwaardetijd van ongeveer 600 jaar: na 600 jaar is de helft van het DNA verdwenen. Het verandert na het intreden van de dood op heel specifieke plaatsen en hiervoor moet gecorrigeerd worden. Met statistische en andere methoden wordt geprobeerd de oorspronkelijke volgorde van de DNA-letters te achterhalen. De stukjes DNA die uit de Denisovamens werden gehaald ondergingen deze hele reparatie- en interpretatiemethode. Dit gerepareerde DNA werd vervolgens gebruikt om het uiterlijk van deze oermens te reconstrueren. Ook hierbij moeten bio-informatici oppassen, want ook dan spelen statistiek en interpretatie een grote rol.
Besturingsprogramma
Elke cel van het lichaam bezit hetzelfde aantal genen. Dat zijn er ongeveer 40.000, waarvan iets meer dan de helft voor eiwitten codeert. Maar wat moet je met al die genen, als je ze niet op de juiste plaats en juiste moment tot expressie kunt brengen? Een gen is pas zinvol als het zijn functie uitvoert op precies de juiste plaats, op precies het juiste moment, en in precies de juiste mate.
Per celtype zijn misschien maar een paar duizend genen echt nodig. Wat doet de cel dan met de rest? Die schakelt hij uit. In de cel gebeurt dat door zogeheten epigenetische instructies. Deze instructies beïnvloeden de volgorde van de DNA-letters van de genen zelf niet, maar maken sommige delen van het DNA ontoegankelijk. Zulke epigenetische instructies worden door de biowetenschappers DNA-methylaties genoemd. In het menselijk DNA zijn 26 miljoen plekken bekend waar zulke methylaties kunnen worden uitgevoerd (zie ”Aan- en uitzetten van DNA”).
Het methylatiepatroon in een vingerkootje is anders dan dat in een schedel. Wat zeggen methylatiepatronen uit een fossiel vingerkootje dan over de vorm van de schedel? Gokhman en Carmel beweren dat zij voor 34 kenmerken van de schedel specifieke informatie hebben. Ze baseren die op een onlinedatabase die alle informatie bevat over gemuteerde genen en hoe die bij de mens botafwijkingen veroorzaken. Het blijft de vraag hoe ze zo met zekerheid iets kunnen zeggen over het uiterlijk van de Denisovamens.
Zeker is dat wetenschappers op dit moment grote moeite hebben om epigenomen –waarin aan- en uitgeschakelde stukjes DNA een rol spelen– van moderne organismen te interpreteren. Zelfs van organismen waarvan we het hele epigenoom kennen kunnen we het uiterlijk niet voorspellen. De biologische betekenis van de epigenetische verschillen tussen uitgestorven mensen en moderne mensen achterhalen, is dus nog veel moeilijker. Daarbij komt dat er methylgroepen verdwijnen nadat het organisme is gestorven. Dat proberen de bio-informatici met statistische methoden te corrigeren.
Met de huidige kennis van het genoom is het dus onmogelijk om aan de hand van de door Gokhman en Carmel gevonden methylaties iets zinvols te zeggen over het uiterlijk van de Denisovamens. Er zijn immers wel 26 miljoen methylaties in het DNA mogelijk. Laat staan dat ze weten hoe deze methylaties de expressie van duizenden eiwitten hebben beïnvloed. Wat de populaire media publiceren over het uiterlijk van de Denisovamens is dus vooral sciencefiction.
Hoe werkt methylatie van het DNA? Een methylgroep is een klein molecuul bestaande uit één koolstofatoom met daaraan vast drie waterstofjes; scheikundig is een methylgroep dus -CH3. Cellen beschikken over DNA-methyl-transferases, enzymen die zo’n methylgroepje aan het DNA kunnen hangen. Ze doen dit alleen op daarvoor bestemde plaatsen in een gen.
Door de aankoppeling van een methylgroep wordt dat gen afgesloten. Al naar gelang waar de methylgroep zich bevindt, blokkeert deze meer of minder het aflezen van het gen. Alle genen die niet nodig zijn in een bepaalde cel of in een bepaald orgaan worden op deze manier gedoseerd afgesloten of uitgezet. De methylgroep kan ook weer worden verwijderd. Dit gebeurt door andere enzymen, de DNA-demethylases. Het gen kan dan weer worden afgelezen.
Dr. Peter Borger schreef al eerder een artikel over het Neanderthalergenoom voor deze website.
Dit artikel is met toestemming van de auteurs overgenomen uit Reformatorisch Dagblad. De volledige bronvermelding luidt: Borger, P., Zoutewelle, A., 2019, Mysterieuze Denisovamens herrijst uit DNA, Reformatorisch Dagblad Maandag 49 (173): 4-5 (artikel).
Onderzoek wijst op recente oorsprong mens en dier
Dit artikel is geschreven samen met dr. Peter Borger.
Nieuw wetenschappelijk onderzoek wijst op een recente oorsprong van mens en dier. De schepping en de zondvloed kunnen goed als verklaring van de wetenschappelijke bevindingen dienen, betogen dr. Peter Borger en drs. Tom Zoutewelle.
In de maand juni zijn er twee opvallende berichten in de wetenschappelijke literatuur verschenen die informatie bevatten over de ouderdom van mens en dier op aarde. Volgens het eerste onderzoek1 beschikken alle mannen op aarde over vrijwel hetzelfde Y-chromosoom in hun DNA. Uit een ander onderzoek2 naar het DNA van levende dieren bleek –kort door de bocht gezegd– dat negen van de tien diersoorten op aarde op hetzelfde moment zijn ontstaan als de mens. Volgens de betrokken wetenschappers is dat maximaal 100.000 tot 200.000 jaar geleden.
Beide berichten hebben de aandacht getrokken van de populaire media, omdat de uitkomst van het onderzoek sterk afwijkt van de gangbare evolutionaire visie op de oorsprong van de dieren die vandaag de dag leven.
In 2005 is het complete genoom (DNA) van de mens ontrafeld. De aminozuurvolgorde van alle 23 chromosomen was van begin tot eind bepaald. Daarvoor moesten alle DNA-letters waarmee die genen worden geschreven nauwkeurig worden bepaald. Het ging daarbij om meer dan 3 miljard DNA-letters! Toen bleek al dat het Y-chromosoom bijzonder was, omdat daarin vrijwel geen variatie voorkomt. Het Y-chromosoom komt alleen bij mannen voor en alle mannen bleken een vrijwel identiek Y-chromosoom te bezitten. Dat was opmerkelijk, want normaal gesproken treft men op chromosomen wél variatie aan. De afwezigheid van variatie in het Y-chromosoom werd verklaard door een genetische flessenhals, die 5000 tot 7000 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Een genetische flessenhals is een gebeurtenis waarbij de grootte van een populatie afneemt tot enkele individuen. Het resultaat is dat de genetische variatie binnen zo’n populatie sterk afneemt. Algauw deed dan ook de naam de term ”Y-chromosomale Adam” de ronde.
Stamverband
Onderzoekers van de Stanford Universiteit geloven nu dat ze een verklaring hebben gevonden. De onderzoekers nemen aan dat 5000 tot 7000 jaar geleden de sociale structuur van de menselijke samenleving veranderd is. Door de omslag van jager naar boer (landbouw en veeteelt) zouden mensen meer en meer in stamverband geleefd hebben. Dit zou biologisch gezien grote gevolgen hebben gehad. Als de leden van een stam alleen nakomelingen binnen de stam hebben verwekt, zouden de leden van een stam allen hetzelfde Y-chromosoom bezitten. Om het huidige gebrek aan variatie op het Y-chromosoom te verklaren, zou uiteindelijk één stam alle andere stammen moeten hebben uitgeroeid. De onderzoekers kunnen hun verhaal aan de hand van computermodellen aannemelijk maken.
Die modellen zijn vergelijkbaar met dat van de Amerikaanse geneticus Robert Carter, die in 2011 een computermodel opstelde gebaseerd op Genesis. Dat voorspelde wat we zouden moeten waarnemen indien er een schepping en een zondvloed zouden zijn geweest, waarbij de wereldbevolking werd teruggebracht tot acht mensen, met slechts drie voortplantende paren, waarvan de drie mannen broers zijn. Hij toonde aan dat dit model de moderne populatiegenetische bevindingen met betrekking tot het Y-chromosoom zeer waarheidsgetrouw weerspiegelde.
Overerving
Een tweede buitengewoon genetisch feit werd onlangs gemeld door een team van wetenschappers, dat het mitochondriale DNA van nu levende dieren bestudeerden. Mitochondriën zijn minuscule orgaantjes, die we in alle cellen van dieren en planten aantreffen. Ze spelen daar een belangrijke rol in de energiehuishouding; ze leveren de brandstof aan de cel. Bijzonder is dat deze mitochondriën een klein stukje DNA-code bezitten, dat de informatie voor een twintigtal genen bevat.
De overerving van dit mitochondriale DNA staat los van het DNA in de chromosomen. De mitochondriën worden van generatie op generatie via de celinhoud (het protoplasma) van de eicel doorgegeven.
In het erfelijke materiaal van de chromosomen ontstaat na verloop van tijd door diverse genetische processen (kruising, recombinatie) variatie. Door het ontbreken van deze processen in het mitochondriale DNA zijn wetenschappers in staat om aan de hand van genetische verschrijvingen (mutaties) te berekenen wanneer de eerste dieren moeten hebben geleefd.
Voor de mens had men al aangetoond dat het mitochondriale DNA niet verder in de tijd teruggaat dan ongeveer 100.000 tot 200.000 jaar. Populair uitgedrukt leefde er dus ooit een ”mitochondriale Eva”, van wie alle huidige vrouwen afstammen. Natuurlijk wordt dat niet door de materialistische filosofen geaccepteerd, en op verschillende apologetische websites worden deze gegevens evolutionistisch geïnterpreteerd: er leefde nooit maar één enkele oervrouw, maar er waren er velen. Van slechts één vrouw werden de mitochondriën doorgegeven, terwijl alle andere lijnen uitstierven.
Natuurramp
Het blijkt nu dat wanneer je dezelfde soort berekeningen doorvoert met het mitochondriale DNA van de nu levende dieren, je ook niet verder terug in de tijd kunt gaan dan maximaal 100.000 tot 200.000 jaar. In een uitgebreide genetische studie ontdekten genetici dat negen van de tien diersoorten op de planeet op hetzelfde moment zijn ontstaan als de mens.
Dat is een bizarre conclusie met twee mogelijke verklaringen. De eerste verklaring is dat er zich voor vrijwel alle diersoorten gelijktijdig een genetische flessenhals heeft voorgedaan. Men denkt dan aan een grootschalige wereldwijde natuurramp, waardoor de meeste soorten op aarde gedecimeerd werden. Wat voor natuurramp dat precies moet zijn geweest, is nog onduidelijk. Een andere verklaring is dat vrijwel alle diersoorten tegelijkertijd verschenen zijn op het aardoppervlak. Als je je probeert voor te stellen wat voor natuurlijke gebeurtenis daarvoor verantwoordelijk kan zijn geweest, dan moeten wetenschappers het antwoord schuldig blijven.
In een interview3 zegt een van de onderzoekers dat hij zich steeds fel verzet heeft tegen deze conclusie. Een opmerkelijke en openhartige bekentenis. Je kunt je afvragen waarom een wetenschapper zich zou willen verzetten tegen een dergelijke conclusie. Mogelijk omdat het antwoord niet bevalt. Het synchroon verschijnen van soorten is namelijk niet iets wat je verwacht in een evolutionair ontstaansproces. Het is niet in overeenstemming met de heersende theorieën.
Schepping en zondvloed
Als je als christen de Bijbel leest dan kun je twee momenten aanwijzen die een genetische flessenhals zijn geweest voor mens en dier: de schepping en de zondvloed. Na beide gebeurtenissen is er een beperkt aantal exemplaren geweest van de basistypen (oorspronkelijk geschapen groepen).
Welke van deze twee gebeurtenissen de meeste invloed heeft gehad, is moeilijk vast te stellen. Mogelijk zijn beide van belang geweest. De datering van de flessenhals op basis van het menselijk Y-chromosoom (5000 tot 7000 jaar) kan binnen de chronologie van de Bijbel vallen. Het mitochondriale DNA dateert de flessenhals weliswaar verder terug in de tijd (minimaal 100.000 jaar) maar dat is voor de tijdsrekening van de gangbare natuurwetenschap nog altijd recent te noemen. Creationisten zullen de behoefte hebben om de methoden achter deze verschillende dateringen nader te bestuderen. Zou hier sprake kunnen zijn van een en dezelfde flessenhals of zijn er meerdere flessenhalzen geweest? Ook creationisten zien de noodzaak in van een onafhankelijke bevestiging van deze nieuwe genetische data. De conclusie dat vrijwel alle soorten synchroon ontstaan zijn heeft verstrekkende consequenties.
Dat de oorsprong van mens en dier zeer recent is, is natuurlijk wel wat creationisten altijd beweerd hebben. Deze genetische bevindingen van onze tijd zijn dan ook in overeenstemming met wat het eerste Bijbelboek ons in eenvoudige bewoordingen overlevert. We kunnen Genesis dus gewoon serieus nemen en als geschiedenis lezen.
Dit artikel is met toestemming van de auteurs overgenomen uit het Reformatorisch Dagblad. De volledige bronvermelding luidt: Borger, P., Zoutewelle, A., 2018, Uitkomst nieuw onderzoek niet te rijmen met evolutionaire visie op oorsprong mens en dier, Reformatorisch Dagblad Puntkomma 48 (63): 6-7 (Artikel).
Nederlands Debat over het ontstaan van de mensheid: Moeten we een theïstische evolutie accepteren? – Drs. Tom Zoutewelle sprak tien jaar geleden in de VS
Op vijf mei deze maand was het tien jaar geleden dat geoloog en bioloog drs. Tom Zoutewelle een seminar gaf voor zevendedagsadventisten in Amerika. Hij sprak, in de Mortenson Hall op de campus van Loma Linda University, over het evolutiedebat in Nederland. De titel van zijn lezing was: ‘Dutch debate on the Origin of Man: Why should we accept Theistic Evolution?’ In het eerste deel van zijn lezing ging Zoutewelle in op het evolutiedebat in Nederland. In het tweede deel besprak Zoutewelle sedimentologische onderzoeksresultaten van de Olduvaikloof. Volgens naturalisten is deze kloof de bakermat van de menselijke evolutie.
Met dank aan ‘It is about God‘ is deze lezing opgenomen en kunnen wij de lezing hieronder delen. Veel zegen bij het kijken en luisteren:
Congres over ‘Bijbel & Wetenschap’ 2021 – 12. Drs. Tom Zoutewelle – Van (Cambrische) explosie naar extinctie
Op 26 juni 2021 organiseerden Fundamentum en Geloofstoerusting een congres over ‘Bijbel & Wetenschap’ met als subthema ‘Intelligent Design’.1 De derde lezing van het avondprogramma was van de bioloog en geoloog drs. Tom Zoutewelle. Zijn lezing had de titel ‘Van (Cambrische) explosie naar extinctie’. Veel zegen bij het kijken en luisteren! Vragen kunnen gesteld worden via het contactformulier: https://oorsprong.info/contact/.
Voetnoten
Meest recente berichten
-
‘Modellen en theorieën zijn feilbaar, de Bijbel onfeilbaar’ – Interview met wetenschapsjournalist ir. Bart van den Dikkenberg in Bijbelvast
-
Moderne hermeneutiek: tijd waarin we leven bepalend voor uitleg – Dr. G.W.S. Mulder promoveerde aan de Vrije Universiteit op predikkunde
-
Zwartkijkers
-
Naam gemaakt, trouw gebleven aan moderne theologen en toch niet gelukkig – Hoe dr. Eta Linnemann (1926-2009) afscheid nam van haar verleden
-
Kerk en slavernij? – Bijdrage van dr. Dick de Vos aan het debat over de rol van de kerk