Home » Pro-Life

Categoriearchief: Pro-Life

Abortus gaat over ongeboren leven en hoort daarom echt in het strafrecht

Vrouwen die abortus willen zijn er niet bij gebaat om abortus uit het strafrecht te halen. Abortus kan, ook met artikel 296, betoogt Diederik van Dijk.

BNN/VARA en het Humanistisch Verbond hebben de handen ineen geslagen om abortus via een burgerinitiatief uit het Wetboek van Strafrecht (WvSr) te krijgen. Onverstandig, juist omdat abortus niet zomaar iets is. Nu staat in artikel 296 WvSr dat het beëindigen van een zwangerschap strafbaar is, tenzij dit gebeurt door een arts in een ziekenhuis of kliniek met een vergunning. Het burgerinitiatief heeft inmiddels voldoende handtekeningen om parlementaire behandeling af te dwingen. De grootste klacht luidt dat abortus gezondheidszorg is en geen criminele daad. Toch zag de wetgever ooit reden om abortus in het strafrecht te houden. Geldt dit niet meer?

Door abortus geheel te scharen onder de gezondheidszorg vergeet men wat abortus zo anders maakt dan de reguliere geneeskunde. Binnen de geneeskunde draait het voornamelijk om het beter maken van mensen of leed te verzachten. De aard van een levensbeëindigende behandeling valt buiten de sfeer van ‘normaal medisch handelen’. Daarom zijn euthanasie en abortus niet onderhevig aan de civielrechtelijke regels van de geneeskundige behandelovereenkomst maar vallen ze onder de Wet toetsing levensbeëindiging (Wtl) en de Wet afbreking zwangerschap (Wafz). En in die laatste wet wordt niet in dezelfde bedekte termen over leven gesproken zoals de pro-abortusbeweging geregeld doet, bijvoorbeeld over ‘klompje cellen’ of ‘zwangerschapsproduct’. De wetgever spreekt bewust over ‘ongeboren leven’.

Beschermen

Bij invoering van de Wafz besloot de wetgever tot behoud van artikel 296 om vrouwen te blijven beschermen tegen illegale abortussen uitgevoerd door artsen of niet-artsen, aldus de memorie van toelichting. Onbedoeld helpt het schrappen van artikel 296 zwangere vrouwen dus allerminst. Wie baat hebben bij afschaffing zijn kwaadwillende of kwakzalvende individuen en artsen die bij het uitoefenen van hun beroep last hebben van de druk die dit wetsartikel op hen legt. Daarnaast zegt de memorie van toelichting dat de wetgever met het behoud van artikel 296 onderstreept welke waarde hij toekent aan de bescherming van ongeboren leven.

Wie artikel 296 wil schrappen moet dus twee dingen bewijzen: dat het leven van vrouwen zonder de bescherming van deze wet niet slechter wordt én dat ongeboren leven niet bestaat of geen bescherming verdient. Niets daarvan is terug te vinden in het burgerinitiatief. Men spreekt over de betuttelende werking van het idee dat abortus strafbaar is. Dat terwijl artikel 296 niet gaat over de strafbaarheid van vrouwen. Ook dát blijkt uit de overwegingen van de wetgever, die stelt dat ‘het wetsontwerp een einde maakt aan de strafbaarstelling van de vrouw’.

Niet alleen zorg

Natuurlijk is abortus tot op zekere hoogte gezondheidszorg. Er komen medische instrumenten bij kijken, gehanteerd door bevoegde artsen. Maar als daarmee alles is gezegd, is euthanasie ook gezondheidszorg. Dat is evengoed een medisch proces, maar daarmee is het nog niet volledig te vatten binnen de kaders van de gezondheidszorg.

Door te doen alsof abortus geen morele implicaties met zich brengt, sluiten voorstanders hun ogen voor de werkelijkheid. Iedereen snapt dat abortus een ingrijpende keuze is die de vrouw maakt over haar toekomst, die van de verwekker en van het kind dat z’n toekomst verliest.

Voorstanders van abortusrechten moeten toch erkennen dat artikel 296 geen wezenlijke belemmering opwerpt voor de toegang tot abortus? Hopelijk mengen kritische voorstanders van abortusrechten zich in deze discussie. Wie beseft wat bij een abortus op het spel staat, denkt niet licht over de rol van het strafrecht. Wie erkent dat bij abortus een mens-in-ontwikkeling wordt gedood, beseft dat abortus haar plek in het strafrecht moet behouden. Vrouwen én ongeboren kinderen verdienen dat.

Dit opiniestuk verscheen in het dagblad Trouw en is met toestemming van de auteur hier overgenomen. Het originele artikel is hier te vinden.

Chris Develing (NPV Zorg) over het belang van prenatale screening – Uitgelicht! 11 januari 2023

Op 11 januari 2023 was Chris Develing te gast in het programma Uitgelicht! van Family7. Hij sprak in dit programma over prenatale screening. Met dank aan Family7 staat deze video online en kunnen we deze via onze website delen.

Onder de video staat de volgende informatie:
“De invoering van de NIP-test in 2017 heeft er niet voor gezorgd dat er minder kinderen met het syndroom van Down worden geboren. Dat blijkt uit onderzoek van een kinderarts-neonatoloog die daarop vandaag promoveerde. De afname van kinderen met het down syndroom heeft vooral te maken met prenatale screening in het algemeen, zo concludeert deze kinderarts.”

‘Verruimingen abortuswet met tromgeroffel gevierd’ – Ir. Chris Stoffer bij Mars voor het Leven

Ir. Chris Stoffer was op zaterdag 12 november 2022 bij de Mars voor het Leven in Den Haag. De Mars voor het leven werd gelopen vanaf het Malieveld. Vooraf hielden Stoffer en anderen toespraken. De toespraak van ir. Stoffer is ook geplaatst op het YouTube-kanaal van de SGP. Met dank delen wij het hieronder.

Op een of andere manier werkt het ’embedden’ van de video hieronder niet. Zie daarom: https://www.youtube.com/watch?v=petmxw3C2AA.

Van Dijk over de abortuspil bij de huisarts – Zijn bijdrage in de Eerste Kamer

Op dinsdag 29 november 2022 debatteerde de Eerste Kamer over het initiatiefwetsvoorstel van Tweede Kamerleden Ellemeet (GroenLinks), Kuiken (PvdA), Paternotte (D66) en Van Wijngaarden (VVD) om de abortuspil via de huisarts te kunnen verstrekken. Lees hier de bijdrage van Diederik van Dijk.

Niet zolang geleden bespraken we in deze Kamer de afschaffing van de vaste beraadtermijn voor abortus. Ik heb toen vrij uitvoerig de visie van de SGP op abortus uiteengezet en ik ga dit niet volledig herhalen. Vrouwen die onbedoeld zwanger zijn, moeten kunnen rekenen op de allerbeste hulp en ondersteuning.

Het stoppen van een kloppend hart, het doden van een ongeboren kindje, is echter geen oplossing die past in een beschaafd land. Dat dit in Nederland 31.000 keer per jaar plaatsvindt en is toegestaan tot 24 weken zwangerschap is onvoorstelbaar. Uit onderzoek blijkt dat een flink percentage Nederlanders ook moeite heeft met deze ruime abortusgrens.

Een abortus heeft impact. Op de moeder, maar niet minder op het prille leven dat wordt beëindigd. Om die reden stellen we op grond van onze wetgeving dat het bij abortus moet gaan om een noodsituatie. Een abortus is een uiterste noodgreep. Dat moet ook zichtbaar zijn in de inrichting van de abortuszorg. Hoe je ook denkt over abortus, we spreken niet over een normale medische handeling. Er wordt menselijk leven gedood. Helaas is abortus steeds meer neergezet als een verantwoorde en denkbare optie als je onbedoeld zwanger bent.

In dit voorstel wordt de kring van zorgverleners die medicamenteuze zwangerschapsafbrekingen mogen verrichten ruimer getrokken. Ook de huisarts moet hieronder vallen. De toegankelijkheid van abortus wordt vergroot en abortus nog verder genormaliseerd. Er ontstaat onterecht het beeld dat abortus behoort tot reguliere zorg.

De SGP vindt dit pijnlijk. Naar de huisarts gaat een moeder om een geneesmiddel te krijgen voor haar zieke kind, niet om een pil te halen om het leven in haar buik te doden. Een abortuspil is geen medicijn, omdat een zwangerschap geen ziekte is.

Waar de abortuswet nog een balans zoekt tussen de positie van de vrouw enerzijds en het ongeboren kind anderzijds, legt dit wetsvoorstel eenzijdig de nadruk op het belang van de vrouw.

Voor de goede orde: Een abortuspil mag worden verstrekt tot negen weken zwangerschap. Het hartje begint te kloppen vanaf ongeveer vijf weken.

Tegelijkertijd bevreemdt het mij oprecht dat voorstanders van abortus dit wetsvoorstel zo breed lijken te omarmen. De toegang tot abortus is in ons land op dit moment toegankelijk en veilig geregeld. Biedt dit wetsvoorstel werkelijk de garantie dat de abortuszorg voor vrouwen beter wordt dan dat die nu is?

Of wordt er niet geredeneerd vanuit de belangen van vrouwen, maar slechts vanuit het dogma van de zelfbeschikking en abortus als volstrekt vrije keus? Het zou toch wel wrang zijn als dit wetsvoorstel zozeer wordt gedreven door de wens om abortus toegankelijker te maken dat de zorg voor vrouwen die dit betreft ondersneeuwt. Dat vrijheid uiteindelijk ten koste gaat van kwaliteit van zorg.

Ik begrijp goed dat verschillende abortusklinieken vrezen voor hun verdienmodel en daarom met gefronste wenkbrauwen kijken naar dit wetsvoorstel. Maar hun bezwaren raken wel een inhoudelijk punt: Het verstrekken van de abortuspil is geen kleinigheid. Dergelijke specialistische zorg ligt nu immers niet voor niets bij bevoegde en vergunningplichtige zorgverleners.

Het is daarom vreemd dat de initiatiefnemers menen dat het om een eenvoudige ingreep gaat. Natuurlijk is het innemen van een pil onder toeziend oog van een arts of verpleegkundige niet moeilijk. Ook de verdere behandeling thuis is technisch niet ingewikkeld. Maar we moeten niet doen alsof het om een paracetamol gaat.

FIOM zegt op hun website: “Het is fijn als je niet alleen bent als je de abortuspil inbrengt, zodat er iemand bij je is die je in de gaten kan houden en zo nodig hulp voor je kan regelen.” Dat impliceert dat er complicaties kunnen optreden. De abortuspil wekt een miskraam op. Tot negen weken mag het kloppende hartje worden gestopt zodat het kindje levenloos geboren wordt.

Sprekend over de kwaliteit van de abortuszorg: Naar alle waarschijnlijkheid zal de gemiddelde huisarts slechts enkele malen per jaar betrokken zijn bij de verstrekking van de abortuspil. Dat betekent dat niet vast staat dat huisartsen gegarandeerd voldoende ervaring opbouwen waarmee een medisch-technische kwaliteit van zorg gegarandeerd blijft. Ook hier de vraag of we wel zeker weten dat vrouwen gediend worden met dit wetsvoorstel.

Bovendien kan de SGP nog steeds niet goed inzien waarom de vertrouwde huisarts niet langdurig betrokken kan zijn in de begeleiding en nazorg van de vrouw, zónder dat die huisarts zelf de abortuspil voorschrijft. In de memorie van toelichting geven de initiatiefnemers zelf ook aan dat huisartsen al intensief betrokken zijn bij de opvang en nazorg van vrouwen die de abortuspil verstrekt krijgen via abortusklinieken of gynaecologen. De praktijk van nazorg en verdere zorg rondom anticonceptie door de huisarts bestaat dus al. Wat is hier de winst van het wetsvoorstel?

Ik hoor de initiatiefnemers al reageren: “De winst ligt in het vergroten van de toegankelijkheid van de abortuszorg en de mogelijkheid dat deze zorg in de vertrouwde omgeving van de eigen huisarts verleend wordt.” Maar rekenen de initiatiefnemers zich dan niet té snel té rijk?

Het gaat in deze Kamer te weinig over de huisarts. Zij zijn de bodem, het fundament, de pijlers van ons gezondheidszorgsysteem. Afgelopen zomer stonden ze op het Malieveld om te protesteren tegen de gigantische werkdruk. Het integraal zorgakkoord is door hen niet getekend. De Groene Amsterdammer bracht in kaart dat binnen zes jaar ongeveer een op de drie huisartsen met pensioen gaan. Een opvolger staat lang niet altijd klaar. Het Nivel meldde dat in 2019 maar liefst 64 procent van de huisartsen de noodzakelijke werkzaamheden niet afkrijgt.

Kortom, is die vertrouwdheid van de eigen huisarts niet een fabeltje? Een mythe van de randstad? Een fenomeen dat we binnenkort alleen nog maar in het Openluchtmuseum tegenkomen? Die gezellige dorpsdokter van vroeger?

Moeten we het niet éérst gaan hebben over het op orde brengen van de huisartsenzorg als zodanig voordat we het gaan hebben over het verplaatsen van nóg meer zorg naar de huisarts? Want anders zal de betonrot van de werkdruk, schaarse zorgcapaciteit en administratieve lasten definitief ook deze pijler doorknagen. Moeten we niet eerst met elkaar zorgen dat die huisarts zelf toegankelijk blijft, alvorens we het systeem van de Nederlandse abortuszorg openbreken?

Zoals we dat in goed Engels zeggen: Don’t fix what ain’t broken. Oftewel, niet iets repareren wat niet kapot is. Het huidige systeem zorgt voor duidelijkheid en eenheid van zorg. De initiatiefnemers geven aan dat het de huisarts vrij staat om de abortuspil al dan niet aan te bieden. Intussen heb ik van diverse huisartsen begrepen dat zij al e-consulten of mailtjes kregen van vrouwen of ze niet even de abortuspil willen voorschrijven.

Hoe vrijblijvend is het als de algemene indruk is: de abortuspil is bij de huisarts verkrijgbaar? En zijn daarmee die huisartsen die extra behandeling niet ook nog op hun bordje willen, niet alsnog tijd en energie kwijt aan het afwijzen of doorverwijzen van deze patiënten?

Los van de ideologische kant van dit wetsvoorstel is het voor de SGP een oprechte vraag of met dit wetsvoorstel de vrouw die onbedoeld zwanger is, wel geholpen wordt. Zijn de vermeende voordelen zo groot dat ze opwegen tegen de reële nadelen van dit wetsvoorstel? Willen we echt de huisarts wéér iets op hun bordje schuiven terwijl diezelfde huisarts afgelopen zomer op het Malieveld stond vanwege een overvol bord?

Is het een goed idee om ter wille van keuzevrijheid en zelfbeschikking meer risico’s de abortuszorg binnen te laten? Want met dit wetsvoorstel wordt de abortuszorg gefragmenteerd met alle risico’s van dien. Willen we de duidelijkheid van het huidige systeem opofferen aan de mythe van de eigen huisarts zonder dat de huisartsen zelf hier voldoende in erkend zijn en zonder dat duidelijk is dat dit de kwaliteit van zorg voor de vrouw ten goede komt?

En over die fragmentatie: De abortuspraktijk wordt altijd secuur gemonitord. Maar hoe vindt precies de registratie plaats van het aantal door de huisarts verstrekte abortuspillen, en daarmee het aantal gepleegde abortussen langs deze route? Blijven we goed zicht houden op het aantal abortussen? Ik zie uit naar de reactie van de indieners.

Dit artikel is met toestemming van de auteur overgenomen van de website van de Staatkundige Gereformeerde Partij (SGP). Het originele artikel is hier te vinden.

Psychische gevolgen abortuspil lang onderschat

Het wetsvoorstel om de abortuspil bij de huisarts beschikbaar te krijgen, ligt nu bij de Eerste Kamer. De meningen zijn verdeeld. Nieuw Amerikaans onderzoek legt de vinger op de zere plek.

De CDC (Centers for Disease Control) melden dat in Amerika jaarlijks meer dan 1 miljoen zwangerschappen eindigen met een miskraam of doodgeboren kindje. Daarom wordt al jaren in oktober extra aandacht gegeven aan de pijn, de moeite en het verdriet van deze vrouwen met de ”Pregnancy & Infant Loss Awareness Month”.

“De studie laat zien dat een derde van de vrouwen na gebruikmaking van een medicamenteuze abortus (abortuspil) een negatief zelfbeeld hebben gekregen als gevolg van die ‘doe-het-zelf-thuisabortus'” De vrouw op de foto heeft geen relatie met het onderwerp. Bron: Pixabay.

Zelfbeeld

Uitgerekend in oktober van dit jaar verscheen er een nieuwe studie van de Amerikaanse non-profitorganisatie Support After Abortion, die mannen en vrouwen die worstelen met de gevolgen van een abortus helpt. Het is de eerste studie die uitsluitend de nadelige effecten van medicamenteuze abortussen onderzoekt. De studie laat zien dat een derde van de vrouwen na gebruikmaking van een medicamenteuze abortus (abortuspil) een negatief zelfbeeld hebben gekregen als gevolg van die ”doe-het-zelf-thuisabortus”.

Dat gaat namelijk zo. De eerste abortuspil wordt in een abortuscentrum ingenomen onder toezicht van een verpleegkundige. De tweede set abortuspillen wordt thuis toegediend door de zwangere vrouw zelf, waarna ze het kindje verliest. Hier is geen arts bij aanwezig. Deze werkwijze is in Amerika en in Nederland gelijk. Vrouwen kunnen bij de abortuspil niet boos worden op een ander die de abortus uitvoerde, maar enkel en alleen op zichzelf.

Counseling

Volgens Janine Marrone, oprichter van Support After Abortion, laat de studie ook duidelijk zien dat veel Amerikaanse vrouwen worstelen met de gevolgen van hun keuze voor abortus. Uit de nationale enquête blijkt namelijk dat 63 procent van de vrouwen na abortus hulp zocht of eigenlijk met iemand had willen praten. Slechts 18 procent van de vrouwen was zich bewust dat er zoiets als counseling na abortus bestaat.

Deze studie staat in schril contrast met hoe voorstanders en tegenstanders van abortus gewoonlijk abortusgerelateerde problemen duiden. Voorstanders in Amerika citeren vaak ”The Turnaway Study” om te kunnen beweren dat bijna geen enkele vrouw negatieve gevolgen van een abortus ervaart. Die studie heeft echter te maken met gebreken in de selectiecriteria, terwijl de nieuwe studie is gerandomiseerd in overeenstemming met demografische gegevens van het Amerikaanse CBS.

In Nederland wordt vaak het onderzoek van Jenneke Ditzhuizen onder 325 vrouwen aangehaald, om te onderbouwen dat vrouwen die psychische problemen krijgen na een abortus al psychische problemen hadden vóórdat de abortus plaatsvond. Echter, een veel groter Duits onderzoek uit 2019 onder 35.162 (!) vrouwen toonde juist het tegenovergestelde aan. Die studie wordt in Nederland genegeerd.

Trauma

Tegenstanders van abortus erkennen al lang dat abortusgerelateerde trauma’s bestaan; hun succesvolle behandelingsaanpak bestaat vaak uit persoonlijke, op geloof gebaseerde counseling en ondersteuning.

Volgens Lisa Rowe, CEO van Support After Abortion, leidt trauma vaak tot trauma: „Dit kan verklaren waarom 50 procent van de abortussen wordt ondergaan door vrouwen die al een eerdere abortus hebben ondergaan.” De erkende klinisch-maatschappelijk werker met een decennialange ervaring in het helpen van mensen die getraumatiseerd zijn door misbruik, verslaving en seksueel geweld zegt dat de campagne deze maand net zo goed bedoeld is voor vrouwen met problemen na abortus als voor vrouwen die worstelen na een miskraam of ander verlies. De methodiek, vragen, conclusies en gerelateerde documenten van deze studie zijn openbaar op de website van Support After Abortion.

In Nederland wil men huisartsen de mogelijkheid bieden om de abortuspil te verstrekken. Veel huisartsen blijken hieraan helemaal niet te willen meewerken. Ze vrezen, net als abortuscentra, dat dit een verslechtering van de procedure is.

Juist de stappen die in Nederland gezet zijn om de abortuspil eenvoudiger verkrijgbaar te maken (bovendien hoef je niet meer vijf dagen daarover na te denken), samen met de petitie om abortus uit het wetboek van strafrecht te halen, zetten vrouwen op het verkeerde been. Alsof een abortus een onschuldige ingreep zou zijn, te vergelijken met het nemen van een paracetamolletje. Dit onderzoek toont duidelijk het tegendeel aan. Het is tijd voor een pas op de plaats in ons land.

Dit artikel is met toestemming overgenomen uit het Reformatorisch Dagblad. De volledige bronvermelding luidt: Helden, K. van, 2022, Psychische gevolgen abortuspil lang onderschat, Reformatorisch Dagblad 52 (166): 28-29 (artikel).

‘Wonderlijke ontmoetingen en dito uitreddingen’ – Bespreking ‘Gedenkstenen’

In de Bijbel lezen we dat God vraagt gedenkstenen op te richten om zo de grote daden van de Heere niet te vergeten en Hem alleen de eer te geven. In Gedenkstenen brengt Kees van Helden dit in praktijk.

Samen met zijn vrouw Anne-Mieke was Van Helden zestien jaar lang betrokken bij het werk voor stichting Schreeuw om Leven. Eerst als vrijwilliger, later als directeur. In Gedenkstenen blikt hij terug op deze bijzondere periode in zijn leven, waarin hij heeft ervaren dat God grote dingen deed. Regelmatig mocht hij zien hoe helend het Evangelie van Jezus Christus is en hoe God ingrijpt in mensenlevens.

Wanneer er sprake was van felle tegenstand, werden soms wegen gebaand; als er een rekening moest worden betaald terwijl er geen geld was, kwam er soms zomaar uitkomst. Ontroerend zijn de getuigenissen van ongewenst zwangere vrouwen die, ondanks de weerstand, ervoor kozen om hun kindje te houden en daarbij de hulp kregen die nodig was. In dit boek krijgen ruim veertig persoonlijke herinneringen een plaats. Ze schetsen wonderlijke ontmoetingen en dito uitreddingen. Het gaat onder andere over: het verspreiden van een huis-aan-huis-folder, een sponsorplan, een spreekbeurt, wakers en een hulpverlenersbus, de jaarlijkse ‘Mars voor het Leven’, bidden om een auto en een huilende smiley.

De auteur neemt de lezer gemakkelijk mee in de wereld van het ongeboren leven, van moeders in nood en van jongeren die vastlopen op moreel gebied. Doordat het persoonlijke herinneringen zijn, is de tekst meestal geschreven in de ik- en wij-vorm. De hoofdstukken zijn kort en los van elkaar te lezen.

Dit artikel is met toestemming overgenomen uit de GezinsGids. De volledige bronvermelding luidt: Bruin-Palland, D. de, 2022, Persoonlijke herinneringen. Gedenkstenen, GezinsGids 75 (8): 73.

Maaike Rosendal (CCBR) wil het gesprek over abortus aangaan – Uitgelicht! 8 november 2022

Maaike Rosendal (CCBR) was op 8 november 2022 te gast bij Uitgelicht! van Family7. Maaike is verbonden aan Canadian Centre for Bio-Ethical Reform (CCBR) en was in Nederland vanwege de jaarlijkse ‘Week van het Leven‘ Ze wil het gesprek aangaan met zowel gelovigen als ongelovigen. Met dank aan Family7 wordt deze video gedeeld.

Tim Hofmans aanval op Pro-lifers is erger dan je denkt

In het BNNVARA programma ‘Pak de macht’, zette Tim Hofman de aanval in op Pro-life Nederland. Maar ook op alles wat conservatief is. In deze video wil Carel de Lange (MSc.) de leugens van de uitzending aan het licht brengen en u laten zien dat Hofman een schoolvoorbeeld is van “de pot verwijt de ketel dat die zwart ziet”.

00:00 Introductie
00:27 Aanval op Rechts
02:40 Demonisering van Pro-lifers
05:24 Verspreiden van Desinformatie
09:46 Wat is het in de buik?
12:15 Wel mens maar geen persoon?
14:50 Wee hun die het kwade goed noemen

‘Dankzij hulp koos Deborah voor haar kindje’ – Maak de Week van het Leven mogelijk

Beste lezer,

Toen Deborah onverwacht zwanger raakte, schrok ze enorm. ‘Ik had geen vaste relatie en mijn leven was er totaal niet op ingericht,’ vertelt ze daarover. ‘Een abortus leek mij op dat moment de enige uitweg!’

Bij het zien van de echo in de abortuskliniek, begon Deborah te twijfelen. ‘Ik dacht: wow, er is gewoon leven in mij! Een abortus was opeens geen optie meer…’ Deborah zocht hulp en mocht voor haar kindje kiezen. ‘Ik was zo dankbaar toen ik Eden voor het eerst in m’n handen hield! Hoe kon ik eerst denken dat ik haar niet wilde?’

Het verhaal van Deborah staat niet op zichzelf. Ieder jaar overwegen duizenden vrouwen een abortus. Gelukkig liep het verhaal van Deborah en haar dochtertje goed af. Maar voor meer dan 31.000 kinderen wordt jaarlijks een andere keuze gemaakt. In Nederland eindigt 1 op de 7 zwangerschappen in een abortus!

Tijdens de Week van het Leven vragen we daarom opnieuw aandacht voor de bescherming van ongeboren kinderen. Ook maken we ons sterk voor betere hulp aan vrouwen zoals Deborah. Dit jaar maken we hiervoor een nieuwe website, waarop we concrete hulp bieden aan vrouwen met zorgen over de zwangerschap. En natuurlijk komt er weer een grote bewustwordingscampagne. Denk aan radiospotjes, videoboodschappen, billboards langs snelwegen, advertenties in kranten en berichten op sociale media.

We bidden dat deze campagne weer harten van mensen mag raken. Zodat door God gegeven leven welkom is. Uw steun is hierbij onmisbaar. Daarom vraag ik u of u de Week van het Leven mogelijk wilt maken met een gift.

Alvast heel hartelijk bedankt!

Met vriendelijke groet,
Diederik van Dijk
Voorzitter Platform Zorg voor Leven

Pro-abortusbeweging hekelt ‘spijtpil’ op basis van desinformatie

De weerstand tegen het voorschrijven van een progesteronkuur, ook wel (abortuspilremmer) of ‘spijtpil’ genoemd, na de start van een abortuspilprocedure, is enorm opgevoerd door de pro-abortusbeweging. Met grote gevolgen voor moeder en kind.

Hulpvraag

Een jonge vrouw nam onder druk van haar partner de eerste abortuspil. Na inname van de pil realiseerde de vrouw wat ze in gang had gezet en kreeg spijt en wilde gebruikmaken van de spijtpil. Haar hulpvraag kwam onlangs binnen bij de vereniging Kies Leven.

Artsen zijn door de hetze van de pro-abortusbeweging tegen de spijtpil, terughoudend geworden. Aan een nieuw zorgvuldig protocol voor huisartsen en uitbreiding van een landelijk dekkend netwerk wordt nog gewerkt door enkele huisartsen in samenwerking met Kies Leven.1 Die terughoudendheid bij artsen zorgde ervoor dat we deze vrouw niet konden helpen toen ze hulp nodig had. Ook andere organisaties konden geen hulp bieden. Dit doet enorm veel pijn, bij mij, de artsen, de vrouw en bij haar kindje wat er nu niet meer is.

Spijtpil

Al tientallen jaren wordt in de Verenigde Staten (VS) het hormoon progesteron voorgeschreven aan vrouwen die alleen de eerste van de set van twee abortuspillen (de tweede “pil” bestaat eigenlijk uit 4 vaginaaltabletten) hebben genomen en daarna spijt kregen van hun beslissing; het middel wordt daarom ‘spijtpil’ genoemd. Progesteron is een lichaamseigen geslachtshormoon dat invloed heeft op de hechting van het kindje in de baarmoeder. Ditzelfde progesteron wordt in Nederland veelvuldig ingezet bij vrouwen die middels een in-vitrofertilisatie (ivf)-behandeling een kindje willen krijgen of in sommige gevallen bij vrouwen die eerder een miskraam hebben gehad en dat bij een nieuwe zwangerschap willen voorkomen. Dit laatste is in Nederland niet zo gebruikelijk. Het extra slikken van progesteron gedurende het eerste trimester (3 maanden) kan de zwangerschap ondersteunen. Als de zwangere moeder zelf te weinig progesteron aanmaakt, kan het op deze manier worden aangevuld.

In diverse media zijn de afgelopen jaren artikelen verschenen die de werking van progesteron uitleggen. Het Reformatorisch Dagblad2 schreef hier op 10 en 13 maart 2021 al over, en kwam tot de conclusie dat het middel veilig en effectief is. Ook Weet Magazine3 plaatste een uitgebreid artikel over de toepassingen en de werking van dit zwangerschap ondersteunende hormoon in relatie tot de abortuspil.

Opvallend is dat de pro-abortusbeweging blijft spreken over “medisch riskant” of over een toegediende “overdosis”. De Groene Amsterdammer4 meldde op 10 maart 2021: “Het gebruikte medicijn, met het vrouwelijke geslachtshormoon progesteron, is niet geregistreerd als abortuspilstopper, zegt het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen. De behandeling kan volgens het College ernstig effect hebben op zowel de vrouw als haar foetus.

Onderzoek naar de spijtpil

In 2019 is in de Amerikaanse staat Californië een onderzoek5 gestart naar de werking van progesteron na inname van de eerste abortuspil, bestaande uit de chemische stof mifepriston. Aan het onderzoek deden slechts twaalf vrouwen mee. Zes van de twaalf vrouwen kregen progesteron en de andere zes een placebo (een niet werkend middel) toegediend. De tweede abortuspil werd niet gegeven.

Het onderzoek werd al snel stopgezet. Wat bleek: van de twaalf vrouwen die deelnamen aan het onderzoek, kregen er drie last van hevige bloedingen waardoor ze met een ambulance naar het ziekenhuis moesten worden gebracht. Twee van hen kregen die bloeding na inname van de abortuspil, dus nog voordat ze met progesteron waren begonnen, de derde vrouw na inname van een abortuspil in combinatie met de progesteronkuur. Na twee weken bleken vier van de zes vrouwen die progesteron-ondersteuning kregen nog zwanger te zijn, evenals twee vrouwen uit de placebogroep. Na afloop van het onderzoek hebben alle vrouwen alsnog een abortus door middel van curettage gekregen. In feite lijkt de studie erop te wijzen dat de abortuspil zélf gevaarlijk is en bloedingen veroorzaakt. Terwijl juist dit onderzoek vaak wordt aangehaald om te ‘bewijzen’ dat progesteron gevaarlijk zou zijn voor moeder en kind. Het tegendeel is juist waar, zoals het frequente succesvolle toedienen van progesteron bij ivf en na miskramen laat zien. Uit een onderzoek van de Food and Drug Administration6 (FDA; de ‘medicijnwaakhond’ uit de VS) blijkt juist dat het gebruik van progesteron tijdens de zwangerschap geen verhoogd risico geeft op schade aan het kindje.

De pro-choice-paradox

Wat we zeker weten is dat bij inname van de abortuspil het kindje van de zwangere vrouw vrijwel altijd sterft. Daar is de abortuspil immers voor bedoeld. De pro-abortusbeweging in Nederland wil deze abortuspil, met steun van de meerderheid van de Tweede Kamer, zelfs eenvoudig beschikbaar maken via de huisarts. En dat ook nog zonder de vijf dagen bedenktijd. De paradox die zo ontstaan is, is dat men zich zorgen maakt over moeder en kind bij het toedienen van progesteron, terwijl men zich geen zorgen maakt wanneer de abortuspil wordt genomen, waar altijd een kindje door sterft. Bovendien is men blijkbaar alleen pro-choice als de keuze in een abortus resulteert. Zodra de moeder voor iets anders kiest, namelijk om de abortuspil tegen te gaan, is de ‘pro’ uit ‘pro-choice’ (voor keuzevrijheid) plotseling weinig meer waard.

Overigens overlijdt het kindje strikt genomen niet door inwerking van de eerste abortuspil (bestaande uit de werkzame stof Mifepriston ) op het kindje zelf, maar omdat die pil de progesteronreceptoren in de baarmoeder blokkeert waardoor de werking van progesteron (het in stand houden van de zwangerschap) teniet wordt gedaan. Door toedienen van extra progesteron kan de werking van de eerste abortuspil worden tegengegaan, dat is ook de reden om de eerste dagen (na inname van het eerste tablet Mifepriston, tot max 72 uur later) een (overigens onschuldige) extra dosis progesteron toe te dienen.

Opvallend detail

De Groene Amsterdammer schreef zoals gezegd op 10 maart 2021: “Het gebruikte medicijn, met het vrouwelijke geslachtshormoon progesteron, is niet geregistreerd als abortuspilstopper, zegt het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen.” Zij wijst het gebruik van progesteron als abortuspilremmer dus af op basis van ‘oneigenlijk gebruik’. Dat is opmerkelijk, want misoprostol, de werkzame stof van de tweede abortuspil, is eigenlijk een maagbeschermer7. Voor vrouwen die het middel als zodanig willen gebruiken, geeft het Farmacotherapeutisch Kompas (een databank voor geneesmiddelen over werking van medicijnen en mogelijke bijwerkingen) zelfs een waarschuwing af: “Misoprostol kan uteruscontracties veroorzaken, wat kan leiden tot uterusbloedingen en abortus. Blootstelling tijdens het 1e trimester vermeerdert de kans op aangeboren afwijkingen, zoals het syndroom van Möbius, amnionstrengsyndroom, cerebrale en craniale afwijkingen en artrogrypose.”

Overigens is niet-geregistreerd gebruik (zogeheten off-labelgebruik) van geneesmiddelen niet ongebruikelijk en zeker niet verboden; wel is het wenselijk om dit op het doktersrecept te vermelden.

Voorzichtige artsen

De hetze tegen het gebruik van progesteron maakt artsen voorzichtig om dit middel voor te schrijven als een vrouw spijt krijgt na het innemen van de eerste abortuspil. Hiermee lijkt de pro-abortusbeweging te hebben bereikt dat het doden van het kindje (door de abortuspil) is veiliggesteld, maar worden moeder en kind tegelijkertijd keihard in de steek gelaten. Met regelmaat worden vrouwen onder druk gezet om een abortus te laten verrichten en laat dat nu net een veel gehoorde reden zijn dat vrouwen spijt kunnen krijgen na de inname van de eerste abortuspil.

Geen weg terug?

Vaak krijgen vrouwen te horen dat er na inname van de eerste abortuspil met mifepriston geen weg terug meer is, mede omdat die eerste pil ook schadelijk voor het kindje zou zijn wanneer de zwangerschap toch behouden zou blijven. Het Bijwerkingencentrum Lareb8 (de overheidsorganisatie die bijwerkingen op medicijnen registreert) schrijft hierover:

“Mifepriston wordt in combinatie met misoprostol gebruikt voor het afbreken van een zwangerschap. Er is nog maar beperkt onderzoek gedaan naar de mogelijke effecten van mifepriston op de ongeboren vrucht als de zwangerschap toch doorgaat. Een studie beschrijft 257 vrouwen met gebruik van mifepriston. Deze vrouwen kregen bovendien progesteron om de werking van mifepriston tegen te gaan. Er werd geen hoger risico gezien op afwijkingen.”

De conclusie is dat de pro-abortusbeweging niet eerlijk is in hun informatievoorziening omtrent het gebruik van progesteron. Hiermee zet zij de samenleving en diverse media op het verkeerde been. Dit is een zorgelijke en onwenselijke situatie, omdat het ervoor zorgt dat vrouwen met spijt in de steek worden gelaten en prille kinderlevens onnodig sterven.

Op dit moment wordt door de vereniging Kies Leven gewerkt aan een landelijk dekkend netwerk van artsen en gynaecologen die de vrouwen bij deze zwangerschapsondersteuning begeleiden. Kies Leven is nog op zoek naar artsen en gynaecologen die zich hierbij willen aansluiten. Wilt u hier ook aan meewerken? Neem dan contact op via info@kiesleven.nl. Als dit landelijk dekkende netwerk er is, kan de abortuspil-stopper weer worden voorgeschreven.

© Gereformeerd Venster. Dit artikel is met toestemming overgenomen uit de digitale nieuwsbrief Gereformeerd Venster. Abonneren kan via info@gereformeerdvenster.nl of www.gereformeerdvenster.nl. Een abonnee op deze nieuwsbrief is gratis!

Voetnoten