Fundamentum

De Europese Federatie One of Us hekelt de grondwettelijke goedkeuring van abortus door Frankrijk als een gevaarlijke maatschappelijke afwijking en pleit voor de bescherming van het ongeboren kind en werkelijke empowerment van vrouwen. One of Us roept op tot een hernieuwde toewijding aan de menselijke waardigheid en rechten, en een Europa dat elk leven koestert en beschermt.

Ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag betreurt de Europese Federatie One of Us de beslissing van Franse beleidsmakers om abortus in de grondwet te verankeren. De Federatie benadrukt dat alle wetenschappelijke bewijzen de continuïteit van het menselijk leven vanaf de bevruchting aantonen en benadrukt het belang van de bescherming van het ongeboren kind, wiens hart al in de vierde week van de ontwikkeling begint te kloppen.

Abortus in de Franse grondwet vertegenwoordigt een gevaarlijke maatschappelijke afwijking en waan, in tegenstelling tot wat radicale feministen en media onder invloed van ultra-progressieve ideologieën beweren. Het besluit van Frankrijk maakt het land geen pionier op het gebied van vrouwenrechten. In plaats daarvan symboliseert het een gevaarlijk pad van sociale verdeeldheid, ontmenselijking, gebrek aan steun voor vrouwen die ervoor kiezen hun zwangerschap voort te zetten en een bedreiging voor fundamentele mensenrechten zoals de vrijheid van meningsuiting en gewetensbezwaren. Dit is vooral zorgwekkend omdat Frankrijk een van de hoogste aantallen abortussen per jaar heeft, met meer dan 230.000 gerapporteerde abortussen in 2022.

“Abortus zal dieper verankerd zijn in de harten van vrouwen die het ondergaan dan in het marmer van de Grondwet” heeft Jean Marie Le Méné, de voorzitter van de Jerome Lejeune Foundation, een Frans lid van de federatie One of Us, verklaard.

Deze Franse politieke beslissing is niet representatief voor de Franse samenleving noch voor Europa

In tegenstelling tot wat sommige media beweren, weerspiegelt het in de grondwet opnemen van abortus niet nauwkeurig de waarden van de Franse samenleving of Europa. Veel Franse NGO’s, burgers en politieke figuren verzetten zich tegen de opname van abortus in de Grondwet en zien dit als een puur politieke en ideologische manoeuvre. Ze spreken hun schaamte uit over deze koers en dringen er bij andere EU-lidstaten en landen op aan om het voorbeeld van Frankrijk niet te volgen. In plaats van een voorbeeld te stellen voor de vernietiging van menselijk leven, is het noodzakelijk om de bescherming ervan prioriteit te geven en het te koesteren.

Een deel van de Franse beleidsmakers en media die de opname van abortus in de Grondwet toejuichen, proberen deze pleitbezorging uit te breiden naar Brussel en de Europese instellingen, met als doel abortus als een Europese waarde vast te leggen. Aurore Bergé, de Franse Minister voor Gelijkheid tussen Vrouwen en Mannen, verklaarde onlangs: “We willen abortus opnemen in het Handvest van de Grondrechten van de EU.”

Het Europese burgerinitiatief One of Us, ondertekend door meer dan 1,7 miljoen Europese burgers en de federatie van bijna 60 nationale NGO’s zijn tegen abortus in het EU-Handvest van de grondrechten. One of Us roept op tot de bescherming van het menselijk leven en de menselijke waardigheid vanaf de conceptie tot de natuurlijke dood.

Dialoog en actie bevorderen die de fundamentele waarden van Europa hooghouden

Ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag roept One of Us vicevoorzitter Pablo Siegrist de media, verenigingen en beleidsmakers op om te luisteren naar de hartslag van Europa. “Europa kan de samenleving niet verenigen en de toekomst niet opbouwen door te vertrouwen op ontmenselijking en vernietiging. Luisteren naar de hartslag van Europa betekent de echte urgenties aanpakken: de waarde van het leven van de jongste mensen erkennen, steun voor zwangere vrouwen in moeilijkheden of nood vergemakkelijken en adoptiemogelijkheden uitbreiden voor vrouwen en gezinnen die niet voor hun kind kunnen zorgen.”

One of Us probeert de stem van het leven in Europa te versterken – een leven dat klopt voor eenheid, waardigheid en respect voor ieder mens. De collectieve missie van One of Us is het stimuleren van dialoog en actie die deze fundamentele waarden hooghouden en pleiten voor oplossingen die het leven eren en echte eenheid bevorderen.

Online

Hieronder ziet u welke (online) media en of andere kanalen aandacht hebben besteed aan dit bericht:

(1) Kies Leven: https://kiesleven.nl/internationale-vrouwendag-one-of-us-dringt-aan-om-te-luisteren-naar-de-hartslag-van-europa/.
(2) Fundamentum: https://www.oorsprong.info/persbericht-internationale-vrouwendag-one-of-us-dringt-aan-om-te-luisteren-naar-de-hartslag-van-europa/.

De vereniging Kies Leven heeft in een uitgebreid rapport/informatiegids “Zorgen om zwangerschapsafbreking in Nederland 2023” diverse punten op een rij gezet over het thema zwangerschapsafbreking (abortus) en op 27 februari is deze informatiegids bij de Eerste en Tweede Kamer aangeboden. Kamerleden Diederik van Dijk (SGP), Mirjam Bikker (ChristenUnie) en Jochem Vrugt (beleidsmedewerker BBB) kwamen hun exemplaar persoonlijk in ontvangst nemen. Alle overige leden van de Staten Generaal hebben de informatiegids in hun postvakje gevonden. We zien uit naar wat ieder van hen met de informatie gaat doen.

Al jaren is er een beweging aan de gang die abortus steeds verder wil normaliseren. Het moet eenvoudiger, het moet laagdrempeliger en het mag zeker geen negatieve gevolgen hebben. Elk ander geluid over abortus wordt tegengesproken of zelfs ontkend.

Een recent voorbeeld hiervan (niet meegenomen in het bovengenoemde rapport met sluitingsdatum 31-12-2023): onlangs plaatste huisarts Sophie Brühl een artikel op LinkedIn over verschillende anticonceptiemethodes. Maria Grijpma schreef daaronder de volgende opmerking: “Ik heb jaren in een abortuskliniek gewerkt. Heb veel vrouwen liefdevol begeleid en door de angst en pijn heen gepraat. Een abortus is niet niks. Dat laat littekens na, later spelen spijt en schuld en schaamte ook vaak op. En dan heb ik het nog niet over de ‘systemische blik’ plus gevolgen: Je had (het begin) van een kindje, dat niet geboren is en wel een plek heeft in het familiesysteem.” En: “Ik weet wel dat er vele tranen vloeien, dat vrouwen soms na 30 jaar alsnog wroeging kunnen hebben, omdat ze de pijn destijds verborgen. De baarmoeder, zo’n gevoelig orgaan…voorkomen lijkt me echt veel beter dan normaliseren.” Een heel eerlijke reactie. Maar wat een commentaar van gynaecologen, huisartsen en pro-abortusactivisten, die hun uiterste best doen om de beweringen van Maria Grijpma te neutraliseren.

De informatiegids zwangerschapsafbreking

In het rapport (76 pagina’s) is aandacht voor allerlei aspecten van het onderwerp abortus waar we in de dagelijkse praktijk als vereniging Kies Leven tegen aan lopen. Hieronder enkele daarvan.

Het doel van de Wet afbreking zwangerschap is recht doen aan het ongeboren leven én aan de noodsituatie van de vrouw. De overheid wil het aantal abortussen zo laag mogelijk houden. Hiervoor wil zij goede voorlichting en gratis anticonceptie inzetten. Echter de registratie van redenen voor een abortus, welke noodsituatie ertoe leidde is niet openbaar. Dit belemmert de overheid in het zoeken naar effectieve oplossingen.

Nog vrij recent zijn de vijf dagen bedenktijd afgeschaft en komt in 2025 de abortuspil beschikbaar via de huisarts. Meer dan de helft van de huisartsen wil hier niet aan meewerken.

De initiatiefwet om abortus uit het Wetboek van Strafrecht te halen is een volgende stap om abortus nog laagdrempeliger te maken. Ook hier zijn risico’s aan verbonden zoals beschreven in de informatiegids.

Abortuspillen nemen een grote vlucht (letterlijk en figuurlijk). Met een Nederlandse vergunning worden abortuspillen de hele wereld over gestuurd zonder dat er goede controle is op mogelijke (grote) gevolgen. Een initiatiefnota van Corinne Ellemeet om abortuspillen per post te kunnen versturen na alleen online contact, heeft tot doel om dit proces nog eenvoudiger te maken. Terwijl aan het online versturen vele risico’s kleven voor de vrouwen in nood.

Op veel plaatsen waar die nodig is en waar je die wel zou verwachten schiet de informatievoorziening over abortus te kort. Bij abortusklinieken mist op de websites zelfs een goede uitleg over de ingreep voor het ongeboren kind (het sterft, zo is de bedoeling), maar ook over de procedures zelf en de mogelijke gevolgen op korte en lange termijn voor de moeder. Hierbij blijven pijn, verdriet, spijt, verhoogde kans op vroeggeboorte bij een volgende zwangerschap en mogelijke relatie tot ontwikkelen van borstkanker onbesproken. Daarnaast is er geen enkele duidelijkheid of er bij de intake daadwerkelijk andere opties worden geboden voor de persoonlijke noodsituaties. Maar ook organisatorisch zijn er manco’s. Zo ontbreekt de verplichte wettelijke openheid over de financiële jaarcijfers van de klinieken volledig.

De media spelen een grote rol bij het thema abortus. Diverse voorbeelden worden in de informatiegids besproken. De berichten vanuit de landelijke media zijn vaak niet neutraal, eerder pro abortus, en beïnvloeden daarmee de samenleving. Met regelmaat worden berichten geplaatst over agressief gedrag van pro-life demonstranten zonder bewijsmateriaal en met aantoonbaar onjuiste informatie.

Kortom: er is meer mis met abortus dan dat het onomkeerbare gevolgen voor ongeboren kinderen en de zwangere vrouwen heeft.

Waar komt toch de weerstand tegen het pro-life geluid vandaan?

Sinds de invoering van de abortuswet in 1984 (en de gedoogde ‘illegale’ abortussen daarvoor meegeteld), zijn er in Nederland al bijna anderhalf miljoen abortussen uitgevoerd. Er zijn dus veel vrouwen in Nederland die met een dergelijke ervaring rondlopen en tegelijkertijd op belangrijke posities zitten. Dat kan op bestuurlijk niveau zijn of bijvoorbeeld bij de media. Opvallend is dat veel voorvechters van abortus zélf een abortus hebben gehad. En daar zit een groot pijnpunt. Meredith Greer, eindredacteur bij de Volkskrant, schrijft in een interview bij Linda.nl: “Als het om leven gaat, dan is het beëindigen daarvan moord en is er sprake van een schuldige. En dat ben jij dan.” Dat speelt mee bij vragen als: Is het nu wel of geen kind? Is er sprake van wel of geen leven? Het erkennen dat het om leven en een kind gaat resulteert direct in een veroordeling van het eigen handelen. Dat er daarover wel spijt, pijn en verdriet bestaan en erkennen dat een abortus wél gevolgen kan hebben, betekent dat je als vrouw (of man die daarin is meegegaan of toe heeft aangezet) een foute beslissing genomen kan hebben, ook al leek het eerder een juiste. Dat kan traumatisch zijn, ook al druk je dat weg.

Dan helpt een andere keuze: maak abortus tot iets wat niets voorstelt, waar je niet over hoeft na te denken en zorg dat alle negatieve gevolgen niet lijken te bestaan, dan hoef je jezelf ook nergens schuldig over te voelen. Bij zo’n keuze helpt het als je al een breder “zelfbeschikkingsrecht” standpunt huldigt. Dit is wat we in de samenleving zien gebeuren, nu er steeds meer vrouwen en mannen met een abortusverleden rondlopen!

Dit verklaart waarom zelfs Maria Grijpma, een voormalig medewerker van een abortuskliniek, zo publiekelijk wordt gecorrigeerd wanneer ze eerlijk vertelt over spijt, pijn en verdriet na een abortus. We moeten echter de vraag durven stellen: “Is dit eerlijk tegenover alle vrouwen die op dit moment voor de keuze van het afbreken van hun ongewenste zwangerschap staan?” Is een abortus echt de juiste hulp die ze nú nodig hebben? Daarom heeft Kies Leven deze informatiegids geschreven en aan de Eerste en Tweede Kamer aangeboden.

De informatiegids is hier te downloaden of te bestellen.

Online

Hieronder ziet u welke (online) media en of andere kanalen aandacht hebben besteed aan dit bericht:

(1) Kies Leven: https://kiesleven.nl/waarom-roept-de-pro-life-beweging-zoveel-weerstand-op/.
(2) Bijbels Beraad M/V: https://www.bijbelsberaadmv.nl/2024/02/29/waarom-roept-de-pro-life-beweging-zoveel-weerstand-op/.
(3) Christelijk Nieuws: https://christelijknieuws.nl/2024/03/08/waarom-roept-de-pro-life-beweging-zoveel-weerstand-op/.
(4) Revive: https://revive.nl/sgp-cu-en-bbb-ontvangen-rapport-van-kies-leven-over-zorgen-om-abortus/.
(5) Het Zoeklicht: https://www.zoeklicht.nl/nieuws/verregaande-pro-choice-ontwikkelingen-rond-abortus.
(6) Stirezo: https://stirezo.nl/artikelen/tweede-kamer-krijgt-rapport-van-kies-leven.
(7) Fundamentum: https://www.oorsprong.info/waarom-roept-de-pro-life-beweging-zoveel-weerstand-op/.

Frankrijk is trots dat het als eerste land abortus in de grondwet verankert, schrijft Arthur Alderliesten, directeur van Schreeuw om leven. „Blijkbaar verwachten de Fransen dat andere landen volgen. Als het inderdaad net zo gaat als na de Franse Revolutie kunnen we onze borst natmaken.”

Frankrijk heeft het recht op abortus als fundamenteel recht in de grondwet verankerd (RD 5-3). Voor veel Fransen is dit een volgende historische mijlpaal op de weg van de vrijheid. Voor anderen vormt het echter een historisch, huiveringwekkend dieptepunt. Het doden van pril menselijk leven wordt verankerd als fundamenteel recht. In een grondwet staan de meest fundamentele waarden van een samenleving. Abortus is er blijkbaar zo een, volgens de meerderheid van de Fransen.

Het Franse parlement stemde in met een overweldigende meerderheid. 780 stemmen voor, 72 tegen. Dus 92 procent voor, 8 procent tegen. Het tekent de verhoudingen. De mensen die pal staan voor de beschermwaardigheid van het leven vormen in West-Europa een steeds kleiner wordende minderheid.

In een democratie kan het betekenen dat je dan het nakijken hebt. In een democratie kan het ook betekenen dat de waarheid het nakijken heeft. Of dat het meest kwetsbare niet hartstochtelijk wordt beschermd, maar dat het onbarmhartige recht van de sterkste of van de meerderheid domineert.

Franse Revolutie

Saillant gegeven is dat het Franse parlement voor deze stemming speciaal naar het paleis van Versailles was getogen. Een historische plaats, die eraan meewerkt om deze gebeurtenis diepgaander te duiden. De laatste Franse koning, Lodewijk XVI, woonde er samen met zijn vrouw koningin Marie Antoinette, totdat zij in het revolutiejaar 1789 door het volk gevangen werden genomen, door een volkstribunaal ter dood veroordeeld werden en onder de guillotine onthoofd werden.

Dat kwam niet helemaal uit de lucht vallen. In de maanden ervoor vonden verschillende revolutionaire gebeurtenissen plaats. De bekendste is de bestorming van de Bastille (gevangenis in Parijs) op 14 juli 1789. Op 4 augustus werden in een wetgevende vergadering de oude rechten afgeschaft en op 26 augustus werd de verklaring van de rechten van de mens en de burger gepresenteerd.

Zo’n 6000 vrouwen uit Parijs gingen op 5 oktober 1789 naar het koninklijk paleis in Versailles. De hongerlijdende bevolking eiste brood, sleepte de koning en de koningin naar Parijs en doodde hen daar. Zo werd 1789 het jaar van de revolutie.

Zelfbeschikkingsrecht

De slogan van de Franse Revolutie was: ”Ni Dieu, ni maître” (Geen God, geen meester). De revolutionaire geest streefde, vrijwel nietsontziend, naar vrijheid. Het decor van de revolutionaire geest werd gevormd door het paleis van Versailles. Het paleis is nu, in maart 2024, het decor waarin niet alleen gestemd werd over abortus als grondrecht, maar waarin de realisering ervan ook feestelijk werd verwelkomd.

De hervormde hoogleraar F.O. van Gennep schreef in zijn boekje ”De terugkeer van de verloren Vader” (1989) dat de Franse Revolutie werd gekenmerkt door zowel de moord op de koning als de moord op God. Deze beide tegelijk vormden de ”vadermoord”, die noodzakelijkerwijs leidde tot een vaderloze samenleving. De rol van de Vader werd ingenomen door ideologieën, waaronder ook het feminisme. In Nederland profileerde het feminisme zich in de jaren zeventig met de leus ”De vrouw beslist!” We zien dat het effect ervan nu tot het uiterste wordt doorgevoerd: het recht om andermans leven te doden ten behoeve van de eigen vrijheid.

Frankrijk heeft de autonomie van de vrouw vrijwel absoluut gemaakt. Het zelfbeschikkingsrecht wordt niet eens meer als waarde afgewogen tegen de waarde van (de beschermwaardigheid van) het ongeboren leven. Het ongeboren leven is uit het blikveld verdreven.

De ambiance van het paleis van Versailles, waar deze geschiedenis is geschreven, is een teken aan de wand. Uiteindelijk leidt het verlichtingsdenken tot een mensbeeld waarin de mens zichzelf vernietigt. Wat kort door de bocht: ”Geen God, geen meester, geen beschermwaardigheid van (ongeboren) menselijk leven”. „De barmhartigheid van goddelozen is meedogenloos”, sprak koning Salomo (Spreuken 12:10b).

Revolutiegeest

De Fransen melden steeds niet zonder trots dat zij het eerste land ter wereld zijn dat abortus als fundamenteel recht in de grondwet heeft vastgelegd. Blijkbaar verwachten ze dat andere landen zullen volgen. Als het inderdaad net zo gaat als bijna 250 jaar geleden, na de Franse Revolutie, kunnen we onze borst natmaken. De geest van de revolutie kreeg vrijwel geheel Europa in de greep. Laten we daarom maar doen wat een van mijn collega’s uit Parijs mij voorhield toen ik contact met hem zocht rond de Franse abortusperikelen. Hij wees op de bekende uitspraak van de Spaanse geestelijke Ignatius van Loyola (1491-1556): „Doe alsof alles van jou afhangt en bid alsof alles van God afhangt.”

Dit artikel is met toestemming van de auteur overgenomen uit het Reformatorisch Dagblad. De volledige bronvermelding luidt: Alderliesten, A., 2024, Ongeboren leven verliest het in Frankrijk, Reformatorisch Dagblad 53 (288): 26-27 (artikel).

De Franse aanvaarding van het voorstel om het recht op abortus op te nemen in de grondwet is voor de proabortusbeweging zeer belangrijk. De promotie van de Franse beslissing draait op volle toeren en mag daarom wat kosten, zelfs de waarheid.

Het was te verwachten dat de proabortuslobby in andere landen deze stap van Frankrijk zou aangrijpen om ook in eigen land te pleiten voor navolging. Zo ook in Nederland.

Standpunt.nl, een veelbeluisterd radioprogramma van KRO-NCRV, maakte op 5 maart er gelijk een programma over. Voorafgaand aan elke uitzending wordt ’s ochtends een stelling op internet geplaatst, waarop men met ”eens” of “oneens” kan reageren. De stelling was deze keer: ”Het recht op abortus moet ook in Nederland in de grondwet”. Bij zo’n beladen onderwerp kun je er natuurlijk op rekenen dat voor- en tegenstanders via sociale media de stelling extra aandacht geven.

Abortus als „zorg”

Een paar mensen waren vooraf uitgenodigd om in het programma te reageren. Zoals Joris, een zoon van een ”Dolle Mina”, die zich duidelijk uitsprak vóór de stelling. Hij vond het onbegrijpelijk dat de strijd voor het recht op abortus weer gevoerd moet worden in Nederland.

Alina Chakh van de prochoicestichting AVA kwam uitgebreid aan het woord. Ze bracht naar voren dat de stap in Frankrijk voortkomt uit de kracht voor het opkomen voor zelfbeschikking van de vrouw en maakte zich zorgen dat abortus zo wordt gecriminaliseerd. De stap is een goed wapen tegen de onrust die de antiabortusbewegingen wel degelijk teweegbrengen.

Lilian Ploumen van ”She Decides” vertelde dat de angst voor wat er in Amerika, in Polen en in Hongarije is gebeurd het begrijpelijk maakt dat deze stap in Frankrijk is genomen. Ze zei dat er in Amerika steeds meer beperkingen rond abortus komen, tegen de wil van de meerderheid van de Amerikanen in. Wat haar betreft is abortus „zorg” en moet het daarom uit het Wetboek van Strafrecht.

Djoeke Gerding, voorzitter van de stichting Samen naar de kliniek, was uiteraard ook ontzettend blij met de beslissing in Frankrijk. Ze lichtte haar werk, het begeleiden van vrouwen naar de kliniek, toe. Haar stichting gaat met vrouwen die een abortus willen mee om hen langs de „intimidanten” te begeleiden. Djoeke geeft aan dat internationale samenwerking nodig is omdat vrouwen door gebrek aan abortuszorg kunnen komen te overlijden.

Door de strot

Een aantal luisteraars van het programma Standpunt.nl kwam telefonisch aan het woord om hun mening te geven. Lisca was het hartgrondig met de stelling eens. Jan Schrijver mocht zeggen dat de grondwet daar niet voor bedoeld is. Frans gaf aan dat het recht op euthanasie dan ook vastgelegd moet worden in de Grondwet, zodat artsen zich daar niet meer schuldig over hoeven te voelen. Elke Slagt-Tichelman van Groenlinks/PvdA was het eens met de stelling, want abortus is volgens haar zorg en hoort niet thuis in het Wetboek van Strafrecht.

Als laatste kwam Chris Zijdeveld aan het woord, een vast panellid van Standpunt.nl. Hoe eerder, hoe liever wordt in Nederland abortus in de Grondwet verankerd, was zijn reactie. De kleine christelijke partijen onthouden vrouwen waar ze recht op hebben. Deze kleine christelijke partijen denken met een vermeende God ons zaken door de strot te kunnen drukken.

De boodschap van KRO-NCRV Standpunt.nl is duidelijk. Alle mensen die aan het woord kwamen, waren vóórstanders van abortus. Vanuit de politiek, vanuit de proabortusorganisaties en vanuit de selectie van de bellers en e-mailers in het programma.

Toch wel heel opmerkelijk. De uitslag van de peiling onder de luisteraars werd niet genoemd. Iets wat ze normaal wel doen. De uitslag van de peiling was waarschijnlijk niet wat ze hadden voorbereid. Van de 2935 uitgebrachte stemmen was 72 procent het oneens met de stelling. Toch kwamen enkel voorstanders aan het woord.

Pure propaganda

De angst voor de uitwerking van prolifeacties, zoals Alina Chakh dat benoemde, zit er diep in als NPO-programma’s pure proabortuspropaganda brengen en ondertussen de uitkomst van hun eigen peiling negeren. Het laat zien dat prolifeorganisaties te maken hebben met een geestelijke strijd. Leugen tegenover waarheid. De verankering van abortus in de Grondwet is een „right to kill people”, zoals het onlangs werd omschreven bij de manifestatie One of Us in Brussel. De volgende stap is abortus verankeren in het handvest van de EU. Daar is men al mee begonnen.

Het mag duidelijk zijn, uw gebed voor de ongeboren kinderen en de prolifeorganisaties is dringend nodig.

Dit artikel is met toestemming van de auteur overgenomen uit het Reformatorisch Dagblad. De volledige bronvermelding luidt: Helden, K. van, 2024, Abortuspropaganda ten koste van de waarheid bij NPO, Reformatorisch Dagblad 53 (297): 24 (artikel).

Op 28 februari stemde de Franse Senaat in met het wetsvoorstel om abortus in de grondwet te verankeren (RD 29-2). Even eerder attendeerde mijn dochter mij op het boek ”De leegte voorbij” (Esther van Fenema en Joost Röselaers, 2023). De titel bleef haken en door het Franse besluit moest ik denken aan het boek ”Het despotismus zich uit het liberalismus ontwikkelende” (1846) van de Messiasbelijdende Jood A. Capadose.

Capadose onderscheidt drie tijdperken in de zondeval: 1. verleidingsfase; 2. scheidingsfase; 3. onderwerpingfase. Hij trekt een parallel tussen de val van het eerste mensenpaar en de val van de „gehele wereld”. De zondeval maakte de gevallen mens los van God en bracht hem onder de slavernij van de satan. De Europese volkeren, met Frankrijk nu voorop, scheiden zich door antichristelijke wetten van God af en halen hetzelfde juk over zich heen (naar Capadose, door mij geplaatst in onze tijd, publicatie in voorbereiding).

Kenmerkend voor de secularisatie is het gebrek aan zingeving: de leegte. Maar deze leegte wordt mijns inziens opgevuld: de onreine geest van de mens keert terug en zeven geesten, bozer dan hijzelf, met hem (Mattheüs 12:45). Europa wacht de derde fase: het tijdperk van onderwerping aan de macht van de satan. Het liberalisme baart het despotisme van de antichrist! Op zondag 3 maart zongen we: „Behoud ons, Heer’ der legermachten, zo zullen w’ ons voor afval wachten” (Psalm 80:11 berijmd). Alleen met en door Hem is er toekomst!

Dit artikel is met toestemming van de auteur overgenomen uit het Reformatorisch Dagblad. De volledige bronvermelding luidt: Kooij, H. van der, 2024, De leegte voorbij?, Reformatorisch Dagblad 53 (288): 26.

Als abortus uit het strafrecht verdwijnt, verdwijnt het fundament onder de abortuswetgeving. Mannen die hun partner tot een illegale abortus dwingen, kunnen dan gemakkelijker vervolging ontlopen. En ongeboren kinderen verliezen wéér een stuk bestaansrecht.

Het nieuwe wetsvoorstel dat abortus verder moet destigmatiseren, heet ”Abortus is zorg”. De Kamerbehandeling van een burgerinitiatief hierover leverde in 2023 geen meerderheid op. Maar Corinne Ellemeet (GroenLinks-PvdA) gaf niet op en diende, als laatste grote bijdrage aan haar werk als Kamerlid, opnieuw een wetsvoorstel in. Ze gaat daarin zelfs nog een stuk verder.

Het bijkomende doel is nu om abortus geheel onder zorg te laten vallen. Dat doet het wetsvoorstel door de Wet afbreking zwangerschap (Wafz) te ontmantelen en onder te brengen bij verschillende bestaande wetten in de zorg. Daarmee zou er geen aparte abortuswet meer zijn en verdwijnt iedere morele terughoudendheid rond abortus. Zo’n ontwikkeling zou desastreus zijn voor de toch al wankele positie van ongeboren kinderen, maar ook voor vrouwen.

De aanleiding voor dit vergaande wetsvoorstel is vooral ideologisch. In de memorie van toelichting wordt gesproken over de stigmatisering die artikel 296 van het Strafrecht (Sr) op abortus zou leggen. Sommige vrouwen en artsen zouden druk ervaren door hun betrokkenheid bij iets wat formeel wordt verboden.

Ellemeet verwijst voor deze claim naar de twee evaluaties van de abortuswet, uit 2005 en 2020. Maar de oplettende lezer ziet dat dit standpunt slechts wordt uitgedragen door een klein aantal bevraagde organisaties binnen de abortuspraktijk.

Kennisprobleem

Als gevoel de crux van het wetsvoorstel is, en niet een dreigend gevaar voor de toegang tot abortus, ligt het probleem mogelijk bij de algemene kennis over abortus. Dit is iets waar prolifeorganisaties al langer voor waarschuwen. Zo is het van belang te weten dat de wetsconstructie rond abortus juist volgens de genoemde evaluaties goed functioneert. Artsen dienen zich te houden aan de eisen van de Wafz en dat lukt al veertig jaar zonder uitzondering als het gaat om de behandeling zelf. Vrouwen die stigmatisering ervaren, halen mogelijk rust uit het feit dat zij nooit strafbaar zijn voor een abortus die zij ondergaan.

Verder dan dit hoeven deze gevoelens niet te worden getemperd. Want waarom zou het onterecht zijn dat abortus strafrechtelijke dreiging opwekt bij de betrokkenen? Het gaat niet louter om gezondheidszorg, zoals Ellemeet doet voorkomen. Natuurlijk, bij abortus komt dikwijls medisch instrumentarium kijken. Ook zijn er maatregelen rond hygiëne, informatievoorziening en nazorg. Maar wie beweert dat abortus volledig kan worden gevat met het begrip ”zorg” neemt een loopje met de werkelijkheid. Het beëindigen van een menselijk leven zorg noemen, vereist veel acrobatiek om het ongeboren kind te vermaken tot een klompje cellen dat mijlenver afstaat van de biologische mens. De embryologie leert dat zo’n visie thuishoort in een sprookjesboek, niet in een wetboek van de Nederlandse staat.

Kwaadwillende mannen

Vrouwen worden dus nooit vervolgd voor abortus. Artsen slechts als de brede kaders van de Wafz worden overschreden. Kwaadwillende partners vallen echter wel onder de huidige wet en kunnen worden gestraft. Het stiekem toedienen van een abortuspil via het eten van een zwangere vrouw leidde in tien jaar tweemaal tot een veroordeling, waarbij artikel 296 Sr steeds cruciaal bleek voor de bewijslast.

GroenLinks-PvdA beweert echter dat artikel 82 Sr voldoende bescherming biedt aan vrouw en ongeboren kind. De partij wijst hiervoor op de vergelijkbare strafmaat in beide artikelen. Wat de indiener echter vergeet, is dat artikel 82 Sr vereist dat de „afdrijving of dood van de vrucht” is komen vast te staan. Dat is een stuk moeilijker te bewijzen dan een handeling die kán leiden tot abortus, zoals artikel 296 Sr voorschrijft.

Dubbel motief

Ellemeet zegt de (strafrechtelijke) druk voor vrouwen en artsen te willen reduceren, maar haalt juist cruciale vormen van bescherming onderuit. Dat is buitengewoon opmerkelijk in een tijd waarin we steeds meer weten over grensoverschrijdend gedrag van mannen richting vrouwen. Maar het wetsvoorstel heeft mogelijk ook een toekomstig doel. Binnen het Europees Parlement wordt regelmatig geclaimd dat abortus een officieel mensenrecht moet worden. Die droom kan nog lastig blijken als prominente lidstaten, zoals Nederland en België, abortus nog steeds in het strafrecht hebben.

Dit maakt het wetsvoorstel zo mogelijk nog gevaarlijker. Naast het feit dat de wereld weer een stukje onveiliger wordt voor ongeboren kinderen en vrouwen, wordt de weg vrijgemaakt naar een Europa waarin abortus niet meer zonder gevolgen kan worden aangekaart. Wie dat zou doen, zou immers tornen aan een mensenrecht. Een mensenrecht om te doden. Welke kant Europa kiest, hangt er mogelijk van af of Nederland zich vastbijt in de vaste overtuiging dat levensbeëindiging nooit normaal medisch handelen kan zijn.

Dit artikel is met toestemming van de auteur overgenomen uit het Reformatorisch Dagblad. De volledige bronvermelding luidt: Develing, C., 2024, Beëindigen ongeboren leven is géén zorg en géén mensenrecht, Reformatorisch Dagblad 53 (272): 33 (artikel).