Home » Artikelen geplaatst door Elise van Hoek
Auteursarchief: Elise van Hoek
Drs. Elise van Hoek over debat in Tweede Kamer wetsvoorstel ‘homogenezing’ – Uitgelicht! 12 februari 2025
Op 12 februari 2025 was drs. Elise van Hoek te gast in het programma Uitgelicht! van Family7. Zij sprak daar over een recent onderzoek dat de Nederlandse Patiëntenvereniging (NPV) liet uitvoeren door DirectSearch en het wetsvoorstel om conversiehandelingen strafbaar te stellen. Met dank aan Family7 staat deze video online en kunnen we deze via onze website delen.
Onder de video staat de volgende informatie:
“Volgende week debatteert de Tweede Kamer over het wetsvoorstel strafbaarstelling conversiehandeling. Dit betekent dat het strafbaar kan worden dat therapie, om de seksuele gerichtheid of genderidentiteit van iemand te beïnvloeden, met gevolgen komt. Onder deze vormen van therapie valt in het wetsvoorstel ook pastorale zorg en een simpelweg gesprek.”
Het persbericht van de NPV over deze kwestie is hier te vinden.
COLUMN: Bidden is geen misdaad
‘Bidden zou geen misdaad moeten zijn. Christenen verbieden om voor hun homoseksuele vrienden te bidden is onderdrukkend en verkeerd.’ Zo opent de Britse website Let us pray (letuspray.uk). Dit gaat over de bedreigingen voor de kerk als er wetgeving komt die ‘conversietherapie’ verbiedt. Druk wordt verboden, tenzij het de juiste druk is.
Deze wet staat ook in Nederland op de agenda. De bespreking stond gepland kort na de zomer, maar is doorgeschoven naar januari. En dat terwijl de indieners het liefste snel doorpakken en via de strategie van no debate deze wet willen invoeren. Ondertussen weet niemand echt wat conversiehandelingen nu zijn. Conversiehandeling is geen medische term, maar gekozen door LHBT+-actievoerders. Politici baseren zich nu op de idee dat er elektroshocks en homeopathie worden aangeboden om iemands seksuele gerichtheid of genderidentiteit te beïnvloeden. Opvallend is dat het wetsvoorstel ook gaat over basale zaken als gesprekken, praattherapieën en gebed. Dit gaat ontzettend ver. De wens achter het wetsvoorstel is een stop op het bepleiten van bijbelse seksuele ethiek. Een verbod op conversiehandelingen zou dan een veto kunnen betekenen over het gewone werk van kerken. Dingen als preken, pastoraat en gebed komen onder verdenking te staan.
Opmerkelijk aan dit wetsvoorstel is dat het moet afdwingen dat de burger geen ‘druk’ uitoefent die de seksuele of genderidentiteit van een ander zou onderdrukken. Anderzijds mag de overheid wél druk uitoefenen als dit seksuele en genderdiversiteit bevordert bij haar burgers. Nederland en Groot-Brittannië staan niet alleen. Via de Rainbow Map (rainbowmap.ilga-europe.org), de Regenboog-kaart, wordt gemonitord of landen een beetje in de pas lopen met deze agenda.
Het voelt vreemd dat er serieus een wetsvoorstel in behandeling wordt genomen dat mensen tot een bepaalde – volgens de initiatiefnemers enig juiste – visie dwingt. Uiteraard is daar het strafrecht niet voor: de Tweede Kamer zou dergelijke pogingen tot inperking van basale grondrechten moeten onderscheppen. In Engeland liep een verbod op conversietherapie tot nu toe op niets uit. Politici begrijpen daar steeds beter wat de wet inhoudt. Verzet komt vanuit diverse politieke kleuren. Nu Nederland nog.
Dit artikel is met toestemming overgenomen uit De Waarheidsvriend. De volledige bronvermelding luidt: Hoek-Burgerhart, E. van, 2024, Column. Bidden is geen misdaad, De Waarheidsvriend 112 (50): 7 (artikel).
COLUMN: Straf voor gesprek
Als in 2020 Covid toeslaat, staat Julies leven op zijn kop. Ze voelt zich eenzaam, alleen en geïsoleerd. Begin 2021 installeert ze TikTok op haar telefoon en begint ze uren online door te brengen. Algoritmen bepalen wat ze tegenkomt. Uiteindelijk ‘ontdekt ze de LGBTQ+-gemeenschap‘ en begint ze haar identiteit in twijfel te trekken. ‘In het begin was het alleen mijn seksualiteit: panseksueel, lesbisch, misschien bi?‘, schrijft ze later in haar dagboek. Uiteindelijk zorgen filmpjes waarin kijkers wordt gevraagd of ze zich ‘angstig en ongemakkelijk voelen’ in hun eigen lichaam, ervoor dat Julie haar genderidentiteit in twijfel trekt.
‘Transgender activisten plaatsten actief video’s over hoe ik op een ‘veilige’ manier mijn borsten kon binden. Ze legden me uit hoe euforisch ik me zou voelen als ik testosteron (geslachtshormoon) zou gaan gebruiken. Hoe meer ik werd gehersenspoeld door deze video’s, hoe meer ik ermee begon te resoneren‘, schrijft ze. Julie begint zich dan te identificeren als non-binair en vertelt dit aan klasgenootjes. Haar ouders weten niet dat Julie zich laat aanspreken als ‘die/hun’ en een nieuwe naam heeft gekozen. Pas maanden later horen haar ouders wat er stilletjes gaande is op school. Als ze bezwaar maken en docenten vragen om hen te betrekken over hu dochter, belt de school de kinderbescherming, die een onderzoek naar de ouders instelt.
In december 2023 realiseert Julie zich dat ze is meegesleurd in een hup en besluit ze weer als meisje door het leven te gaan. Julie woont in de VS. Amerikaanse toestanden, toch?
In oktober bespreekt de Tweede Kamer een wetsvoorstel dat het strafbaar moet maken als omstanders ‘onderdrukkende’ invloed uitoefenen op iemands seksuele gerichtheid of genderidentiteit. Opvallend is dat het wetsvoorstel gaat over basale zaken als gesprekken, praattherapieën en gebed. Dit alles samengevat onder de noemer ‘conversiebehandeling’. Verdachten riskeren maximaal een jaar cel of een boete van 22.500 euro. Bij herhaling kan dit oplopen en kan betrokkene uit zijn beroep worden gezet.
Wordt deze wet werkelijkheid, dan zijn meisjes als Julie vogelvrij. Gesprekken mogen wel gevoerd worden, maar alleen ‘als die bijdragen aan acceptatie’. De ouder, docent, psycholoog of dominee die vragen stelt bij een zelfgekozen identiteit, loopt risico’s. Staat hem of haar straks straf te wachten?
Dit artikel is met toestemming overgenomen uit De Waarheidsvriend. De volledige bronvermelding luidt: Hoek-Burgerhart, E. van., 2024, Straf voor gesprek, De Waarheidsvriend 112 (38): 7 (artikel).
COLUMN: Gekleurd
Dat niet iedereen hetzelfde denkt over abortus, weten we. Er zijn tegenstanders die dat laten blijken in woorden en daden en anderzijds zijn er activisten die liefst elke drempel weg willen nemen. Ben je waker bij een abortuskliniek, dan kun je op weinig sympathie rekenen of staat je zelfs een aanhouding te wachten. Wil je abortus uit het strafrecht halen, dan heb je de wind mee in veel media. Daarnaast is er een overgrote groep die het ook wel veilig vindt ‘er geen mening over te hoeven hebben’. Een redacteur van NRC lijkt zich niet te schamen om kleur te bekennen. Ze schreef een stukje voor de krant onder de kop ‘Italië wil EU-geld uittrekken voor anti-abortus-activisten’.
Een korte samenvatting:
“Rome wil ‘anti-abortusactivisten’ toegang geven tot centra voor gezinsplanning, waar vrouwen die een abortus willen vooraf op consult moeten komen. Na zo’n consult volgt een verplichte wachttijd, alvorens zij – uitsluitend in een ziekenhuis – terecht kunnen om hun zwangerschap te beëindigen. Maar er komt nu een ‘nieuwe hinderpaal’, door vaak streng religieuze pro-life-organisaties toe te laten in centra voor gezinsplanning. Een woordvoerder van zo’n centrum noemt dit een ‘perverse maatregel’ omdat vrouwen op een kwetsbaar moment geconfronteerd worden met ‘lui die hen proberen te overtuigen het kind toch te houden, of af te staan voor adoptie’. De ‘oerconservatieve familiewaarden’ van de Italiaanse partij Fratelli d’Itallia zouden vrouwen niet werkelijk dienen, maar de partij zou hulp bieden aan moeders die het moeilijk hebben gebruiken als ‘vals voorwendsel’ om overheidsgeld toe te schuiven naar een aantal ‘radicaal religieuze anti-abortusorganisaties’.”
Je knippert hier toch echt met je ogen. NRC wil kwaliteitsjournalistiek bieden voor een serieus publiek. Maar hier gaat een redacteur haar boekje ver te buiten. Dit is niet objectief en evenwichtig, maar verslaglegging vanuit een sterk politiek frame. Het zou al een stap in de goede richting zijn om daadwerkelijk ook een woordvoerder van zo’n ‘radicaal religieuze anti-abortusorganisatie’ aan het woord te laten. Of een vrouw die dankzij ‘perverse maatregelen’ en ‘hinderpalen’ toch voor haar kind gekozen heeft. Dan vervult journalistiek de rol die haar past. Het is voor deze krant hoog tijd voor diepgaande bezinning op de koers die zij vaart.
Dit artikel is met toestemming overgenomen uit De Waarheidsvriend. De volledige bronvermelding luidt: Hoek-Burgerhart, E. van., 2024, Gekleurd, De Waarheidsvriend 112 (19): 15 (artikel).
Elise van Hoek (NPV): verzoek om duo-euthanasie neemt toe – Uitgelicht! 14 februari 2024
Op 14 februari 2024 was drs. Elise van Hoek van de Nederlandse Patiëntenvereniging (NPV) te gast in het programma Uitgelicht! van Family7. Zij sprak over de toenemende verzoeken tot duo-euthanasie. Dit kwam in het nieuws doordat het hoogbejaarde echtpaar Van Agt zo ook hun leven hebben beëindigd. Met dank aan Family7 staat deze video online en kunnen we deze via onze website delen.
Onder de video staat de volgende informatie:
“Sinds het overlijden van oud-premier Van Agt staat duo-euthanasie volop in de belangstelling. Dit is een vorm waarbij twee partners euthanasie toepassen. Uit cijfers blijkt dat steeds meer mensen kiezen voor deze vorm.”
Regeling om levens van kinderen te beëindigen bevat veel losse eindjes
Dit artikel is geschreven samen met Yvonne Geuze-van Horssen (MSc.)
De regeling voor actieve levensbeëindiging van kinderen tot twaalf jaar zal van toepassing zijn op vijf tot tien kinderen per jaar. Maar patiëntenorganisatie NPV-Zorg voor het leven is er niet gerust op dat het bij dit aantal zal blijven.
Situaties van ernstig zieke kinderen kunnen zó schrijnend zijn, dat de wens ontstaat het leven van het kind te beëindigen. Vanaf donderdag 1 februari wordt een nieuwe regeling van kracht waarmee actieve levensbeëindiging bij kinderen tot twaalf jaar wordt gereguleerd. De regeling is van toepassing op kinderen in de terminale fase, die uitzichtloos en ondraaglijk lijden en voor wie palliatieve zorg niet toereikend is.
Met de komst hiervan, zo hopen voorstanders, zal actieve levensbeëindiging een beter begaanbare route worden. Vanaf de ontwikkeling van de regeling heeft NPV-Zorg voor het leven zich hiertegen verzet. Dat heeft allereerst te maken met onze ethische uitgangspunten, maar ook met de praktische keuze om een regeling te maken.
Lijden
Niemand wil dat kinderen lijden. Gelukkig is de vraag om actieve levensbeëindiging bij kinderen zeldzaam. De kinderpalliatieve zorg is de laatste jaren volop ontwikkeld waardoor veel ernstig zieke kinderen en hun naasten goede zorg ontvangen. Toch kent deze zorg ook hiaten. Onderzoeken wijzen op het tekort aan kinderverpleegkundigen, de noodzaak van betere communicatie en de knelpunten in symptoomverlichting. Een signaal dat schuurt met de ideeën om de route van actieve levensbeëindiging meer begaanbaar te maken.
Een ander bezwaar richting actieve levensbeëindiging bij kinderen gaat over hun kwetsbaarheid. Waar het ‘vrijwillig en weloverwogen verzoek’ een belangrijke bouwsteen is van het Nederlandse euthanasiebeleid, ontbreekt dit verzoek bij kinderen. Kinderen zijn beïnvloedbaar en zijn (veelal) niet wilsbekwaam.
Ook is bekend dat ouders en medici het lijden van kinderen soms heel verschillend interpreteren. In de al bestaande praktijk van levensbeëindiging bij baby’s was er bijvoorbeeld forse discussie onder artsen of ernstige spina bifida (een open ruggetje) een goede grond vormt om het leven van baby’s te beëindigen. Niet voor niets hebben ook de landen om ons heen geen regulering voor actieve levensbeëindiging bij wilsonbekwame kinderen. Kinderen verdienen de beste zorg en hun levens bescherming.
Kern van ons bezwaar
Bovenstaande, maar ook onze overtuiging dat de dood te groot is voor de mens en dat God het leven geeft en neemt, vormt de kern van ons bezwaar. Maar ook wanneer je ruimte voor actieve levensbeëindiging bij kinderen toelaatbaar acht, zijn er bezwaren tegen een regeling. Zo kun je vragen stellen bij de noodzaak hiervan. Het College van procureurs-generaals stelde recent nog dat een regeling weinig zal toevoegen aan de al bestaande strafuitsluitingsgrond in de wet, waardoor actieve levensbeëindiging bij kinderen nu ook al ongestraft kan blijven.
Daarnaast is een regeling niet passend bij dit gevoelige en zwaarwegende onderwerp. Nu de regering kiest voor het maken van een regeling in plaats van een wet, ontbreken belangrijke democratische procedures zoals toetsing aan het internationaal recht. Onduidelijk blijft of het juridisch regelen van actieve levensbeëindiging bij kinderen binnen de internationale rechtsorde überhaupt mogelijk is.
Alternatieve manieren
Ook op de inhoud van de regeling hebben we kritiek. Procedurele zaken, zoals de meldingsprocedure en werkwijze van de beoordelingscommissie zijn uitvoerig beschreven. Ook wordt in de toelichting benadrukt dat het om situaties gaat waarin artsen, in samenspraak met de ouders en – indien mogelijk – het kind tot de overtuiging zijn gekomen dat er geen alternatieve manieren zijn om het lijden weg te nemen.
Opmerkelijk is echter dat de regeling geen uitgewerkte zorgvuldigheidseisen bevat. Deze zullen pas na praktijkervaringen geformuleerd worden. Hoewel het positief is dat zo het gesprek gaande blijft, zijn wij van mening dat belangrijke zaken nu te onduidelijk blijven. Zo wordt niets gezegd over de reikwijdte van en wijze van oordelen over de begrippen ‘terminaal’ en ‘lijden’, en of toekomstig lijden ook een grond kan vormen voor actieve levensbeëindiging. De overheid zou hierbij minstens een ondergrens moeten vaststellen.
Verstrekkende gevolgen
De gevolgen van de regeling zijn verstrekkend. Het probleem van een juridisch kader is dat er van een uitzondering een regel wordt gemaakt die nieuwe dilemma’s oplevert. Dat zet de deur open naar het nemen van verdere stappen die bedreigend zijn voor mensen in kwetsbare posities. Hoe bijvoorbeeld om te gaan met kinderen die niet terminaal ziek zijn, maar wel ernstig lijden? Zij hebben immers, zonder ingrijpen, nog langer lijden te verdragen. Andere vragen zijn: wat doet de beschikbaarheid van een regeling met de verwachtingen die ouders hebben richting een arts? En hoe wij als samenleving naar het leven en lijden kijken? Nu nog wordt geschat dat de regeling van toepassing zal zijn op vijf tot tien kinderen per jaar, maar de open normen in de regeling stellen niet gerust dat het bij dit aantal zal blijven.
Dat het hier over wilsonbekwamen gaat, maakt dat deze discussie niet enkel kinderen raakt. Door ziekte, beperking of ouderdom kan iedereen in een wilsonbekwame positie terechtkomen. Met het leven beëindigen van wilsonbekwamen, of ze nu jong of oud zijn, slaan we een geheel nieuwe weg in. De regeling bij kinderen raakt dus aan het geheel van opvattingen over de (zelf)gekozen dood.
Dit artikel is met toestemming van de auteur overgenomen van het Nederlands Dagblad. Bron: Hoek-Burgerhart, E. van, Geuze-van Horssen, Y., 2024, Regeling om levens van kinderen te beëindigen bevat veel losse eindjes, Nederlands Dagblad 80 (21.586): 16 (Artikel).
Drs. Elise van Hoek (NPV Zorg) over genderdysforie en lesmateriaal op scholen – Uitgelicht! 14 maart 2023
Op 14 maart 2023 was drs. Elise van Hoek te gast in het programma Uitgelicht! van Family7. Zij sprak in dit programma over genderdysforie en lesmateriaal op scholen. Met dank aan Family7 staat deze video online en kunnen we deze via onze website delen.
Onder de video staat de volgende informatie:
“Kinderen worden in lespakketten voor scholen gevraagd na te denken of ze wel daadwerkelijk jongen of meisje zijn. Steeds meer mensen worstelen met hun genderidentiteit en vragen zich af of ze wel in het juiste lichaam zijn geboren. Waar komt de toename van gendertwijfel vandaan en wat zijn de gevolgen?”
Transgenderwet ondermijnt man- en vrouw-zijn
De transgenderwet die op de agenda van de Tweede Kamer staat, geeft een nieuwe definitie van wat een man of vrouw is. Niet de biologie maar iemands overtuiging is doorslaggevend. Dat heeft verstrekkende gevolgen.
De nieuwe transgenderwet die demissionair minister Sander Dekker heeft voorgelegd (de Tweede Kamer vergadert hierover volgens de huidige planning komende maand) moet het verder vereenvoudigen om juridisch van geslacht te veranderen. De verklaring van een arts of psycholoog dat er sprake is van een duurzame overtuiging tot het andere geslacht te behoren, is niet langer nodig. Bovendien vervalt de leeftijdsgrens, zodat ook kinderen jonger dan zestien jaar hun geslachtsregistratie kunnen wijzigen.
Mannen en vrouwen zijn verschillend, wat lichamelijk is terug te zien in geslachtscellen, chromosomen, hormonen en uiterlijke kenmerken. In de gezondheidszorg wordt steeds meer ontdekt hoe belangrijk het is om bij onderzoek en behandeling onderscheid te maken tussen mannen en vrouwen. Maar voor alle mensen geldt dat onze gedachten en gevoelens een relatie met ons lichaam hebben. Mensen zijn één geheel; lichaam en psyche zijn nauw verweven. Als we ons dat bewust zijn, helpt dat om mee te leven met mensen die een sterke tegenstelling tussen hun lichaam en gevoelens ervaren. Je bent een man maar voelt je vrouw, of omgekeerd (genderdysforie). Waar vroeger travestiet of transseksueel hiervoor gangbare benamingen waren, is dat nu het woord transgender. De gevoelde tegenstrijdigheid kan een grote last zijn en veel verdriet veroorzaken.
Een kleine uitstap: we hebben het hier dus niet over intersekse (of DSD), een aangeboren aandoening. Deze problematiek laat ik hier verder rusten.
Genderdiversiteit
Zorgvuldige aandacht voor genderdysforie is dringend nodig. Dat mensen met gendersdysforie een diepgaande wens hebben van het andere geslacht te zijn, onderstreept dat iemands geslacht ertoe doet.
Dit staat haaks op een tegenbeweging die het geslacht juist relativeert. Er zouden geen twee geslachten zijn, maar meerdere genders. Er is een prisma aan termen ontstaan, zoals genderqueer, bigender, pangender en genderfluïde. Deze woorden moeten duidelijk maken dat gender en geslacht vloeiend (fluïde) zijn, niet met biologische kenmerken te duiden zijn maar slechts zijn gefundeerd in de beleving van het individu.
De transgenderwet die minister Dekker neerlegt, staat niet op zichzelf, maar is een uitvloeisel van internationale belangen. Wereldwijd worden SOGI-wetten ingevoerd. SOGI staat voor seksuele oriëntatie en genderidentiteit. Deze wetgeving legt vast dat er geen medische diagnose van genderdysforie meer nodig is, geen hormonale therapie of operatieve ingreep en geen verandering in uiterlijk om van geslacht te veranderen. De realiteit van man of vrouw zijn bestaat alleen nog in het hoofd van de persoon die zegt man of vrouw te zijn. Je kunt je dus een vrouw noemen, maar een penis hebben. Of zeggen dat je een man bent, maar je eigen kind baren.
De toenemende druk op de transgenderzorg geeft in dit opzicht te denken. Op dit moment staan zo’n 5000 personen met genderdysforie op een wachtlijst voor behandeling. Dat zijn steeds vaker jonge kinderen, drie keer zo veel meisjes als jongens. Het wetsvoorstel maakt mogelijk dat kinderen jonger dan zestien jaar de vermelding van hun geslacht laten veranderen. Kinderen en jongeren zijn echter beïnvloedbaar, door vrienden of sociale media. Ze kunnen gevolgen en risico’s op de lange termijn van ingrijpende beslissingen nog niet goed overzien. Het is bekend dat genderdysforie bij de meeste kinderen vanzelf verdwijnt. Maar een meisje dat zichzelf al op jonge leeftijd wettelijk, en daarmee ook sociaal, presenteert als jongen, wordt belemmerd in het later alsnog onbevangen aanvaarden van het geboortegeslacht. Hier komt bij dat het wetsvoorstel het mogelijk maakt ouders bij het besluit tot geslachtsaanpassing uit te schakelen. Dit is roekeloos en een onaanvaardbare ontkenning van de verantwoordelijkheid van ouders in de ontwikkeling van hun kind.
Zelfidentificatie
Deze wetswijziging maakt zelfidentificatie mogelijk. Geslacht wordt een ”label” dat je zelf kunt kiezen. Of dat label strijdig is met de biologie, doet er niet toe.Daarmee wijzigt de wettelijke definitie van wat een man of een vrouw is. Biologie erodeert en culturele opvattingen over wat het betekent man of vrouw te zijn, worden ondermijnd. Wie het transgenderdebat volgt of er zich in mengt, merkt de dwingende tot zelfs agressieve argumentatie, die geen ruimte laat voor tegenspraak.
Toch kunnen we dit niet laten gebeuren. Zeker voor kinderen en jongeren draagt deze ontwikkeling eraan bij dat ze zich verward voelen over hun plaats in de wereld. Transgender zijn wordt in de media afgeschilderd als hip en cool. Maar er is niets cools aan als volwassenen het voor jongeren lastiger maken hun overgang naar de volwassenheid te maken of hen mede onderdompelen in een identiteitscrisis.
Geslacht doet ertoe. Dit ontkennen of uitvlakken in wetgeving en beleid tast de unieke waardigheid van mannen en vrouwen aan. Een regering met twee christelijke partijen zou dit niet mogen laten passeren.
De auteur schreef al eerder een opiniestuk over deze kwestie. Dit artikel is ook op deze website geplaatst en hier te vinden.
Dit artikel is met toestemming van de auteur overgenomen uit het Reformatorisch Dagblad. De volledige bronvermelding luidt: Hoek-Burgerhart, E. van, 2021, Transgenderwet ondermijnt man- en vrouw-zijn, Reformatorisch Dagblad 51 (218): 32-33 (artikel).
Geslachtsverandering bij kinderen is spelen met vuur – Wat als deze jonge tieners als volwassene spijt gaan krijgen?
Jongeren met genderproblematiek zijn niet gebaat bij de wijziging van de wet waardoor ze gemakkelijker kunnen veranderen van genderidentiteit, betoogt Elise van Hoek van de christelijke organisatie NPV-Zorg voor het leven.
Demissionair minister Sander Dekker van rechtsbescherming wil de procedure vereenvoudigen waarmee een geslachtsvermelding op de geboorteakte kan worden veranderd. De deskundigenverklaring waarin een arts of psycholoog vaststelt dat sprake is van een duurzame overtuiging tot het andere geslacht te behoren, vervalt.
Tevens verdwijnt de leeftijdsgrens, zodat ook kinderen jonger dan zestien jaar hun geslachtsregistratie kunnen wijzigen. Een operatie is geen voorwaarde meer voor deze wijziging. Die wordt ook niet gewenst door iedereen die gebruik wil maken van de nieuwe mogelijkheden. De gedachte achter de wet is dat het bepalen van je geslacht een persoonlijke zaak is, ongeacht het biologische geslacht. Belangrijk is je ‘genderidentiteit’ en die ontdek je zelf, zonder psychiater of psycholoog. Een officiële diagnose is dus overbodig en belemmerend en anderen dienen zich aan te passen aan deze zelfidentificatie.
Privacy
Deze veranderingen gelden niet enkel voor persoonlijke relaties, maar zullen ook doorwerken op andere terreinen. Denk aan de betrouwbaarheid van databestanden over het aantal mannen of vrouwen. En aan de privacy van ruimten die nu zijn bestemd voor mannen of vrouwen. Er kan zich elk moment een biologische man melden die zich presenteert als vrouw. En omgekeerd.
Deze wetswijziging valt samen met een andere ontwikkeling. Steeds meer pubermeisjes melden zich bij de genderpoli, en ook de leeftijd van kinderen die aankloppen wordt lager. Het voorstel ook voor jongeren onder de zestien een wijziging op de geboorteakte mogelijk te maken, sluit aan bij deze trend.
Toch is dit spelen met vuur. Onvoldoende duidelijk is wat de oorzaken van deze stijging zijn. Uit onderzoek is bekend dat genderdysforie (onbehagen over het eigen geslacht) bij kinderen in de meeste gevallen overgaat. Dat pleit voor terughoudendheid om naam en aanspreekvorm al te snel aan te passen. De weg terug moet immers open blijven.
Puberteitsremmers en operaties hebben ingrijpende lichamelijke gevolgen, zoals levenslange afhankelijkheid van medicijnen en onvruchtbaarheid. Wat als deze jonge tieners als volwassene spijt gaan krijgen?
De toename van meisjes die jongen willen worden blijkt ook in onder meer Zweden, Groot-Brittannië en de VS. Daarbij signaleren deskundigen dat de vraag verandert. Waren het eerst kinderen met een duidelijk aanwijsbare geschiedenis van problemen met het eigen geslacht, nu is dat niet meer zo.
Sociale besmetting
Er zijn sterke aanwijzingen dat verwarring rond geslacht en gender ontstaat door ‘sociale besmetting’ en dat sociale media daarbij een grote rol spelen.
Jongeren die de meeste of zelfs al hun informatie van sociale media halen, lijken verstrikt te raken in een sociale omgeving die hen ertoe brengt zich als transgender of non-binair te presenteren. Dat lijkt eerder een sociale daad, die het gevolg is van de geschapen verwarring, dan de uitdrukking van een duidelijke identiteit. Dit hardop zeggen is echter zeer omstreden. Wetenschappers die onderzoek willen doen naar de veranderde vraag naar transitie en ook naar het bestaan van spijt over de transitie ontmoeten grote weerstand. En dat is ernstig. Want door het ontbreken van objectieve kennis kunnen fouten gemaakt worden met gevolgen die niet meer terug te draaien zijn.
Het nieuwe wetsvoorstel biedt burgers, ook kinderen, herhaaldelijk de mogelijkheid te veranderen van man naar vrouw of omgekeerd. Dit geeft een signaal af van normalisatie en ultieme vrijheid. Kinderen die nog niet kunnen overzien wat het betekent om man of vrouw te zijn, worden teruggeworpen op zichzelf. We moeten de merkwaardige stijging van de vraag naar transitie én de signalen van sociale besmetting en spijt zeer serieus nemen. Een wetswijziging past daar niet bij.
Dit artikel is met toestemming van de auteur overgenomen uit Trouw. Het originele artikel is hier te lezen.
Meest recente berichten
-
The First Nordic Creation Research Conference (6) Tomi Aalto (MSc.) – Organismal Variation in a Post-Genesis World in the Light of Epigenetics
-
COLUMN: Archeologie op Urk
-
Drie krachtige intuïties die een aanwijzing vormen voor het Godsbestaan – Carel de Lange (MSc.) houdt lezing voor cursisten
-
Vogel bezit wonderbaarlijke ‘TomTom’
-
Zo voelt een dinosaurus – Een bespreking